Σύριος, Ισπανός, Βούλγαρος και Έλληνας
ΑΝΑΚΡΙΣΗ
- Τι είσαι;
- Ποιητής.
- Το νόημα των στίχων σου;
- Τραγουδώ τη λευτεριά, την αγάπη, την ειρήνη και την προκοπή του τόπου μου.
- Άρξατε πυρ!
Ένας αετός φτερούγιζε ψηλά, πολύ ψηλά, στον ουρανό.
Μια τελεία ή και μια σφαίρα·
για την καρδιά της αδικίας.
Γιάννης Μότσιος, 24/3/2016
Και οι τέσσερις Ποιητές: Σύριος, Ισπανός, Βούλγαρος και Έλληνας, δολοφονήθηκαν σε Εμφύλιο Πόλεμο στην Πατρίδα τους. Ή σε παρανομία. Καμιά φορά και τα δυο μαζί.
Άφησαν σημαντικό έργο. Έγραψαν με το αίμα τους στίχους για την αντρίκια στάση ζωής. Και το Χρέος. Απέναντι στα ιδανικά τους. Με την εικόνα του μέλλοντος ζωγραφισμένη στα μάτια τους.
Μοχάμεντ Μπασίρ Αλ Αανί (1960 – 2016).
Πτυχιούχος Γεωπονίας.
Έχει εκδώσει τρεις αξιόλογες ποιητικές συλλογές: «Στάχτες από τη Βιογραφία μου» (1993) για να καθιερωθεί αργότερα με τη συλλογή «Οντότητες σε Πρόβα».
Οι σύγχρονοι νέο-ναζί του ISIS, σκότωσαν τον Μπασίρ Αλ Αανί, αλλά όχι και την ποίησή του.
Ω AMANI
Αυτό που με ανακουφίζει είναι ότι είμαι σε θέση να σκάψω τους τάφους σας
οχετός και βρωμιά σκεπάζει το καλογυμνασμένο σας σώμα
Ναι
να ορίστε αυτό που με ανακουφίζει τώρα ……
Είδα τα πτώματα να κρέμονται στα ικριώματα να περιμένουν τη μεσολάβηση των μητέρων
Να μεσολαβήσουν οι μανάδες στους πολέμαρχους
Ανθρώπινος πανικός
τα πτώματα σαν σκέψεις που απορρίπτονται πεταμένα σε αγροκτήματα και πόλεις
Σώματα με κεφάλι και δίχως κεφάλι.… χειρότερα κι από γάτες και από τ’ αδέσποτα σκυλιά
Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα (1898 – 1936)
Στις 19 Αυγούστου 1936 οι φασίστες του Φράνκο εκτέλεσαν τον ποιητή Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Ο τάφος του δε βρέθηκε ως σήμερα. Βρίσκεται ανάμεσα στους μεγαλύτερους ποιητές του κόσμου.
Αν με ρωτήσετε γιατί έγραψα "χίλια ντέφια κρυστάλλινα λαβώσανε τη χαραυγή", θα σας πω πως τα είδα στα χέρια των αγγέλων και στα δέντρα, αλλά περισσότερα δεν μπορώ να σας πω, σίγουρα δεν μπορώ να εξηγήσω το νόημα. Και πώς αλλιώς; Με την ποίηση πλησιάζει κανείς πιο γρήγορα προς το σύνορο απ' όπου φεύγουν σωπαίνοντας προς την αντίθετη κατεύθυνση ο φιλόσοφος κι ο μαθηματικός...
Στο Σείριο υπάρχουνε παιδιά.
...........................................................
Το κατάλαβα πως με είχαν δολοφονήσει
Ερεύνησαν τα καφενεία, τα νεκροταφεία και τις εκκλησίες
Έψαξαν τα βαρέλια και τα ντουλάπια
Εσύλησαν τρεις σκελετούς για να τραβήξουν τα χρυσά τους δόντια
Μα δε με βρήκαν
Δεν με βρήκαν;
Όχι, δεν με βρήκαν.
«Να εργάζεσαι και να βοηθάς εκείνον που το αξίζει. Να εργάζεσαι κι όταν λέγεται καμιά φορά μάταιο. Να εργάζεσαι με τρόπο που η δουλειά σου να γίνεται διαμαρτυρία• γιατί το πρώτο που έχεις να κάνεις θα είναι να φωνάζεις την κάθε μέρα, ξυπνώντας μέσα σ’ έναν κόσμο γεμάτος αδικίες και δυστυχίες κάθε λογής: διαμαρτύρομαι, διαμαρτύρομαι, διαμαρτύρομαι!»
«Τα άλογα είναι μαύρα.
Τα πέταλά τους είναι μαύρα.
Στο σκοτάδι τις κάπες λαμπογυαλίζουν
κηλίδες από μελάνι και κερί.
Τα κρανία τους είναι μολυβένια γι’ αυτό και δε μπορούν να δακρύσουν.
Με τις λουστρινένιες ψυχές τους
κατεβαίνουν το δρόμο».
Νικόλα Βαπτσάροφ (1909 – 1942).
Τον δολοφόνησαν Βούλγαροι φασίστες – συνεργάτες των Ναζί στα 33 χρόνια του. Στέλεχος του ΚΚΒ, πέρασε στην παρανομία, συνελήφθη και θανατώθηκε.
Το τελευταίο ‘τραγούδι’ του το έγραψε τη νύχτα πριν την εκτέλεσή του που τού την είχαν γνωστοποιήσει από το βράδυ της παραμονής. Όπως 6 χρόνια αργότερα ο ποιητής Κώστας Γιαννόπουλος, ο Έλληνας ιδεολογικός αδελφός του.
Τη νύχτα, πριν την εκτέλεσή του, ο Νικόλα Βαπτσάροφ γράφει το παρακάτω ποίημα:
ΕΠΕΣΑ ΕΓΩ, ΑΛΛΟΣ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΜΟΥ ΘΑ ΡΘΕΙ
Ο αγώνας είναι άσπλαχνα σκληρός.
Ο αγώνας, όπως λένε, είναι επικός.
Έπεσα εγώ, άλλος στη θέση μου θα ρθει –
και τίποτα παραπέρα.
Τι σημασία να ’χει μια προσωπικότης εδώ πέρα!
Φωτιά! Κι ύστερα τα σκουλήκια.
Και τούτο είναι τόσο απλό και λογικό.
Αλλά σε κάθε μπόρα θα ’μαστε λαέ,
μαζί σου, γιατί σε αγαπήσαμε πολύ,
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ
Στη γυναίκα μου
Θα ’ρχομαι πού και πού στον ύπνο σου
απρόσμενος κι αθέλητος επισκέπτης.
Έξω, στο δρόμο, μη μ’ αφήσεις μοναχό:
την πόρτα του σπιτιού μην κλείσεις.
Θα μπαίνω αθόρυβα. Θα κάθομαι,
τα μάτια μου θα μπήγω στο σκοτάδι
να σε βλέπω. Κι όταν θα λέω: σε χόρτασα -
θα σε φιλώ και θα σου λέω γεια.
Μετάφραση από τα Βουλγαρικά Γιάννης Μότσιος
Κώστας Γιαννόπουλος (1923 – 1948) λοχαγός του ΕΛΑΣ.
Στις 7 Μαΐου 1948, απόσπασμα της «Βασιλευομένης δημοκρατίας» στην Ελλάδα εκτέλεσε το λοχαγό, πολεμιστή του ΕΛΑΣ κατά των Ναζί, ποιητή Κώστα Γιαννόπουλο.
Πήρε το Πρώτο ποιητικό βραβείο στο Φεστιβάλ Νεολαίας και φοιτητών το 1951.
Τα τελευταία του λόγια πριν τον εκτελέσουν: "Αδέλφια νεολαίοι, ψηλά τη σημαία τ' αγώνα. Ζήτω ο Ελληνικός Λαός, Ζήτω οι φυλακισμένοι αγωνιστές. Ζήτω η Λευτεριά".
Ο Κώστας Γιαννόπουλος ήταν 24 χρόνων.
Από το συνθετικό ποίημα το «ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ», γραμμένο τη στερνή νύχτα της ζωής του στο κελί των μελλοθάνατων στις Φυλακές Αίγινας:
Διάπλατα, νιότη, τίναξε και σήκωσέ μας,
τέτοιοι ουρανοί, βαθιοί ουρανοί, δεν είδαμε ποτέ μας.
Ω! τώρα πια δεν είμαστε οι ανήμποροι κι αδύναμοι
κι ούτε ένα σφίξιμο κανείς δε νιώθει στην καρδιά του.
Γυρτός κανείς, δειλός κανείς, μονάχα ψηλομέτωποι,
αγέρωχοι ανοίγουμε τα κάστρα του θανάτου.
Κι έτσι σεμνοί και αγέρωχοι σε μια καρδιά και δύναμη,
τα κάστρα του γκρεμίσαμε και σαν αϊτοί περνάμε.
Κι αφού στη φλόγα λιώσαμε κι όλοι μας σβήσαν οι καημοί,
να με τον ίδιο θάνατο - το θάνατο πατάμε.
…………………………………………………………………
…Τούτη τη νύχτα μες στο βρώμικο κελί μου
προσμένουμε, εγώ και οι αδερφοί μου
τον Θάνατο, που προσοχή μπροστά μας στέκει…
- Τι είσαι;
- Ποιητής.
- Το νόημα των στίχων σου;
- Τραγουδώ τη λευτεριά, την αγάπη, την ειρήνη και την προκοπή του τόπου μου.
- Άρξατε πυρ!
Ένας αετός φτερούγιζε ψηλά, πολύ ψηλά, στον ουρανό.
Μια τελεία ή και μια σφαίρα·
για την καρδιά της αδικίας.
Γιάννης Μότσιος, 24/3/2016
Και οι τέσσερις Ποιητές: Σύριος, Ισπανός, Βούλγαρος και Έλληνας, δολοφονήθηκαν σε Εμφύλιο Πόλεμο στην Πατρίδα τους. Ή σε παρανομία. Καμιά φορά και τα δυο μαζί.
Άφησαν σημαντικό έργο. Έγραψαν με το αίμα τους στίχους για την αντρίκια στάση ζωής. Και το Χρέος. Απέναντι στα ιδανικά τους. Με την εικόνα του μέλλοντος ζωγραφισμένη στα μάτια τους.
Μοχάμεντ Μπασίρ Αλ Αανί (1960 – 2016).
Πτυχιούχος Γεωπονίας.
Έχει εκδώσει τρεις αξιόλογες ποιητικές συλλογές: «Στάχτες από τη Βιογραφία μου» (1993) για να καθιερωθεί αργότερα με τη συλλογή «Οντότητες σε Πρόβα».
Οι σύγχρονοι νέο-ναζί του ISIS, σκότωσαν τον Μπασίρ Αλ Αανί, αλλά όχι και την ποίησή του.
Ω AMANI
Αυτό που με ανακουφίζει είναι ότι είμαι σε θέση να σκάψω τους τάφους σας
οχετός και βρωμιά σκεπάζει το καλογυμνασμένο σας σώμα
Ναι
να ορίστε αυτό που με ανακουφίζει τώρα ……
Είδα τα πτώματα να κρέμονται στα ικριώματα να περιμένουν τη μεσολάβηση των μητέρων
Να μεσολαβήσουν οι μανάδες στους πολέμαρχους
Ανθρώπινος πανικός
τα πτώματα σαν σκέψεις που απορρίπτονται πεταμένα σε αγροκτήματα και πόλεις
Σώματα με κεφάλι και δίχως κεφάλι.… χειρότερα κι από γάτες και από τ’ αδέσποτα σκυλιά
Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα (1898 – 1936)
Στις 19 Αυγούστου 1936 οι φασίστες του Φράνκο εκτέλεσαν τον ποιητή Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Ο τάφος του δε βρέθηκε ως σήμερα. Βρίσκεται ανάμεσα στους μεγαλύτερους ποιητές του κόσμου.
Αν με ρωτήσετε γιατί έγραψα "χίλια ντέφια κρυστάλλινα λαβώσανε τη χαραυγή", θα σας πω πως τα είδα στα χέρια των αγγέλων και στα δέντρα, αλλά περισσότερα δεν μπορώ να σας πω, σίγουρα δεν μπορώ να εξηγήσω το νόημα. Και πώς αλλιώς; Με την ποίηση πλησιάζει κανείς πιο γρήγορα προς το σύνορο απ' όπου φεύγουν σωπαίνοντας προς την αντίθετη κατεύθυνση ο φιλόσοφος κι ο μαθηματικός...
Στο Σείριο υπάρχουνε παιδιά.
...........................................................
Το κατάλαβα πως με είχαν δολοφονήσει
Ερεύνησαν τα καφενεία, τα νεκροταφεία και τις εκκλησίες
Έψαξαν τα βαρέλια και τα ντουλάπια
Εσύλησαν τρεις σκελετούς για να τραβήξουν τα χρυσά τους δόντια
Μα δε με βρήκαν
Δεν με βρήκαν;
Όχι, δεν με βρήκαν.
«Να εργάζεσαι και να βοηθάς εκείνον που το αξίζει. Να εργάζεσαι κι όταν λέγεται καμιά φορά μάταιο. Να εργάζεσαι με τρόπο που η δουλειά σου να γίνεται διαμαρτυρία• γιατί το πρώτο που έχεις να κάνεις θα είναι να φωνάζεις την κάθε μέρα, ξυπνώντας μέσα σ’ έναν κόσμο γεμάτος αδικίες και δυστυχίες κάθε λογής: διαμαρτύρομαι, διαμαρτύρομαι, διαμαρτύρομαι!»
«Τα άλογα είναι μαύρα.
Τα πέταλά τους είναι μαύρα.
Στο σκοτάδι τις κάπες λαμπογυαλίζουν
κηλίδες από μελάνι και κερί.
Τα κρανία τους είναι μολυβένια γι’ αυτό και δε μπορούν να δακρύσουν.
Με τις λουστρινένιες ψυχές τους
κατεβαίνουν το δρόμο».
Νικόλα Βαπτσάροφ (1909 – 1942).
Τον δολοφόνησαν Βούλγαροι φασίστες – συνεργάτες των Ναζί στα 33 χρόνια του. Στέλεχος του ΚΚΒ, πέρασε στην παρανομία, συνελήφθη και θανατώθηκε.
Το τελευταίο ‘τραγούδι’ του το έγραψε τη νύχτα πριν την εκτέλεσή του που τού την είχαν γνωστοποιήσει από το βράδυ της παραμονής. Όπως 6 χρόνια αργότερα ο ποιητής Κώστας Γιαννόπουλος, ο Έλληνας ιδεολογικός αδελφός του.
Τη νύχτα, πριν την εκτέλεσή του, ο Νικόλα Βαπτσάροφ γράφει το παρακάτω ποίημα:
ΕΠΕΣΑ ΕΓΩ, ΑΛΛΟΣ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΜΟΥ ΘΑ ΡΘΕΙ
Ο αγώνας είναι άσπλαχνα σκληρός.
Ο αγώνας, όπως λένε, είναι επικός.
Έπεσα εγώ, άλλος στη θέση μου θα ρθει –
και τίποτα παραπέρα.
Τι σημασία να ’χει μια προσωπικότης εδώ πέρα!
Φωτιά! Κι ύστερα τα σκουλήκια.
Και τούτο είναι τόσο απλό και λογικό.
Αλλά σε κάθε μπόρα θα ’μαστε λαέ,
μαζί σου, γιατί σε αγαπήσαμε πολύ,
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ
Στη γυναίκα μου
Θα ’ρχομαι πού και πού στον ύπνο σου
απρόσμενος κι αθέλητος επισκέπτης.
Έξω, στο δρόμο, μη μ’ αφήσεις μοναχό:
την πόρτα του σπιτιού μην κλείσεις.
Θα μπαίνω αθόρυβα. Θα κάθομαι,
τα μάτια μου θα μπήγω στο σκοτάδι
να σε βλέπω. Κι όταν θα λέω: σε χόρτασα -
θα σε φιλώ και θα σου λέω γεια.
Μετάφραση από τα Βουλγαρικά Γιάννης Μότσιος
Κώστας Γιαννόπουλος (1923 – 1948) λοχαγός του ΕΛΑΣ.
Στις 7 Μαΐου 1948, απόσπασμα της «Βασιλευομένης δημοκρατίας» στην Ελλάδα εκτέλεσε το λοχαγό, πολεμιστή του ΕΛΑΣ κατά των Ναζί, ποιητή Κώστα Γιαννόπουλο.
Πήρε το Πρώτο ποιητικό βραβείο στο Φεστιβάλ Νεολαίας και φοιτητών το 1951.
Τα τελευταία του λόγια πριν τον εκτελέσουν: "Αδέλφια νεολαίοι, ψηλά τη σημαία τ' αγώνα. Ζήτω ο Ελληνικός Λαός, Ζήτω οι φυλακισμένοι αγωνιστές. Ζήτω η Λευτεριά".
Ο Κώστας Γιαννόπουλος ήταν 24 χρόνων.
Από το συνθετικό ποίημα το «ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ», γραμμένο τη στερνή νύχτα της ζωής του στο κελί των μελλοθάνατων στις Φυλακές Αίγινας:
Διάπλατα, νιότη, τίναξε και σήκωσέ μας,
τέτοιοι ουρανοί, βαθιοί ουρανοί, δεν είδαμε ποτέ μας.
Ω! τώρα πια δεν είμαστε οι ανήμποροι κι αδύναμοι
κι ούτε ένα σφίξιμο κανείς δε νιώθει στην καρδιά του.
Γυρτός κανείς, δειλός κανείς, μονάχα ψηλομέτωποι,
αγέρωχοι ανοίγουμε τα κάστρα του θανάτου.
Κι έτσι σεμνοί και αγέρωχοι σε μια καρδιά και δύναμη,
τα κάστρα του γκρεμίσαμε και σαν αϊτοί περνάμε.
Κι αφού στη φλόγα λιώσαμε κι όλοι μας σβήσαν οι καημοί,
να με τον ίδιο θάνατο - το θάνατο πατάμε.
…………………………………………………………………
…Τούτη τη νύχτα μες στο βρώμικο κελί μου
προσμένουμε, εγώ και οι αδερφοί μου
τον Θάνατο, που προσοχή μπροστά μας στέκει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια κάτω από κάθε ανάρτηση εκφράζουν ΜΟΝΟ τις απόψεις των αναγνωστών που τις δημοσιεύουν.
O "Τηλεβόας" σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα ελληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επίσης, επειδή πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο.