Στο ρόλο της Εκάβης, η συντοπίτισσα μας Γεωργία Ζώη
Συνεχίζεται, σ’ ένα πανέμορφο πέτρινο θέατρο, πάνω από την ορεινή κοίτη του Άραχθου ποταμού, στο Παλαιοχώρι Σκούπας Άρτας, το 10ο Φεστιβάλ Αράχθειου Θεάτρου, που φέτος είναι αφιερωμένο στους πρόσφυγες. Απόψε, Δευτέρα 8 Αυγούστου 2016, στις 9 το βράδυ, παρουσιάζεται το θεατρικό έργο "Τα χρόνια του Φιδιού-Λιπεσάνορες" του Δημήτρη Βαρβαρήγου σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μαντέλη. Η είσοδος είναι ελεύθερη.
Όταν τα καράβια των Ελλήνων λόγω άπνοιας παρέμεναν στην Αυλίδα, ο μάντης Κάλχας καθώς έδινε το χρησμό, είδε ένα φίδι να ανεβαίνει πάνω σε ένα δέντρο και να τρώει 10 πουλάκια μέσα στη φωλιά τους. Προμάντευσε πως ο τρωικός πόλεμος θα διαρκέσει 10 χρόνια. Αυτά λοιπόν είναι «τα χρόνια του φιδιού» που κατέστησαν τις γυναίκες «Λιπεσάνορες, γυναίκες παρούσες που όμως πάντοτε τους λείπανε οι άντρες».
Το εξαίρετο και αντιπολεμικό έργο του Δ. Βαρβαρήγου επιβεβαιώνει το αλύτρωτο δράμα του ανθρώπου, που ακόμα και στον Άδη μέσα από βίαιο θάνατο, οι ψυχές δεν ελευθερώνονται και πονάνε από τις μνήμες. Πέντε γυναίκες -σκιές του Άδη µε άυλα πρόσωπα, σ' ένα παιχνίδι ψυχών- έρχονται να µας μιλήσουν για τους άνοους άντρες που κάνουν δώρο στους νέους τον πόλεμο, γιατί ζηλεύουν τη νιότη τους. Πέντε γυναίκες µε καταγωγή από την Ανατολή, µε τη φιλοσοφική της φωνή και την αισθητική της, φωνές «διαχρονικής προσφυγιάς» στους απερχόμενους και επερχόμενους αιώνες του έρωτα, του πολέμου και του σύμμαχου χάρου, γυναίκες που μιλούν για ερωτικό πάθος, μητρότητα, καρτερία, νοσταλγία ειρήνης, χαρά, φιλία, καθημερινό χρέος, αφοσίωση, ιδανικά, παθήματα και πάθη, φόβο θανάτου, προσφυγιά, σκλαβιά, εκδίκηση, περιφρόνηση, έλεος και λύτρωση.
Γυναίκες λιπεσάνορες, που η ζωή τους σπαταλήθηκε όμοια µε άλλων γυναικών ανά τους αιώνες και παραμένουν σε «ανάλογες αντιστοιχίες» σήμερα.
Παίζουν: Εκάβη: η συντοπίτισσα μας Γεωργία Ζώη, Ανδρομάχη: Ελίζα Σολωμου, Κασσάνδρα: Ντομένικα Ρέγκου, Βρισηίδα: Ορνέλα Λούτη, Τρωαδίτισσα: Αρετή Κοκκίνου.
Όταν τα καράβια των Ελλήνων λόγω άπνοιας παρέμεναν στην Αυλίδα, ο μάντης Κάλχας καθώς έδινε το χρησμό, είδε ένα φίδι να ανεβαίνει πάνω σε ένα δέντρο και να τρώει 10 πουλάκια μέσα στη φωλιά τους. Προμάντευσε πως ο τρωικός πόλεμος θα διαρκέσει 10 χρόνια. Αυτά λοιπόν είναι «τα χρόνια του φιδιού» που κατέστησαν τις γυναίκες «Λιπεσάνορες, γυναίκες παρούσες που όμως πάντοτε τους λείπανε οι άντρες».
Το εξαίρετο και αντιπολεμικό έργο του Δ. Βαρβαρήγου επιβεβαιώνει το αλύτρωτο δράμα του ανθρώπου, που ακόμα και στον Άδη μέσα από βίαιο θάνατο, οι ψυχές δεν ελευθερώνονται και πονάνε από τις μνήμες. Πέντε γυναίκες -σκιές του Άδη µε άυλα πρόσωπα, σ' ένα παιχνίδι ψυχών- έρχονται να µας μιλήσουν για τους άνοους άντρες που κάνουν δώρο στους νέους τον πόλεμο, γιατί ζηλεύουν τη νιότη τους. Πέντε γυναίκες µε καταγωγή από την Ανατολή, µε τη φιλοσοφική της φωνή και την αισθητική της, φωνές «διαχρονικής προσφυγιάς» στους απερχόμενους και επερχόμενους αιώνες του έρωτα, του πολέμου και του σύμμαχου χάρου, γυναίκες που μιλούν για ερωτικό πάθος, μητρότητα, καρτερία, νοσταλγία ειρήνης, χαρά, φιλία, καθημερινό χρέος, αφοσίωση, ιδανικά, παθήματα και πάθη, φόβο θανάτου, προσφυγιά, σκλαβιά, εκδίκηση, περιφρόνηση, έλεος και λύτρωση.
Γυναίκες λιπεσάνορες, που η ζωή τους σπαταλήθηκε όμοια µε άλλων γυναικών ανά τους αιώνες και παραμένουν σε «ανάλογες αντιστοιχίες» σήμερα.
Παίζουν: Εκάβη: η συντοπίτισσα μας Γεωργία Ζώη, Ανδρομάχη: Ελίζα Σολωμου, Κασσάνδρα: Ντομένικα Ρέγκου, Βρισηίδα: Ορνέλα Λούτη, Τρωαδίτισσα: Αρετή Κοκκίνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια κάτω από κάθε ανάρτηση εκφράζουν ΜΟΝΟ τις απόψεις των αναγνωστών που τις δημοσιεύουν.
O "Τηλεβόας" σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα ελληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επίσης, επειδή πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο.