Η γαλανόλευκη Ελίνα Μάνθα μιλάει στον ΤΗΛΕΒΟΑ για... γεμάτες ψυχές και άδεια Κολυμβητήρια!!!

- Τιμάει την Άρτα, όταν άλλοι την κρατάνε... "πίσω από τον ήλιο"

- 8η θέση-άθλος με όλα όσα περνάει καθημερινά 

- Γιατί δεν μας στηρίζετε; Γιατί να ντρεπόμαστε; Γιατί μας αποτρέπετε; Γιατί να με λυπούνται;

- Απαντήσεις ζητάει, όχι φωτογραφίες και υποσχέσεις

   Σας είχα πει πριν λίγες μέρες στην ανάρτηση "Ένα δελφίνι της Άρτας σχολιάζει από το Βερολίνο το κλείσιμο του Κολυμβητηρίου... Πού θα κρυφτούνε;" , ότι η Ελίνα Μάνθα (το δελφίνι που σας έλεγα) είχε γράψει από το Βερολίνο που βρισκότανε όταν έμαθε τα... κατορθώματα του Δήμου Αρταίων: "Θα κάνω ό,τι καλύτερο, για να αποδείξω σε εμένα για άλλη μια φορά, ότι ΑΓΑΠΩ πραγματικά αυτό που κάνω . Θα κολυμπήσω για εμένα, την τρέλα μου, την ομαδα μου και τη χώρα μου! ... Τα υπόλοιπα, όταν με το καλό θα φτάσω στην Άρτα... και σίγουρα δε θα μείνω απαθής!"

   Η Ελίνα κολύμπησε, γύρισε και έκανε την υπόσχεσή της πραγματικότητα (16χρονο παιδί είναι, όχι... πολιτικός!): Δεν έμεινε απαθής.
   Διαβάστε τι έχει να πει για την εμπειρία της στο Βερολίνο, για τα χτυπήματα, τις υποσχέσεις, τις απογοητεύσεις. Διαβάστε τα λόγια μιας κοπέλας με ψυχή, που ξέρει να μιλάει αληθινά και διαλέγει τα λόγια της για να εκφράσει αυτά που αισθάνεται. Δίνει μαθήματα σε κάποιους:

   Οι εμπειρίες, μοναδικές ... Η διοργάνωση πολύ μακριά από την ελληνική πραγματικότητα ...6000 αθλητές από 15 ευρωπαϊκές χώρες... Όλα ήταν υπέροχα!
   Αναφέρομαι στους διεθνείς αγώνες κολύμβησης που πραγματοποιήθηκαν στο Βερολίνο της Γερμανίας 2-4/3/12, με την επωνυμία "International Swim Meeting 2012", όπου μάλιστα η ομάδα μου "Ποσειδώνας Ιλισίων" είχε 2 χρυσά μετάλλια, 3 ασημένια και 1 χάλκινο.
   Η ατμόσφαιρα ήταν καταπληκτική και η όλη διοργάνωση πραγματοποιήθηκε στα πρότυπα των Ολυμπιακών Αγώνων. Τεράστια η χαρά του κάθε αθλητή να συμμετέχει σε τέτοιες γιορτές, γιατί όλοι το αντιμετωπίσαμε σαν γιορτή και όχι σαν αγώνα. Όλα αυτά διαδραματίστηκαν σε ένα τυπικό κολυμβητήριο της Γερμανίας, τη στιγμή που στα ελληνικά μάτια φάνταζε σαν κάτι εξωπραγματικό.
   Τα συναισθήματα όμως ήταν ανάμεικτα για εμένα προσωπικά. Ένιωσα απίστευτη ικανοποίηση και μεγάλη υπερηφάνεια, να βλέπω στο φωτεινό πίνακα του κολυμβητηρίου το όνομά μου και δίπλα την ελληνική σημαία. Χάρηκα πολύ για τους 4 συναθλητές μου που ανέβηκαν στο βάθρο κι απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι η Ελλάδα είναι πάντα και παντού ψηλά, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες!
   Από την άλλη πλευρά όμως, ένοιωσα ταυτόχρονα μια τεράστια θλίψη. Ξέροντας ότι μετά από όλο αυτό που έζησα στο Βερολίνο, θα έπρεπε να επιστρέψω στην Ελλάδα για να συνεχίσω και πάλι το εξοντωτικό Άρτα-Γιάννενα για προπόνηση. Η 8η θέση που κατέλαβα, μπορεί να μοιάζει ικανοποιητική αν αναλογιστεί κανείς τον άθλο που κάνουμε καθημερινά για να προπονηθούμε τους τελευταίους 5 χειμώνες.
    

  Γιατί όμως η ίδια μας η πόλη να μη μας στηρίζει και να μας αφήνει να αρκούμαστε στα λιγότερα; Πόσο τραγικό είναι, την ώρα που γινόταν οι αγώνες, εγώ να προσπαθώ μέσω ίντερνετ να μάθω τι θα συμβεί τελικά με την πισίνα μας; Γιατί να ντρεπόμαστε για την κατάσταση που επικρατεί στην Άρτα; Γιατί να με λυπούνται όλοι όταν τους λέω τι περνώ καθημερινά για να προπονηθώ; Οι αρμόδιοι ίσως ξέρουν κάτι παραπάνω και έχουν απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα, αλλά η δική μου αφέλεια προφανώς δεν μπορεί να ακολουθήσει τον τρόπο σκέψης τους.
   Για να μη φλυαρώ, η εμπειρία αυτή θα μείνει αξέχαστη. Το να κολυμπάς για τη χώρα σου, δίνει επιπλέον κίνητρο ώστε να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας. Η επαφή με αθλητές άλλων χωρών ήταν κάτι εξαιρετικά σπουδαίο. Όσοι νομίζουν ότι αθλητισμός σημαίνει γυμναστική και τίποτε άλλο είναι ΑΣΧΕΤΟΙ. Οι σχέσεις που δημιουργούνται, το αθλητικό ιδεώδες και η διεύρυνση των οριζόντων είναι στοιχεία μοναδικά και πολύτιμα για κάθε άνθρωπο. Συνεχίστε λοιπόν να μας αποτρέπετε από αυτόν το δρόμο, θεωρώντας πως είναι πολυτέλεια ο αθλητισμός σε τέτοιους καιρούς.
   Τέλος να αναφέρω, ότι η επιλογή μου να μετεγγραφώ σε σωματείο της Αθήνας έγινε από τη στιγμή που κατάλαβα, όπως και πολλοί Αρτινοί αθλητές, ότι η Άρτα στο συγκεκριμένο θέμα είναι πίσω από τον ήλιο... Αυτό όμως δεν παύει να με κάνει να λατρεύω την πόλη μου, παρόλο που κάποιοι προσπαθούν κάθε μέρα εδώ και 5 χρόνια να με κάνουν να τη μισήσω.

   Υ.Γ 1: Ένα μεγάλο "ευχαριστώ" σε όλους όσους ασχολήθηκαν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ με το θέμα του κολυμβητηρίου αυτόν τον καιρό, τους ανθρώπους που με στηρίζουν καθημερινά, καθώς επίσης και όλους εκείνους που με τα σχόλιά τους στη σελίδα του "Τηλεβόα" στο facebook, μου έδιναν δύναμη τις μέρες που βρισκόμουν στη Γερμανία.

   Υ.Γ 2: Είμαι πολύ περίεργη να δω, ποιος "μεγάλος" θα τολμήσει πάλι το καλοκαίρι, μετά το πέρας του Διάπλου του Αμβρακικού, να έρθει στην Κορωνησία, να ζητάει φωτογραφίες και να δίνει υποσχέσεις!