Αυτό το μικρό θέατρο στον κόρφο του Κάστρου κράτησε ζωντανό ολόκληρο το Μνημείο, στα δύσκολα χρόνια της ερήμωσής του. Το θέατρο αυτό έγινε η καρδιά του Κάστρου μας. Είναι έγκλημα αυτό που πάει να συμβεί
«...Με άλλα λόγια, χρειάζεται, νομίζω, μια πίστη σ’ αυτά τα αρχαία σημάδια μέσα στο τοπίο τους· η πίστη πως έχουν δική τους ψυχή. Τότε, θα μπορέσει ο προσκυνητής – πρώτη φορά τον ονομάζω έτσι – να πιάσει ένα διάλογο μ’ αυτά...»
Γ. Σεφέρης
Πραγματικά δεν μπορώ να ηρεμήσω σήμερα.
Κι είναι κι αυτές οι πέτρες που σε καλούν να τις υπερασπιστείς. Δεν μιλούν σε όλους αυτοί οι καστρινοί ογκόλιθοι. Ή μάλλον δεν τους ακούνε όλοι. Ξέρετε εγώ τις ακούω. Κάθε φορά που περνώ από τα τείχη στους βραδινούς περιπάτους την Άνοιξη. Τα απογεύματα του Φθινοπώρου που παίρνω την Κομνηνών για να περπατήσω, να σκεφτώ, να μείνω μόνη μου.
Τα καλοκαιρινά βράδια, τα τείχη του Κάστρου ηχούν τους παλμούς των παιδιών μας που δειλά και συνεσταλμένα μας παρουσιάζουν τον κόπο του Χειμώνα. Τη δουλειά και την πρόοδό τους στα θεατρικά εργαστήρια, στις σχολές χορού, στα ωδεία...
Οι πέτρες τότε ξυπνούν και ζωντανεύουν. Γεμίζουν ζωή και στέκουν μεγαλοπρεπείς να ενισχύουν την υποβλητική ατμόσφαιρα και τη μυσταγωγία. Οι πέτρες μιλούν τότε. Παίρνουν τις φωνές των παιδιών και τις σκορπίζουν στον αέρα της πόλης. Πιάνουν τους χτύπους στις νεανικές καρδιές και δονούν τους δείκτες του ρολογιού. Αυτό χτυπά δυνατά. Είναι η φωνή του κάστρου. Εγώ τις ακούω τις πέτρες.
Αυτό το μικρό θέατρο στον κόρφο του Κάστρου κράτησε ζωντανό ολόκληρο το Μνημείο, στα δύσκολα χρόνια της ερήμωσής του. Το θέατρο αυτό έγινε η καρδιά του Κάστρου μας. Είναι έγκλημα αυτό που πάει να συμβεί.
Οι πέτρες είναι ζωντανές. Δεν τις ακούτε;
(γράφει η Ελένη Θεοδώρου στο fb, το διάβασα στο aRTInews)
«...Με άλλα λόγια, χρειάζεται, νομίζω, μια πίστη σ’ αυτά τα αρχαία σημάδια μέσα στο τοπίο τους· η πίστη πως έχουν δική τους ψυχή. Τότε, θα μπορέσει ο προσκυνητής – πρώτη φορά τον ονομάζω έτσι – να πιάσει ένα διάλογο μ’ αυτά...»
Γ. Σεφέρης
Πραγματικά δεν μπορώ να ηρεμήσω σήμερα.
Κι είναι κι αυτές οι πέτρες που σε καλούν να τις υπερασπιστείς. Δεν μιλούν σε όλους αυτοί οι καστρινοί ογκόλιθοι. Ή μάλλον δεν τους ακούνε όλοι. Ξέρετε εγώ τις ακούω. Κάθε φορά που περνώ από τα τείχη στους βραδινούς περιπάτους την Άνοιξη. Τα απογεύματα του Φθινοπώρου που παίρνω την Κομνηνών για να περπατήσω, να σκεφτώ, να μείνω μόνη μου.
Τα καλοκαιρινά βράδια, τα τείχη του Κάστρου ηχούν τους παλμούς των παιδιών μας που δειλά και συνεσταλμένα μας παρουσιάζουν τον κόπο του Χειμώνα. Τη δουλειά και την πρόοδό τους στα θεατρικά εργαστήρια, στις σχολές χορού, στα ωδεία...
Οι πέτρες τότε ξυπνούν και ζωντανεύουν. Γεμίζουν ζωή και στέκουν μεγαλοπρεπείς να ενισχύουν την υποβλητική ατμόσφαιρα και τη μυσταγωγία. Οι πέτρες μιλούν τότε. Παίρνουν τις φωνές των παιδιών και τις σκορπίζουν στον αέρα της πόλης. Πιάνουν τους χτύπους στις νεανικές καρδιές και δονούν τους δείκτες του ρολογιού. Αυτό χτυπά δυνατά. Είναι η φωνή του κάστρου. Εγώ τις ακούω τις πέτρες.
Αυτό το μικρό θέατρο στον κόρφο του Κάστρου κράτησε ζωντανό ολόκληρο το Μνημείο, στα δύσκολα χρόνια της ερήμωσής του. Το θέατρο αυτό έγινε η καρδιά του Κάστρου μας. Είναι έγκλημα αυτό που πάει να συμβεί.
Οι πέτρες είναι ζωντανές. Δεν τις ακούτε;
(γράφει η Ελένη Θεοδώρου στο fb, το διάβασα στο aRTInews)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια κάτω από κάθε ανάρτηση εκφράζουν ΜΟΝΟ τις απόψεις των αναγνωστών που τις δημοσιεύουν.
O "Τηλεβόας" σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα ελληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επίσης, επειδή πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο.