Τα μέτρα πλέον είναι υπέρ της κοινωνίας, αυτή αξιολογεί την υλοποίησή τους, γεγονός που δημιουργεί πολύ μεγαλύτερες ευθύνες για μια κυβέρνηση της Αριστεράς
Όσο ανόητο θα ήταν να ισχυρίζεται κάποιος πως το τέλος των Μνημονίων θα άλλαζε με τη μία τα πάντα, άλλο τόσο ανόητο είναι να ισχυρίζεται πως δεν αλλάζει τίποτα.
Το τέλος των Μνημονίων σημαίνει ότι σταματά η υπό όρους δανειοδότηση της χώρας. Έτσι, η κυβέρνηση μπορεί πλέον να διαχειρίζεται όπως κρίνει η ίδια τα υπερπλεονάσματα και να καθορίζει με σαφώς μεγαλύτερη ελευθερία το μείγμα της πολιτικής της. Έτσι, από την επόμενη κιόλας ημέρα των Μνημονίων έχουν δρομολογηθεί η αύξηση του κατώτατου μισθού και η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων.
Είναι προφανές ότι τα μέτρα αυτά, αντικείμενο μιας μακράς και επίπονης διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς, δεν θα ήταν καν υπό σκέψη αν τα Μνημόνια τελείωναν από μια δεξιά κυβέρνηση. Στο τραπέζι τώρα θα ήταν η διαιώνιση της λιτότητας σε νέο πλαίσιο και η ικανοποίηση όλων των απαιτήσεων του ισχυρού οικονομικού κεφαλαίου στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας». Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τη φορολογία, τα εργασιακά και την κοινωνική ασφάλιση. Αυτή είναι η δεξιά αντίληψη για την ανάπτυξη.
Αντίθετα, τα μέτρα για την εργασία είναι το πρώτο βήμα σε ένα σχέδιο που θέλει την ανάπτυξη με καθαρό κοινωνικό πρόσημο. Αυτό απαιτεί προσεκτική και επίπονη δουλειά. Η υλοποίηση της Εθνικής Αναπτυξιακής Στρατηγικής -του μοναδικού μνημονιακού μέτρου που ήταν ελληνικής ιδιοκτησίας και με το οποίο η Ν.Δ. διαφώνησε- είναι το κλειδί για μια ανάπτυξη που θα δημιουργήσει θέσεις σταθερής, ποιοτικής και αξιοπρεπώς αμειβόμενης εργασίας. Το γεγονός ότι τις αξιολογήσεις τις κάνει πλέον μια ταλαιπωρημένη κοινωνία δημιουργεί πολύ μεγαλύτερες ευθύνες για μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
το Κύριο Άρθρο στην Αυγή της Κυριακής
Όσο ανόητο θα ήταν να ισχυρίζεται κάποιος πως το τέλος των Μνημονίων θα άλλαζε με τη μία τα πάντα, άλλο τόσο ανόητο είναι να ισχυρίζεται πως δεν αλλάζει τίποτα.
Το τέλος των Μνημονίων σημαίνει ότι σταματά η υπό όρους δανειοδότηση της χώρας. Έτσι, η κυβέρνηση μπορεί πλέον να διαχειρίζεται όπως κρίνει η ίδια τα υπερπλεονάσματα και να καθορίζει με σαφώς μεγαλύτερη ελευθερία το μείγμα της πολιτικής της. Έτσι, από την επόμενη κιόλας ημέρα των Μνημονίων έχουν δρομολογηθεί η αύξηση του κατώτατου μισθού και η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων.
Είναι προφανές ότι τα μέτρα αυτά, αντικείμενο μιας μακράς και επίπονης διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς, δεν θα ήταν καν υπό σκέψη αν τα Μνημόνια τελείωναν από μια δεξιά κυβέρνηση. Στο τραπέζι τώρα θα ήταν η διαιώνιση της λιτότητας σε νέο πλαίσιο και η ικανοποίηση όλων των απαιτήσεων του ισχυρού οικονομικού κεφαλαίου στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας». Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τη φορολογία, τα εργασιακά και την κοινωνική ασφάλιση. Αυτή είναι η δεξιά αντίληψη για την ανάπτυξη.
Αντίθετα, τα μέτρα για την εργασία είναι το πρώτο βήμα σε ένα σχέδιο που θέλει την ανάπτυξη με καθαρό κοινωνικό πρόσημο. Αυτό απαιτεί προσεκτική και επίπονη δουλειά. Η υλοποίηση της Εθνικής Αναπτυξιακής Στρατηγικής -του μοναδικού μνημονιακού μέτρου που ήταν ελληνικής ιδιοκτησίας και με το οποίο η Ν.Δ. διαφώνησε- είναι το κλειδί για μια ανάπτυξη που θα δημιουργήσει θέσεις σταθερής, ποιοτικής και αξιοπρεπώς αμειβόμενης εργασίας. Το γεγονός ότι τις αξιολογήσεις τις κάνει πλέον μια ταλαιπωρημένη κοινωνία δημιουργεί πολύ μεγαλύτερες ευθύνες για μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
το Κύριο Άρθρο στην Αυγή της Κυριακής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια κάτω από κάθε ανάρτηση εκφράζουν ΜΟΝΟ τις απόψεις των αναγνωστών που τις δημοσιεύουν.
O "Τηλεβόας" σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα ελληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επίσης, επειδή πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο.