Αλέξης Τσίπρας στην Κόρινθο: Το μόνο exit που υπάρχει είναι το Σαμαράς-exit
Η πολιτική εσωτερικής υποτίμησης (δηλαδή μείωσης μισθών και τιμών) της κυβέρνησης Σαμαρά και της τρόικας, απέτυχε παταγωδώς να βγάλει την οικονομία από την κρίση, για τον απλό λόγο ότι καρατόμησε τους μισθούς χωρίς να υπάρξει ουσιαστική μείωση των τιμών, βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και προσέλκυση παραγωγικών επενδύσεων, ώστε να ανακάμψει δυναμικά η οικονομία.
Βεβαίως μείωσε το δημόσιο έλλειμμα δημιουργώντας πρωτογενές πλεόνασμα και συγχρόνως ελαχιστοποίησε το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών. Όμως το αντίτιμο ήταν απροσμέτρητα βαρύ, αφού διέλυσε την οικονομία και εξαθλίωσε για πρώτη φορά στα διεθνή χρονικά ένα τόσο μεγάλο μέρος της κοινωνίας.
Συγχρόνως, το αποτέλεσμα προσαρμογής αποδεικνύεται εξαιρετικά επισφαλές αφού βασίστηκε στη συρρίκνωση της ζήτησης και της οικονομίας κι όχι στην αλλαγή του παραγωγικού της προτύπου. Αυτό είχε ως συνέπεια, μετά από 6 χρόνια ύφεσης, η διαφαινόμενη οριακή ανάκαμψη του 2014 (ψαλιδισμένη από τη φορολογική επιδρομή του τέταρτου τριμήνου και την πολιτική κρίση) να στερείται κάθε δυναμικής και προοπτικής, ελλείψει ουσιαστικής βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας και όντας επιβαρυμένη από μια εσφαλμένη πολιτική διαχείριση που δεν επέτρεψε την αναδιάρθρωση του χρέους.
Η καταφανής αποτυχία της κυβέρνησης Σαμαρά να βγάλει την οικονομία από την κρίση καταγράφεται με ένα απλό κρας τεστ σύγκρισης των 2,5 ετών διαχείρισής της (2012-2014) τόσο με την προεκλογική υπόσχεση ανακοπής των συνεπειών του πρώτου Μνημονίου όσο και με τα αποτελέσματα εφαρμογής του (2009-2011). Αυτή η σύγκριση -βάσει επίσημων στοιχείων ΕΛΣΤΑΤ, ΤτΕ κ.ά.- αποτελεί και την τελική ετυμηγορία για την αναγκαιότητα αλλαγής πολιτικής και συνοψίζεται στους εξής 15 λόγους για το Samaras exit:
1. Την περίοδο 2011-2013 η μέση μηνιαία κατανάλωση βασικών αγαθών διατροφής μειώθηκε σημαντικά σε ποσότητα σε 12 από 14 κατηγορίες (μικρή άνοδος 3% σημειώθηκε μόνο στο ρύζι και τα ζυμαρικά όπου κατέφυγε ο κόσμος λόγω φθήνιας): ελαιόλαδο -1,6%, ψωμί / αρτοσκευάσματα και γάλα -5%, γιαούρτι -5,7%, αυγά -6,2%, αλκοολούχα ποτά -7,7%, κρέας -9%, λαχανικά -9,4%, τυρί -10%, ψάρια -10,5%, φρέσκα φρούτα -16%, τσιγάρα -17,8%.
2. Το ποσοστό ανεργίας, που την περίοδο 2009-2011 είχε αυξηθεί κατά 8,3 ποσοστιαίες μονάδες (από 9,6% σε 17,9%), την περίοδο 2011-2013 αυξήθηκε κατά 9,6 ποσ. μον. φθάνοντας το 27,5%. Αξίζει να σημειωθεί πως μεταξύ του δεύτερου τριμήνου του 2012 και του τρίτου τριμήνου του 2014 το ποσοστό μακροχρόνιας ανεργίας αυξήθηκε κατά 18,3 ποσ. μον. (από 57,1% σε 75,4%), ενώ αντίστοιχα μεγάλη ήταν η αύξηση της ανεργίας των νέων παρά τη μαζική μετανάστευση (γύρω στους 120.000 από 200.000 που έφυγαν στην πενταετία της κρίσης), που το 2014 περιόρισε ελαφρά το ύψος της.
3. Παρομοίως και στο μέτωπο της απασχόλησης. Ενώ την περίοδο 2009-2011 οι απασχολούμενοι μειώθηκαν κατά 502.000 άτομα (από 4.556.000 σε 4.054.400), στη συνέχεια μειώθηκαν κατά 541.000 ώς το 2013 (3.513.200). Έτσι, το ποσοστό απασχόλησης, που την πρώτη περίοδο μειώθηκε κατά 5 ποσ. μον. (από 48,3% το 2009 σε 43,3% το 2011), ακολούθως μειώθηκε κατά 5,6 ποσ. μον. πέφτοντας στο 37,7% το 2013.
4. Το ποσοστό των Ελλήνων που κινδυνεύουν από τη φτώχεια ή τον κοινωνικό αποκλεισμό και το οποίο είχε αυξηθεί κατά 3,4 ποσ. μον. την προ Σαμαρά περίοδο (από 27,6% το 2009 σε 31% το 2011) αυξήθηκε στη συνέχεια κατά 4,7 ποσ. μον. φθάνοντας το 35,7% το 2013.
5. Το ίδιο ποσοστό φτώχειας / κοινωνικού αποκλεισμού, υπολογιζόμενο με το κατώφλι φτώχειας του 2005 (υψηλότερο λόγω της τότε ευημερίας), αποκαλύπτει ακόμη μεγαλύτερη διόγκωση, αφού από αύξηση 6,5 ποσ. μον. την περίοδο 2009-2011 (από 16,4% σε 22,9%) εκτινάχθηκε ανοδικά κατά 17,1 ποσ. μον. σε 40% το 2013!
6. Συγχρόνως τα άτομα με υλικές στερήσεις, το ποσοστό των οποίων αυξήθηκε κατά 5,4 ποσ. μον. την περίοδο 2009-2011 (από 23% σε 28,4%), αυξήθηκε ακόμη περισσότερο, κατά 8,9 ποσ. μον., ακολούθως φθάνοντας το 37,3% το 2013!
7. Παρομοίως επιταχύνθηκε η αύξηση των εισοδηματικών ανισοτήτων στη χώρα επί Σαμαρά. Συγκεκριμένα, ενώ ο λόγος εισοδήματος του πλουσιότερου 20% της κοινωνίας προς αυτό του φτωχότερου 20% (S80 / S20) αυξήθηκε από 5,8% σε 6,0% την περίοδο 2009-2011, στη συνέχεια αυξήθηκε ακόμη περισσότερο, σε 6,6%, το 2013. Το ίδιο παρατηρείται και με τον συντελεστή ανισότητας Gini, που από 33,1% το 2009 αυξήθηκε σε 33,6% το 2011 για να ανέλθει σε 34,4% το 2013.
8. Οι αμοιβές εξαρτημένης εργασίας, που προεκλογικά ο Σαμαράς είχε υποσχεθεί να μη μειωθούν άλλο και που την περίοδο 2009-2011 μειώθηκαν συνολικά κατά 10,9 δισ. ευρώ, στη συνέχεια και ώς το 2013 μειώθηκαν κατά 14,2 δισ. ευρώ. Σε έναν βαθμό αυτό οφείλεται ασφαλώς στη μείωση των απασχολουμένων, όμως οφείλεται και στη μείωση των ονομαστικών αμοιβών. Έτσι, ενώ στην πρώτη περίοδο η μέση ετήσια ονομαστική αμοιβή παρέμεινε ουσιαστικά αμετάβλητη, στην περίοδο ώς το 2013 μειώθηκε κατά 11,3%. Εννοείται πως η μείωση των πραγματικών αμοιβών ήταν πολύ μεγαλύτερη.
9. Η κατάρρευση της αγοράς ακινήτων, που ξεκίνησε το 2008, κατέγραψε κάμψη τιμών 10% την περίοδο 2009-2011. Η τάση αυτή συνεχίστηκε με πτώση 24% την περίοδο 2011-2013 και φθάνει σήμερα το 28% (και το 38% από το 2008).
10. Οι φόροι στο εισόδημα και τον πλούτο ως ποσοστό στο ΑΕΠ αυξήθηκαν από 8,5% το 2009 σε 9,1% το 2011 και 10,3% το 2013 (11,2% το 2014). Το ίδιο αυξήθηκε και το συνολικό φορολογικό βάρος στην οικονομία από 30,3% του ΑΕΠ το 2009 σε 33,2% το 2011 και 34,2% το 2013 για να φθάσει το 35,2% το 2014.
11. Όσον αφορά το δημόσιο χρέος / ΑΕΠ, παρά το κούρεμα του 2012 και την τεράστια δημοσιονομική λιτότητα, συνέχισε να αυξάνεται σε όλη τη διάρκεια της κρίσης: από 127% το 2009 σε 171% το 2011 και 178% το 2014.
12. Παρομοίως ανοδικό παρέμεινε το ποσοστό των ιδιωτικών χρεών ως προς το ΑΕΠ, αφού από 118,5% το 2008 και 122,2% το 2009 αυξήθηκε σε 129,3% το 2013.
13. Στον τομέα των τραπεζικών καταθέσεων, η μεγάλη αιμορραγία και απώλεια 88 δισ. από τον Σεπτέμβριο του 2009 ώς τον Ιούνιο του 2012 (από 238 δισ. είχαν πέσει σε 150 δισ.) ανακόπηκε μεν, αλλά ελάχιστα αποκαταστάθηκε το αρχικό επίπεδο, αφού τον Νοέμβριο του 2014 οι καταθέσεις είχαν ανέλθει μόλις στα 164 δισ. και οι εκτιμήσεις για τον Δεκέμβριο τις φέρουν στα 161-162 δισ. περίπου. Δηλαδή επιστράφηκε μόλις το 6% των απωλειών, απόδειξη της μόνιμης έλλειψης εμπιστοσύνης στην πολιτική διαχείρισης της κρίσης.
14. Οι παραγωγικές επενδύσεις κατέρρευσαν και στις δύο περιόδους με τον ίδιο ρυθμό: την περίοδο 2009-2011 έπεσαν 35,7%, ενώ την επόμενη διετία έπεσαν 36,2% χωρίς να επιβραδυνθεί καθόλου η πτώση τους.
15. Τέλος, η ανταγωνιστικότητα, που η Τράπεζα της Ελλάδας ισχυρίζεται πως με όρους μοναδιαίου κόστους εργασίας σημείωσε βελτίωση 20% από το 2010 ώς σήμερα (στην πραγματικότητα 17,6%), με όρους εξαγωγικών τιμών βελτιώθηκε μόλις 1% και με όρους τελικών τιμών κατανάλωσης -που είναι και ο πιο ακριβοδίκαιος δείκτης- βελτιώθηκε μόνο 4%. Κοινώς, ώδινεν όρος και έτεκε μυν...
Με τέτοια αποτελέσματα πολιτικής, η κυβέρνηση Σαμαρά υπόσχεται τώρα πάλι το τέλος της κρίσης και αποκατάσταση εφεξής των αδικιών και των καταστροφών. Επαναλαμβάνει δηλαδή το προεκλογικό βιολί του 2012. Σε λίγο θα γνωρίζουμε πόσοι αφελείς την πιστεύουν ακόμη.
γράφει ο Κώστας Καλλωνιάτης
Βεβαίως μείωσε το δημόσιο έλλειμμα δημιουργώντας πρωτογενές πλεόνασμα και συγχρόνως ελαχιστοποίησε το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών. Όμως το αντίτιμο ήταν απροσμέτρητα βαρύ, αφού διέλυσε την οικονομία και εξαθλίωσε για πρώτη φορά στα διεθνή χρονικά ένα τόσο μεγάλο μέρος της κοινωνίας.
Συγχρόνως, το αποτέλεσμα προσαρμογής αποδεικνύεται εξαιρετικά επισφαλές αφού βασίστηκε στη συρρίκνωση της ζήτησης και της οικονομίας κι όχι στην αλλαγή του παραγωγικού της προτύπου. Αυτό είχε ως συνέπεια, μετά από 6 χρόνια ύφεσης, η διαφαινόμενη οριακή ανάκαμψη του 2014 (ψαλιδισμένη από τη φορολογική επιδρομή του τέταρτου τριμήνου και την πολιτική κρίση) να στερείται κάθε δυναμικής και προοπτικής, ελλείψει ουσιαστικής βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας και όντας επιβαρυμένη από μια εσφαλμένη πολιτική διαχείριση που δεν επέτρεψε την αναδιάρθρωση του χρέους.
Η καταφανής αποτυχία της κυβέρνησης Σαμαρά να βγάλει την οικονομία από την κρίση καταγράφεται με ένα απλό κρας τεστ σύγκρισης των 2,5 ετών διαχείρισής της (2012-2014) τόσο με την προεκλογική υπόσχεση ανακοπής των συνεπειών του πρώτου Μνημονίου όσο και με τα αποτελέσματα εφαρμογής του (2009-2011). Αυτή η σύγκριση -βάσει επίσημων στοιχείων ΕΛΣΤΑΤ, ΤτΕ κ.ά.- αποτελεί και την τελική ετυμηγορία για την αναγκαιότητα αλλαγής πολιτικής και συνοψίζεται στους εξής 15 λόγους για το Samaras exit:
1. Την περίοδο 2011-2013 η μέση μηνιαία κατανάλωση βασικών αγαθών διατροφής μειώθηκε σημαντικά σε ποσότητα σε 12 από 14 κατηγορίες (μικρή άνοδος 3% σημειώθηκε μόνο στο ρύζι και τα ζυμαρικά όπου κατέφυγε ο κόσμος λόγω φθήνιας): ελαιόλαδο -1,6%, ψωμί / αρτοσκευάσματα και γάλα -5%, γιαούρτι -5,7%, αυγά -6,2%, αλκοολούχα ποτά -7,7%, κρέας -9%, λαχανικά -9,4%, τυρί -10%, ψάρια -10,5%, φρέσκα φρούτα -16%, τσιγάρα -17,8%.
2. Το ποσοστό ανεργίας, που την περίοδο 2009-2011 είχε αυξηθεί κατά 8,3 ποσοστιαίες μονάδες (από 9,6% σε 17,9%), την περίοδο 2011-2013 αυξήθηκε κατά 9,6 ποσ. μον. φθάνοντας το 27,5%. Αξίζει να σημειωθεί πως μεταξύ του δεύτερου τριμήνου του 2012 και του τρίτου τριμήνου του 2014 το ποσοστό μακροχρόνιας ανεργίας αυξήθηκε κατά 18,3 ποσ. μον. (από 57,1% σε 75,4%), ενώ αντίστοιχα μεγάλη ήταν η αύξηση της ανεργίας των νέων παρά τη μαζική μετανάστευση (γύρω στους 120.000 από 200.000 που έφυγαν στην πενταετία της κρίσης), που το 2014 περιόρισε ελαφρά το ύψος της.
3. Παρομοίως και στο μέτωπο της απασχόλησης. Ενώ την περίοδο 2009-2011 οι απασχολούμενοι μειώθηκαν κατά 502.000 άτομα (από 4.556.000 σε 4.054.400), στη συνέχεια μειώθηκαν κατά 541.000 ώς το 2013 (3.513.200). Έτσι, το ποσοστό απασχόλησης, που την πρώτη περίοδο μειώθηκε κατά 5 ποσ. μον. (από 48,3% το 2009 σε 43,3% το 2011), ακολούθως μειώθηκε κατά 5,6 ποσ. μον. πέφτοντας στο 37,7% το 2013.
4. Το ποσοστό των Ελλήνων που κινδυνεύουν από τη φτώχεια ή τον κοινωνικό αποκλεισμό και το οποίο είχε αυξηθεί κατά 3,4 ποσ. μον. την προ Σαμαρά περίοδο (από 27,6% το 2009 σε 31% το 2011) αυξήθηκε στη συνέχεια κατά 4,7 ποσ. μον. φθάνοντας το 35,7% το 2013.
5. Το ίδιο ποσοστό φτώχειας / κοινωνικού αποκλεισμού, υπολογιζόμενο με το κατώφλι φτώχειας του 2005 (υψηλότερο λόγω της τότε ευημερίας), αποκαλύπτει ακόμη μεγαλύτερη διόγκωση, αφού από αύξηση 6,5 ποσ. μον. την περίοδο 2009-2011 (από 16,4% σε 22,9%) εκτινάχθηκε ανοδικά κατά 17,1 ποσ. μον. σε 40% το 2013!
6. Συγχρόνως τα άτομα με υλικές στερήσεις, το ποσοστό των οποίων αυξήθηκε κατά 5,4 ποσ. μον. την περίοδο 2009-2011 (από 23% σε 28,4%), αυξήθηκε ακόμη περισσότερο, κατά 8,9 ποσ. μον., ακολούθως φθάνοντας το 37,3% το 2013!
7. Παρομοίως επιταχύνθηκε η αύξηση των εισοδηματικών ανισοτήτων στη χώρα επί Σαμαρά. Συγκεκριμένα, ενώ ο λόγος εισοδήματος του πλουσιότερου 20% της κοινωνίας προς αυτό του φτωχότερου 20% (S80 / S20) αυξήθηκε από 5,8% σε 6,0% την περίοδο 2009-2011, στη συνέχεια αυξήθηκε ακόμη περισσότερο, σε 6,6%, το 2013. Το ίδιο παρατηρείται και με τον συντελεστή ανισότητας Gini, που από 33,1% το 2009 αυξήθηκε σε 33,6% το 2011 για να ανέλθει σε 34,4% το 2013.
8. Οι αμοιβές εξαρτημένης εργασίας, που προεκλογικά ο Σαμαράς είχε υποσχεθεί να μη μειωθούν άλλο και που την περίοδο 2009-2011 μειώθηκαν συνολικά κατά 10,9 δισ. ευρώ, στη συνέχεια και ώς το 2013 μειώθηκαν κατά 14,2 δισ. ευρώ. Σε έναν βαθμό αυτό οφείλεται ασφαλώς στη μείωση των απασχολουμένων, όμως οφείλεται και στη μείωση των ονομαστικών αμοιβών. Έτσι, ενώ στην πρώτη περίοδο η μέση ετήσια ονομαστική αμοιβή παρέμεινε ουσιαστικά αμετάβλητη, στην περίοδο ώς το 2013 μειώθηκε κατά 11,3%. Εννοείται πως η μείωση των πραγματικών αμοιβών ήταν πολύ μεγαλύτερη.
9. Η κατάρρευση της αγοράς ακινήτων, που ξεκίνησε το 2008, κατέγραψε κάμψη τιμών 10% την περίοδο 2009-2011. Η τάση αυτή συνεχίστηκε με πτώση 24% την περίοδο 2011-2013 και φθάνει σήμερα το 28% (και το 38% από το 2008).
10. Οι φόροι στο εισόδημα και τον πλούτο ως ποσοστό στο ΑΕΠ αυξήθηκαν από 8,5% το 2009 σε 9,1% το 2011 και 10,3% το 2013 (11,2% το 2014). Το ίδιο αυξήθηκε και το συνολικό φορολογικό βάρος στην οικονομία από 30,3% του ΑΕΠ το 2009 σε 33,2% το 2011 και 34,2% το 2013 για να φθάσει το 35,2% το 2014.
11. Όσον αφορά το δημόσιο χρέος / ΑΕΠ, παρά το κούρεμα του 2012 και την τεράστια δημοσιονομική λιτότητα, συνέχισε να αυξάνεται σε όλη τη διάρκεια της κρίσης: από 127% το 2009 σε 171% το 2011 και 178% το 2014.
12. Παρομοίως ανοδικό παρέμεινε το ποσοστό των ιδιωτικών χρεών ως προς το ΑΕΠ, αφού από 118,5% το 2008 και 122,2% το 2009 αυξήθηκε σε 129,3% το 2013.
13. Στον τομέα των τραπεζικών καταθέσεων, η μεγάλη αιμορραγία και απώλεια 88 δισ. από τον Σεπτέμβριο του 2009 ώς τον Ιούνιο του 2012 (από 238 δισ. είχαν πέσει σε 150 δισ.) ανακόπηκε μεν, αλλά ελάχιστα αποκαταστάθηκε το αρχικό επίπεδο, αφού τον Νοέμβριο του 2014 οι καταθέσεις είχαν ανέλθει μόλις στα 164 δισ. και οι εκτιμήσεις για τον Δεκέμβριο τις φέρουν στα 161-162 δισ. περίπου. Δηλαδή επιστράφηκε μόλις το 6% των απωλειών, απόδειξη της μόνιμης έλλειψης εμπιστοσύνης στην πολιτική διαχείρισης της κρίσης.
14. Οι παραγωγικές επενδύσεις κατέρρευσαν και στις δύο περιόδους με τον ίδιο ρυθμό: την περίοδο 2009-2011 έπεσαν 35,7%, ενώ την επόμενη διετία έπεσαν 36,2% χωρίς να επιβραδυνθεί καθόλου η πτώση τους.
15. Τέλος, η ανταγωνιστικότητα, που η Τράπεζα της Ελλάδας ισχυρίζεται πως με όρους μοναδιαίου κόστους εργασίας σημείωσε βελτίωση 20% από το 2010 ώς σήμερα (στην πραγματικότητα 17,6%), με όρους εξαγωγικών τιμών βελτιώθηκε μόλις 1% και με όρους τελικών τιμών κατανάλωσης -που είναι και ο πιο ακριβοδίκαιος δείκτης- βελτιώθηκε μόνο 4%. Κοινώς, ώδινεν όρος και έτεκε μυν...
Με τέτοια αποτελέσματα πολιτικής, η κυβέρνηση Σαμαρά υπόσχεται τώρα πάλι το τέλος της κρίσης και αποκατάσταση εφεξής των αδικιών και των καταστροφών. Επαναλαμβάνει δηλαδή το προεκλογικό βιολί του 2012. Σε λίγο θα γνωρίζουμε πόσοι αφελείς την πιστεύουν ακόμη.
γράφει ο Κώστας Καλλωνιάτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια κάτω από κάθε ανάρτηση εκφράζουν ΜΟΝΟ τις απόψεις των αναγνωστών που τις δημοσιεύουν.
O "Τηλεβόας" σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα ελληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επίσης, επειδή πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο.