Εκεί όπου η ζωή είναι το ίδιο φτηνή, όσο κι ένα κοτόπουλο
Με μια σκληρή, ρεαλιστική ταινία, συνεχίζει τις προβολές της, την Πέμπτη 18 Ιουνίου, στις 9:30 μμ, με ελεύθερη είσοδο, στην αίθουσα του Επιμελητήριου Άρτας, η Κινηματογραφική Ομάδα Άρτας ΚΑΡΕ-ΚΑΡΕ.
Η ταινία «Η Πόλη του Θεού», του βραζιλιάνου Fernando Meirelles ήταν υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας και για 4 Όσκαρ, ενώ προτάθηκε για πάρα πολλές βραβεύσεις, κερδίζοντας αρκετές εξ’ αυτών, με κυριότερη το βραβείο BAFTA καλύτερου φιλμ το 2003.
"Η Πόλη του Θεού" είναι ένα συγκρότημα κατοικιών στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, χτισμένο το 1960, το οποίο στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80, έγινε ένα από τα πιο επικίνδυνα μέρη στη πόλη!
Στην «Πόλη του θεού», το γκέτο δίπλα στο λαμπερό Ρίο Ντε Τζανέιρο, όπου οι κάτοικοι ζουν χωρίς ηλεκτρικό και δρόμους, η βία, οι συμμορίες και τα ναρκωτικά έχουν πάρει την θέση της αστυνομίας. Ομάδες ανήλικων παιδιών τρομοκρατούν την περιοχή, κλέβουν, σκοτώνουν και παίρνουν στα χέρια τους την εξουσία. Εκεί ο Rocket ανακαλύπτει πως είναι ξεχωριστός από τους υπόλοιπους, αγαπάει την φωτογραφία και θέλει να ξεφύγει. Η ζωή όμως τα φέρνει διαφορετικά. Ο Rocket μένει στο γκέτο για πολλά χρόνια ακόμα και διηγείται την ιστορία των συμμοριών και κυρίως του αδίστακτου, με πραγματικά δολοφονικά ένστικτα Lil’Ze που γίνεται αρχηγός της πόλης.
Η ταινία είναι βασισμένη στο 800 σελίδων βιβλίο του Paulo Lins, που πέρασε 8 χρόνια στην Πόλη του θεού. Μέσα από την ταινία παίρνουμε μια βίαιη και ζοφερή εικόνα της ζωής, σ’ ένα χώρο που μοιάζει περισσότερο με στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου η ζωή είναι το ίδιο φτηνή, όσο κι ένα κοτόπουλο. Αυτό που σοκάρει πιο πολύ είναι ότι το κόστος της ανθρώπινης ζωής στη πόλη του θεού, αλλά και σε πολλές άλλες περιοχές που έχουν αφεθεί στο έλεος των συμμοριών, είναι σχεδόν μηδαμινό και η επιβίωση τις περισσότερες φορές είναι θέμα τύχης.
Το Ρίο Ντε Τζανέιρο, αυτή η τεράστια, πανέμορφη πόλη της Βραζιλίας, ένα μαγευτικό θέρετρο για τους τουρίστες απ' όλο τον κόσμο, που όμως απαρτίζεται από πάμπολλους καταυλισμούς όπως το City of God, που ασφυκτιούν απ' τη φτώχεια και την ανέχεια. Που η ανήλικη εγκληματικότητα ανθεί και εξαπλώνεται ταχέως. Που το εμπόριο ναρκωτικών, φαντάζει ως η μοναδική λύση που θα βγάλει τα μικρά παιδιά απ' το αδιέξοδο της πείνας και της μιζέριας. Που η ένταξη σε συμμορία ανηλίκων σφραγίζεται με αίμα και θεωρείται πιστοποίηση του ανδρισμού. Και που απ' το ξεκίνημα κάθε συμμορίας ανοίγουν πολλοί διαφορετικοί κύκλοι αίματος. Και που κανένας δεν κλείνει εύκολα. Η βραζιλιάνικη μεγαλούπολη του παίζει σημαντικό ρόλο στην ταινία και γίνεται ακόμη ένας από τους χαρακτήρες της. Πόλη αντιθέσεων, με τεράστιους υπερπολυτελείς ουρανοξύστες από τη μία και ολόκληρες συνοικίες με παράγκες από την άλλη. Μέσα στις φαβέλες παιδιά μεταξύ 8 και 12 ετών περνούν στην ενηλικίωση σνιφάροντας, κλέβοντας και εξοντώνοντας ο ένας τον άλλο. Και όλα αυτά μόλις δύο βήματα από το Ρίο, από το καρναβάλι και από το ξέφρενο γλέντι της εξωτικής Βραζιλίας. Σ’ ένα γκέτο που τα στοιβαγμένα και ανθρώπινα «σκουπίδια», χλευαστικά το ονόμασαν Cidade de Deus (Πόλη του Θεού).
Ο βραζιλιάνος σκηνοθέτης Fernando Meirelles εργάστηκε ως επί το πλείστον με ερασιτέχνες ηθοποιούς που προέρχονται από τέτοιους καταυλισμούς. Αφήνοντάς τους να αυτοσχεδιάσουν σε μεγάλο βαθμό πέτυχε να δημιουργήσει αυτή την ατμόσφαιρα ρεαλισμού που διαπνέει ολόκληρη την ταινία και δημιουργεί την αίσθηση του ντοκιμαντέρ.
Η ταινία «Η Πόλη του Θεού», του βραζιλιάνου Fernando Meirelles ήταν υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας και για 4 Όσκαρ, ενώ προτάθηκε για πάρα πολλές βραβεύσεις, κερδίζοντας αρκετές εξ’ αυτών, με κυριότερη το βραβείο BAFTA καλύτερου φιλμ το 2003.
"Η Πόλη του Θεού" είναι ένα συγκρότημα κατοικιών στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, χτισμένο το 1960, το οποίο στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80, έγινε ένα από τα πιο επικίνδυνα μέρη στη πόλη!
Στην «Πόλη του θεού», το γκέτο δίπλα στο λαμπερό Ρίο Ντε Τζανέιρο, όπου οι κάτοικοι ζουν χωρίς ηλεκτρικό και δρόμους, η βία, οι συμμορίες και τα ναρκωτικά έχουν πάρει την θέση της αστυνομίας. Ομάδες ανήλικων παιδιών τρομοκρατούν την περιοχή, κλέβουν, σκοτώνουν και παίρνουν στα χέρια τους την εξουσία. Εκεί ο Rocket ανακαλύπτει πως είναι ξεχωριστός από τους υπόλοιπους, αγαπάει την φωτογραφία και θέλει να ξεφύγει. Η ζωή όμως τα φέρνει διαφορετικά. Ο Rocket μένει στο γκέτο για πολλά χρόνια ακόμα και διηγείται την ιστορία των συμμοριών και κυρίως του αδίστακτου, με πραγματικά δολοφονικά ένστικτα Lil’Ze που γίνεται αρχηγός της πόλης.
Το Ρίο Ντε Τζανέιρο, αυτή η τεράστια, πανέμορφη πόλη της Βραζιλίας, ένα μαγευτικό θέρετρο για τους τουρίστες απ' όλο τον κόσμο, που όμως απαρτίζεται από πάμπολλους καταυλισμούς όπως το City of God, που ασφυκτιούν απ' τη φτώχεια και την ανέχεια. Που η ανήλικη εγκληματικότητα ανθεί και εξαπλώνεται ταχέως. Που το εμπόριο ναρκωτικών, φαντάζει ως η μοναδική λύση που θα βγάλει τα μικρά παιδιά απ' το αδιέξοδο της πείνας και της μιζέριας. Που η ένταξη σε συμμορία ανηλίκων σφραγίζεται με αίμα και θεωρείται πιστοποίηση του ανδρισμού. Και που απ' το ξεκίνημα κάθε συμμορίας ανοίγουν πολλοί διαφορετικοί κύκλοι αίματος. Και που κανένας δεν κλείνει εύκολα. Η βραζιλιάνικη μεγαλούπολη του παίζει σημαντικό ρόλο στην ταινία και γίνεται ακόμη ένας από τους χαρακτήρες της. Πόλη αντιθέσεων, με τεράστιους υπερπολυτελείς ουρανοξύστες από τη μία και ολόκληρες συνοικίες με παράγκες από την άλλη. Μέσα στις φαβέλες παιδιά μεταξύ 8 και 12 ετών περνούν στην ενηλικίωση σνιφάροντας, κλέβοντας και εξοντώνοντας ο ένας τον άλλο. Και όλα αυτά μόλις δύο βήματα από το Ρίο, από το καρναβάλι και από το ξέφρενο γλέντι της εξωτικής Βραζιλίας. Σ’ ένα γκέτο που τα στοιβαγμένα και ανθρώπινα «σκουπίδια», χλευαστικά το ονόμασαν Cidade de Deus (Πόλη του Θεού).
Ο βραζιλιάνος σκηνοθέτης Fernando Meirelles εργάστηκε ως επί το πλείστον με ερασιτέχνες ηθοποιούς που προέρχονται από τέτοιους καταυλισμούς. Αφήνοντάς τους να αυτοσχεδιάσουν σε μεγάλο βαθμό πέτυχε να δημιουργήσει αυτή την ατμόσφαιρα ρεαλισμού που διαπνέει ολόκληρη την ταινία και δημιουργεί την αίσθηση του ντοκιμαντέρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια κάτω από κάθε ανάρτηση εκφράζουν ΜΟΝΟ τις απόψεις των αναγνωστών που τις δημοσιεύουν.
O "Τηλεβόας" σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα ελληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επίσης, επειδή πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο.