Εκτός από το βήχα είναι δύσκολο να κρύψεις και το γήρας. Ειδικά εκείνο των ιδεών
Ο βήχας ως γνωστόν δεν κρύβεται και η Τερέζα Μέι το επιβεβαίωσε την περασμένη Τετάρτη, εκείνες τις αμήχανες στιγμές που χρειάστηκε την ...βοήθεια του κοινού της μέχρι να καταφέρει να ξαναβρεί τη μιλιά της.
Αλλά υπάρχουν κι άλλα πράγματα που δε μπορούν να κρυφτούν. Ένα από αυτά είναι και η αδυναμία του συντηρητισμού να δώσει απαντήσεις σε μια εποχή, που δεν θυμίζει σε τίποτα τη δική του χρυσή δεκαετία του ΄90.
Η Βρετανίδα πρωθυπουργός ηγείται μιας κυβέρνησης μειοψηφίας. Όπως και ο ομοϊδεάτης της Μαριάνο Ραχόι. Και οι δύο δείχνουν αυτές τις μέρες πόσο γυμνοί προγραμματικά αλλά και στρατηγικά είναι, για να αντιμετωπίσουν τις τεράστιες προκλήσεις, που υψώθηκαν μπροστά τους, προσφέροντας πολιτικές από την κατάψυξη.
Η κυρία Μέι πελαγοδρομεί, δηλώνει τη μια ότι δεν φοβάται ένα Βrexit χωρίς συμφωνία με την ΕΕ και την άλλη ότι θα χρειαστεί μια περίοδο χάριτος για να μην πονέσει τόσο το διαζύγιο.
Ο Ισπανός πρωθυπουργός προσπαθεί να μπει στο ρόλο του Τσακ Νόρις της πολιτικής. Σκληρός και αδυσώπητος δήθεν, αλλά με τη βοήθεια του βασιλέως, ο οποίος βγήκε από τη ναφθαλίνη για να αποδείξει ότι έχει κάποια χρησιμότητα σε μια μοντέρνα(;) δημοκρατία.
Ακόμα και η πανίσχυρη Άνγκελα Μέρκελ τρέχει πάλι σε προεκλογικές περιοδείες, για να αποφύγει ένα νέο χαστούκι στην Κάτω Σαξωνία, πριν καθήσει στο ίδιο τραπέζι για να συμφιλιώσει δύο μαλωμένα μεταξύ τους παιδιά, από τα οποία εξαρτάται όμως η δική της «βασιλεία».
Ο κατάλογος θα μπορούσε να μακρύνει κι άλλο. Να περιλάβει την εδώ και 206 ημέρες «ακυβέρνητη» Ολλανδία, πρότυπο νεοφιλελευθερισμού, που ναι μεν «γλύτωσε» από την Ακροδεξιά, αλλά μάταια αναζητά βιώσιμο συνασπισμό διακυβέρνησης.
Οι νεοφιλελεύθεροι καμαρώνουν συχνά για την «ηγεμονία» τους στην Ευρώπη. Ελέγχουν πράγματι τις περισσότερες κυβερνήσεις. Μπορούν να παραγγέλνουν πολιτικές παρεμβάσεις της Κομισιόν, ως «σωσίβια», κάθε φορά που η παλίρροια απειλεί να τους σκεπάσει. Ως «μονόφθαλμοι» παρηγορούνται ότι οι παραδοσιακοί τους αντίπαλοι οι σοσιαλδημοκράτες είναι εδώ και καιρό σαν τους τυφλούς. Όμως αυτό δεν είναι ηγεμονία. Γιατί εκτός από το βήχα είναι δύσκολο να κρύψεις και το γήρας. Ειδικά εκείνο των ιδεών.
γράφει ο Κώστας Αργυρός
Αλλά υπάρχουν κι άλλα πράγματα που δε μπορούν να κρυφτούν. Ένα από αυτά είναι και η αδυναμία του συντηρητισμού να δώσει απαντήσεις σε μια εποχή, που δεν θυμίζει σε τίποτα τη δική του χρυσή δεκαετία του ΄90.
Η Βρετανίδα πρωθυπουργός ηγείται μιας κυβέρνησης μειοψηφίας. Όπως και ο ομοϊδεάτης της Μαριάνο Ραχόι. Και οι δύο δείχνουν αυτές τις μέρες πόσο γυμνοί προγραμματικά αλλά και στρατηγικά είναι, για να αντιμετωπίσουν τις τεράστιες προκλήσεις, που υψώθηκαν μπροστά τους, προσφέροντας πολιτικές από την κατάψυξη.
Η κυρία Μέι πελαγοδρομεί, δηλώνει τη μια ότι δεν φοβάται ένα Βrexit χωρίς συμφωνία με την ΕΕ και την άλλη ότι θα χρειαστεί μια περίοδο χάριτος για να μην πονέσει τόσο το διαζύγιο.
Ο Ισπανός πρωθυπουργός προσπαθεί να μπει στο ρόλο του Τσακ Νόρις της πολιτικής. Σκληρός και αδυσώπητος δήθεν, αλλά με τη βοήθεια του βασιλέως, ο οποίος βγήκε από τη ναφθαλίνη για να αποδείξει ότι έχει κάποια χρησιμότητα σε μια μοντέρνα(;) δημοκρατία.
Ακόμα και η πανίσχυρη Άνγκελα Μέρκελ τρέχει πάλι σε προεκλογικές περιοδείες, για να αποφύγει ένα νέο χαστούκι στην Κάτω Σαξωνία, πριν καθήσει στο ίδιο τραπέζι για να συμφιλιώσει δύο μαλωμένα μεταξύ τους παιδιά, από τα οποία εξαρτάται όμως η δική της «βασιλεία».
Ο κατάλογος θα μπορούσε να μακρύνει κι άλλο. Να περιλάβει την εδώ και 206 ημέρες «ακυβέρνητη» Ολλανδία, πρότυπο νεοφιλελευθερισμού, που ναι μεν «γλύτωσε» από την Ακροδεξιά, αλλά μάταια αναζητά βιώσιμο συνασπισμό διακυβέρνησης.
Οι νεοφιλελεύθεροι καμαρώνουν συχνά για την «ηγεμονία» τους στην Ευρώπη. Ελέγχουν πράγματι τις περισσότερες κυβερνήσεις. Μπορούν να παραγγέλνουν πολιτικές παρεμβάσεις της Κομισιόν, ως «σωσίβια», κάθε φορά που η παλίρροια απειλεί να τους σκεπάσει. Ως «μονόφθαλμοι» παρηγορούνται ότι οι παραδοσιακοί τους αντίπαλοι οι σοσιαλδημοκράτες είναι εδώ και καιρό σαν τους τυφλούς. Όμως αυτό δεν είναι ηγεμονία. Γιατί εκτός από το βήχα είναι δύσκολο να κρύψεις και το γήρας. Ειδικά εκείνο των ιδεών.
γράφει ο Κώστας Αργυρός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια κάτω από κάθε ανάρτηση εκφράζουν ΜΟΝΟ τις απόψεις των αναγνωστών που τις δημοσιεύουν.
O "Τηλεβόας" σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα ελληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επίσης, επειδή πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο.