- Σέλτσο: Το "Μεσολόγγι της Ηπείρου", το δεύτερο, το μεγαλύτερο Ζάλογγο
- Διαβάστε την ιστορία του
Το αφιέρωμα αυτό στη θυσία του Σέλτσου - ως ελάχιστος φόρος τιμής -ας αποτελέσει αφετηρία αφύπνισης για την ιστορική μνήμη που σε καιρούς χαλεπούς για την πατρίδα μας δεν πρέπει να την ξεχύνουμε. 209 χρόνια από τότε δεν στάθηκαν ικανά να την ξεθωριάσουν. Ας τους φέρουμε στο νου μας έστω και για μια στιγμή και ας προσευχηθούμε στη μνήμη τους.
Ακόμη και σήμερα, το Σέλτσο, η κιβωτός αυτή της θυσίας των Σουλιωτών συνεχίζει να βρίσκεται στην αφάνεια.
Απομένει να υπενθυμίσουμε προς όλους τους αρμόδιους φορείς ότι δεν είναι αίτημά μας αλλά αυτονόητη υποχρέωση της πολιτείας να αντιμετωπίσει το Σέλτσο με την ιδιαίτερη φροντίδα και τιμή που του αξίζει. Ζητάμε να κρατήσουν έστω τις υποσχέσεις που έδωσαν. Ζητάμε άμεση φροντίδα για την προστασία και την ανάδειξη του.
Απομένει σε εμάς να κρατήσουμε τη σημαία του Σέλτσου ψηλά. Η διατήρηση της μνήμης του ας είναι ιερή παρακαταθήκη και μέλημα όλων μας.
Γεγονός είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει προσπάθειες από τους αυτοδιοικητικούς θεσμούς (Δήμος – Νομαρχία – Περιφέρεια) ώστε να δρομολογηθούν έργα που θα καταστήσουν το μοναστήρι λειτουργικό και επισκέψιμο όλο το χρόνο. Είμαστε όμως ακόμη στην αρχή.
Η προγραμματισμένη αναστήλωση των κελιών της μονής με εγκεκριμένο κονδύλιο τετρακοσίων χιλιάδων ευρώ (400.000) από την Περιφέρεια Ηπείρου είναι ένα σημαντικό βήμα και δείχνει τη βούλησή της για την διάσωση του ιερού αυτού χώρου, αλλά θα επαναλάβουμε ό,τι και στην περυσινή επιστολή μας. (σημ. Τηλεβόα: δείτε εδώ) δεν αρκεί. Προέχει και η ασφαλής οδική πρόσβαση σ΄ αυτό καθ΄ όλο το έτος. Όχι μόνο μια εβδομάδα τον Αύγουστο και τελειώσαμε... Να μην ασχολούμεθα μόνο επετειακά με το θέμα.
Προέχει η ασφαλτόστρωση του υπάρχοντος χωματόδρομου μήκους 4 χιλιομ. Ελπίζουμε ο Περιφερειάρχης Ηπείρου ο κ. Καχριμάνης που επισκέφτηκε και προσκύνησε το Σέλτσο στις 23 Αυγούστου του 2012 με τον κ. Ψαθά τον Αντιπεριφερειάρχη Άρτας αλλά και οι λοιποί επίσημοι... να διαπίστωσαν μόνοι τους πόσο αναγκαίο είναι αυτό το έργο. Ας αναλάβουν σε συνεργασία με την Αντιπεριφέρεια Άρτας και τον δήμο Γ. Καραϊσκάκη τις απαραίτητες πρωτοβουλίες. Η δαπάνη κατασκευής του εξ όσων γνωρίζουμε δεν είναι και πολύ μεγάλη αναλογιζόμενοι την σπουδαιότητα του..
ΑΓΝΩΣΤΟ Μνημείο της ορθοδοξίας και ιερός τόπος της θυσίας των Σουλιωτών το 1804, η Ι. Μονή Σέλτσου {χτίστηκε το 1697} αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου στέκει ατάραχη, αιώνιος μάρτυρας της Ιστορίας, στους ανοιχτούς ορίζοντες των ακατέργαστων βουνών, στο χείλος του βάραθρου της Γκουρας, ανάμεσα στο Νιγκόζι στα Άγραφα και τα Φρούσια όρη.
Εκεί στις ΠΗΓΕΣ ΑΡΤΑΣ στην παλιά «ΒΡΕΣΤΕΝΙΤΣΑ», χωριό των άνω Ραδοβυζίων και Ιστορική έδρα του ΔΗΜΟΥ Γ. ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ, στην ΑΡΤΑ, έμελλε να παιχθεί ο επίλογος του δράματος των Σουλιωτών με ένα νέο μεγαλύτερο Ζάλογγο.
Σαν σήμερα πριν από 208 χρόνια στις 23 Απριλίου του 1804 έπεσε το ΣΕΛΤΣΟ μετά από 4μηνη πολιορκία. Στην μνήμη αυτών των Ηρώων κλείνουμε ευλαβικά το γόνυ αποτίοντας φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης.
Προτίμησαν να πεθάνουν λεύτεροι παρά να μείνουν σκλάβοι. Δεν λιποψύχησαν, δεν λιποτάκτησαν, δεν συμβιβαστήκαν. Οφείλουμε να μην ξεχάσουμε ποτέ αυτή την ανείπωτη θυσία τους.
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΟΥ ΣΕΛΤΣΟΥ {ΔΕΚ. 1803-ΑΠΡΙΛ.1804}
Όπως είναι γνωστό, μετά την παράδοση του Σουλίου στον Αλή Πασά με τη συνθήκη της 12ης Δεκεμβρίου τον 1803, ένα τμήμα υπό την αρχηγία του Κίτσου και Νότη Μπότσαρη με 1148 Σουλιώτες άνδρες και γυναίκες περί τα τέλη Δεκέμβρη 1803, έφθασε στην περιοχή της Ιεράς Μονής Σέλτσου όπου αποφάσισαν να εγκατασταθούν επειδή είδαν ότι ήταν φυσικά οχυρή και απρόσιτη γύρωθεν. Μαζί τους πήγαν και αρκετοί κάτοικοι της ΒΡΕΣΤΕΝΙΤΣΑΣ και της γύρω περιοχής που στάθηκαν στο πλάι τους πολεμώντας μέχρι τέλους.
Στις 12 Γενάρη του 1804 οι οχυρωμένοι στη Μονή Σουλιώτες περικυκλώθηκαν από 800 Τουρκαλβανούς. Στις 15 Γενάρη έγινε η πρώτη επίθεση η οποία αποκρούσθηκε με σοβαρές απώλειες των εχθρών. Ολόκληρο το χειμώνα οι Σουλιώτες έμειναν στενά αποκλεισμένοι στο Μοναστήρι διαθέτοντας λιγοστά εφόδια που τους προμήθευαν κρυφά κυρίως Βρεστενιτσιώτες, Λιασκοβίτες και από άλλα χωριά.
Στις 20 Απριλίου του 1804 ο Αλή Πασάς στέλνει νέες ενισχύσεις περίπου 7εως 8.000 Τουρκαλβανούς και παραγγέλλει οργισμένος στους στρατηγούς του να ξεπαστρέψουν μια «χούφτα κατσικοκλέφτες» όπως τους αποκαλούσε. Το μέλλον τους πλέον είχε κριθεί. Όμως παρέμειναν εκεί. Στις 22 Απριλίου 1804 και μετά από τρίμηνη πολιορκία άσιτοι, καταπονημένοι, υπέκυψαν.
Οι Τουρκαλβανοί με προδοσία, εξουδετέρωσαν την αντίσταση των φυλακίων «Προφήτης Ηλίας» και « Φράξος» εισβάλοντας στο χώρο τον Μοναστηρίου. Στη φονική και άνιση μάχη που επακολούθησε και γενικεύτηκε , άλλοι Σουλιώτες σκοτώθηκαν και άλλοι αιχμαλωτίστηκαν.
Άλλοι, κυρίως τα γυναικόπαιδα, -250- κατά τον ιστορικό, για να μην πέσουν στα χέρια των εχθρών έστησαν το νέο ΖΑΛΟΓΓΟ και γκρεμισθήκαν σε βάραθρο 300 μέτρων, αφήνοντας τα κορμιά τους στον μανιασμένο Αχελώο και στα κοράκια, παρά στου Αλή Πασά τα χέρια .
Ανάμεσα σ' αυτούς που προτίμησαν να πνιγούν παρά να αιχμαλωτιστούν, ήταν και η όμορφη 19χρονη Λένω ΜΠΟΤΣΑΡΗ κόρη του ΝΟΤΗ ΜΠΟΤΣΑΡΗ πολέμαρχου και αρχηγού της φάρας των ΜΠΟΤΣΑΡΑΙΩΝ. Για τον ηρωισμό και την αυτοθυσία της, γράφτηκαν πολλά δημοτικά τραγούδια.
Το σημείο που έπεσε κυνηγημένη και πνίγηκε το λένε και σήμερα « ΤΟ ΠΗΔΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΑΣ’.’ Έτσι ανήμερα του Αγίου Γεωργίου όλα είχαν τελειώσει. Ο ΚΙΤΣΟΣ ΜΠΟΤΣΑΡΗΣ και μόνο 10 Σουλιώτες [40 κατά άλλους] μαζί με το 13χρονο-τότε- γιο του ΜΑΡΚΟ , γλίτωσαν σε μια σπηλιά γνωστή στην περιοχή ως «Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΚΙΤΣΟΥ ΜΠΟΤΣΑΡΗ» και μετά πολλές περιπέτειες έφθασαν στην Πάργα .
ΕΤΣΙ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΣΕΛΤΣΟΥ ΕΜΕΛΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟΠΟΣ ΘΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΤΩΝ ΑΔΟΥΛΩΤΩΝ ΣΟΥΛΙΩΤΩΝ. ΜΙΑ ΘΥΣΙΑ- ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ που δεν μπόρεσε να χωρέσει ιστορικού νους και να κατανοήσει το μέγεθος της, αλλά και άγνωστη για πολλούς μέχρι σήμερα. Αρκεί μόνο να αναλογιστεί κανείς ότι σε μια μέρα χάθηκαν τρεις γενιές ΜΠΟΤΣΑΡΑΙΩΝ. Μια θυσία που η Τιμή και η Δόξα μένουν « άφωνες» μπροστά της και υποκλίνονται βαθιά.
- Διαβάστε την ιστορία του
Ακόμη και σήμερα, το Σέλτσο, η κιβωτός αυτή της θυσίας των Σουλιωτών συνεχίζει να βρίσκεται στην αφάνεια.
Απομένει να υπενθυμίσουμε προς όλους τους αρμόδιους φορείς ότι δεν είναι αίτημά μας αλλά αυτονόητη υποχρέωση της πολιτείας να αντιμετωπίσει το Σέλτσο με την ιδιαίτερη φροντίδα και τιμή που του αξίζει. Ζητάμε να κρατήσουν έστω τις υποσχέσεις που έδωσαν. Ζητάμε άμεση φροντίδα για την προστασία και την ανάδειξη του.
Απομένει σε εμάς να κρατήσουμε τη σημαία του Σέλτσου ψηλά. Η διατήρηση της μνήμης του ας είναι ιερή παρακαταθήκη και μέλημα όλων μας.
Γεγονός είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει προσπάθειες από τους αυτοδιοικητικούς θεσμούς (Δήμος – Νομαρχία – Περιφέρεια) ώστε να δρομολογηθούν έργα που θα καταστήσουν το μοναστήρι λειτουργικό και επισκέψιμο όλο το χρόνο. Είμαστε όμως ακόμη στην αρχή.
Η προγραμματισμένη αναστήλωση των κελιών της μονής με εγκεκριμένο κονδύλιο τετρακοσίων χιλιάδων ευρώ (400.000) από την Περιφέρεια Ηπείρου είναι ένα σημαντικό βήμα και δείχνει τη βούλησή της για την διάσωση του ιερού αυτού χώρου, αλλά θα επαναλάβουμε ό,τι και στην περυσινή επιστολή μας. (σημ. Τηλεβόα: δείτε εδώ) δεν αρκεί. Προέχει και η ασφαλής οδική πρόσβαση σ΄ αυτό καθ΄ όλο το έτος. Όχι μόνο μια εβδομάδα τον Αύγουστο και τελειώσαμε... Να μην ασχολούμεθα μόνο επετειακά με το θέμα.
Προέχει η ασφαλτόστρωση του υπάρχοντος χωματόδρομου μήκους 4 χιλιομ. Ελπίζουμε ο Περιφερειάρχης Ηπείρου ο κ. Καχριμάνης που επισκέφτηκε και προσκύνησε το Σέλτσο στις 23 Αυγούστου του 2012 με τον κ. Ψαθά τον Αντιπεριφερειάρχη Άρτας αλλά και οι λοιποί επίσημοι... να διαπίστωσαν μόνοι τους πόσο αναγκαίο είναι αυτό το έργο. Ας αναλάβουν σε συνεργασία με την Αντιπεριφέρεια Άρτας και τον δήμο Γ. Καραϊσκάκη τις απαραίτητες πρωτοβουλίες. Η δαπάνη κατασκευής του εξ όσων γνωρίζουμε δεν είναι και πολύ μεγάλη αναλογιζόμενοι την σπουδαιότητα του..
ΒΟΗΘΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΑΣ
Χρήστος Β. Καπερώνης
πρόεδρος
Αδελφότητας Πηγιωτών Άρτας
ΑΓΝΩΣΤΟ Μνημείο της ορθοδοξίας και ιερός τόπος της θυσίας των Σουλιωτών το 1804, η Ι. Μονή Σέλτσου {χτίστηκε το 1697} αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου στέκει ατάραχη, αιώνιος μάρτυρας της Ιστορίας, στους ανοιχτούς ορίζοντες των ακατέργαστων βουνών, στο χείλος του βάραθρου της Γκουρας, ανάμεσα στο Νιγκόζι στα Άγραφα και τα Φρούσια όρη.
Εκεί στις ΠΗΓΕΣ ΑΡΤΑΣ στην παλιά «ΒΡΕΣΤΕΝΙΤΣΑ», χωριό των άνω Ραδοβυζίων και Ιστορική έδρα του ΔΗΜΟΥ Γ. ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ, στην ΑΡΤΑ, έμελλε να παιχθεί ο επίλογος του δράματος των Σουλιωτών με ένα νέο μεγαλύτερο Ζάλογγο.
Σαν σήμερα πριν από 208 χρόνια στις 23 Απριλίου του 1804 έπεσε το ΣΕΛΤΣΟ μετά από 4μηνη πολιορκία. Στην μνήμη αυτών των Ηρώων κλείνουμε ευλαβικά το γόνυ αποτίοντας φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης.
Προτίμησαν να πεθάνουν λεύτεροι παρά να μείνουν σκλάβοι. Δεν λιποψύχησαν, δεν λιποτάκτησαν, δεν συμβιβαστήκαν. Οφείλουμε να μην ξεχάσουμε ποτέ αυτή την ανείπωτη θυσία τους.
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΟΥ ΣΕΛΤΣΟΥ {ΔΕΚ. 1803-ΑΠΡΙΛ.1804}
Όπως είναι γνωστό, μετά την παράδοση του Σουλίου στον Αλή Πασά με τη συνθήκη της 12ης Δεκεμβρίου τον 1803, ένα τμήμα υπό την αρχηγία του Κίτσου και Νότη Μπότσαρη με 1148 Σουλιώτες άνδρες και γυναίκες περί τα τέλη Δεκέμβρη 1803, έφθασε στην περιοχή της Ιεράς Μονής Σέλτσου όπου αποφάσισαν να εγκατασταθούν επειδή είδαν ότι ήταν φυσικά οχυρή και απρόσιτη γύρωθεν. Μαζί τους πήγαν και αρκετοί κάτοικοι της ΒΡΕΣΤΕΝΙΤΣΑΣ και της γύρω περιοχής που στάθηκαν στο πλάι τους πολεμώντας μέχρι τέλους.
Στις 12 Γενάρη του 1804 οι οχυρωμένοι στη Μονή Σουλιώτες περικυκλώθηκαν από 800 Τουρκαλβανούς. Στις 15 Γενάρη έγινε η πρώτη επίθεση η οποία αποκρούσθηκε με σοβαρές απώλειες των εχθρών. Ολόκληρο το χειμώνα οι Σουλιώτες έμειναν στενά αποκλεισμένοι στο Μοναστήρι διαθέτοντας λιγοστά εφόδια που τους προμήθευαν κρυφά κυρίως Βρεστενιτσιώτες, Λιασκοβίτες και από άλλα χωριά.
Στις 20 Απριλίου του 1804 ο Αλή Πασάς στέλνει νέες ενισχύσεις περίπου 7εως 8.000 Τουρκαλβανούς και παραγγέλλει οργισμένος στους στρατηγούς του να ξεπαστρέψουν μια «χούφτα κατσικοκλέφτες» όπως τους αποκαλούσε. Το μέλλον τους πλέον είχε κριθεί. Όμως παρέμειναν εκεί. Στις 22 Απριλίου 1804 και μετά από τρίμηνη πολιορκία άσιτοι, καταπονημένοι, υπέκυψαν.
Οι Τουρκαλβανοί με προδοσία, εξουδετέρωσαν την αντίσταση των φυλακίων «Προφήτης Ηλίας» και « Φράξος» εισβάλοντας στο χώρο τον Μοναστηρίου. Στη φονική και άνιση μάχη που επακολούθησε και γενικεύτηκε , άλλοι Σουλιώτες σκοτώθηκαν και άλλοι αιχμαλωτίστηκαν.
Άλλοι, κυρίως τα γυναικόπαιδα, -250- κατά τον ιστορικό, για να μην πέσουν στα χέρια των εχθρών έστησαν το νέο ΖΑΛΟΓΓΟ και γκρεμισθήκαν σε βάραθρο 300 μέτρων, αφήνοντας τα κορμιά τους στον μανιασμένο Αχελώο και στα κοράκια, παρά στου Αλή Πασά τα χέρια .
Ανάμεσα σ' αυτούς που προτίμησαν να πνιγούν παρά να αιχμαλωτιστούν, ήταν και η όμορφη 19χρονη Λένω ΜΠΟΤΣΑΡΗ κόρη του ΝΟΤΗ ΜΠΟΤΣΑΡΗ πολέμαρχου και αρχηγού της φάρας των ΜΠΟΤΣΑΡΑΙΩΝ. Για τον ηρωισμό και την αυτοθυσία της, γράφτηκαν πολλά δημοτικά τραγούδια.
Το σημείο που έπεσε κυνηγημένη και πνίγηκε το λένε και σήμερα « ΤΟ ΠΗΔΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΑΣ’.’ Έτσι ανήμερα του Αγίου Γεωργίου όλα είχαν τελειώσει. Ο ΚΙΤΣΟΣ ΜΠΟΤΣΑΡΗΣ και μόνο 10 Σουλιώτες [40 κατά άλλους] μαζί με το 13χρονο-τότε- γιο του ΜΑΡΚΟ , γλίτωσαν σε μια σπηλιά γνωστή στην περιοχή ως «Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΚΙΤΣΟΥ ΜΠΟΤΣΑΡΗ» και μετά πολλές περιπέτειες έφθασαν στην Πάργα .
ΕΤΣΙ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΣΕΛΤΣΟΥ ΕΜΕΛΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟΠΟΣ ΘΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΤΩΝ ΑΔΟΥΛΩΤΩΝ ΣΟΥΛΙΩΤΩΝ. ΜΙΑ ΘΥΣΙΑ- ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ που δεν μπόρεσε να χωρέσει ιστορικού νους και να κατανοήσει το μέγεθος της, αλλά και άγνωστη για πολλούς μέχρι σήμερα. Αρκεί μόνο να αναλογιστεί κανείς ότι σε μια μέρα χάθηκαν τρεις γενιές ΜΠΟΤΣΑΡΑΙΩΝ. Μια θυσία που η Τιμή και η Δόξα μένουν « άφωνες» μπροστά της και υποκλίνονται βαθιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια κάτω από κάθε ανάρτηση εκφράζουν ΜΟΝΟ τις απόψεις των αναγνωστών που τις δημοσιεύουν.
O "Τηλεβόας" σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα ελληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επίσης, επειδή πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο.