γράφει ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης
Το 2006 όταν ανέλαβα ως υπεύθυνος στο Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης στην Κόπραινα, προσπάθησα να έρθω σε επαφή με ανθρώπους που είχαν γνώσεις για το παλιό λιμάνι και ευρύτερα την ιστορική σύνδεσή του με την πόλη της Άρτας. Έναν από τους ανθρώπους που μου πρότειναν ήταν ο Τάκης Βαφιάς. Βρήκα το τηλέφωνο από την κόρη του οδοντίατρο Κλαίρη και του τηλεφώνησα στην Αθήνα. Μίλησα μαζί του και μου υποσχέθηκε ότι, όταν θα έρθει, θα με συναντήσει στην Άρτα στο σπίτι του. Έκλεισα το ακουστικό γεμάτος ικανοποίηση. Μετά όμως από μισή ώρα άκουσα το τηλέφωνο να χτυπά. Η ίδια αργή και βραχνή φωνή του Τάκη Βαφιά.
- Συγγνώμη, που σας ξαναπήρα, αλλά θα ήθελα να σας κάνω μια πρόταση. Θα μπορούσα να σας χαρίσω δύο πίνακες που έχω ζωγραφίσει για την Κόπραινα την δεκαετία του 1960;
- Είναι ιδιαίτερη τιμή, του απάντησα.
Και πράγματι. Ο Τάκης Βαφιάς τήρησε τον λόγο του. Μας χάρισε τους δύο πίνακες που κοσμούν εδώ και οκτώ χρόνια την αίθουσα της βιβλιοθήκης στην Κόπραινα. Είναι φτιαγμένοι με μεράκι και απεικονίζουν την ιστορία του κτηρίου εκείνης της εποχής.
Είναι αλήθεια όμως ότι ο Βαφιάς ήταν καλός ζωγράφος. Αν και αυτοδίδακτος, κατάφερε να ζωγραφίσει πολλά σημεία της Άρτας. Είναι χρήσιμοι οι πίνακες αυτοί, γιατί οι νεότεροι συγκρίνουν εκείνη την εποχή με την σημερινή. Πολλοί πίνακές του είναι στο Δημαρχείο της Άρτας, κάποιοι στην Εφορία και άλλοι στον Μ/Φ Σύλλογο Σκουφάς.
Πρέπει να αναφέρω ότι και η σύζυγός του Ελένη ήταν και αυτή εξαιρετική ζωγράφος. Κατά την γνώμη του Τάκη ήταν καλύτερή του! Από την πρώτη μου επαφή με τον Τάκη και την Ελένη Βαφιά έγινα οικογενειακός του φίλος. Όσο διάστημα έμεναν στην Άρτα, γιατί μερικούς μήνες του χειμώνα διέμεναν στην Αθήνα, μου τηλεφωνούσαν για να τους συναντήσω. Με εντυπωσίαζαν με τις γνώσεις τους. Ιδιαίτερα ο Τάκης ήταν μια κινητή βιβλιοθήκη. Διάβαζε καθημερινά βιβλία αλλά και εφημερίδες. Αγαπημένη ανάγνωση ο τοπικός τύπος. Όταν κυκλοφορούσε ένα νέο βιβλίο Αρτινού συγγραφέα, το αγόραζε και μου έλεγε την γνώμη του. Παράλληλα, του άρεσε να μου διηγείται για την παλιά Άρτα. Σήκωνε το χέρι και άρχιζε η αφήγηση.
- Στην σημερινή οδό Σκουφά ξεκινούσε η ζωή της παλιάς πόλης…
Έκλεινα τα μάτια και ταξίδευα μαζί του. Και συναντούσα στα ίδια σημεία τον χοροδιδάσκαλο Παλάντζα, τον φαραμακοποιό Ματσούκα, τον ζωγράφο Μόραλη, τον Τσούτσινο, τον δήμαρχο Γκίζα και τόσους άλλους, που συνεισέφεραν στην ιστορία της πόλης.
Μια μέρα, ο Τάκης Βαφιάς κρατούσε ένα τετράδιο. Μου άπλωσε το χέρι και μου το έδωσε.
- Ρίξε του μια ματιά, μου είπε.
Το διάβασα απνευστί. Σημειώσεις για την παλιά Άρτα με αναφορά σε γεγονότα αλλά και σε πρόσωπα. Γραμμένα με μολύβι φάμπερ. Αχνά με ωραία γράμματα και με υπέροχο ύφος.
- Θα με ρωτήσεις, γιατί τα κρατώ όλα αυτά. Είναι γιατί με αυτά έχω χτίσει την δική μου Άρτα. Αυτή που κρατώ μόνο για μένα. Διαβάζω τις σημειώσεις και ξαναζώ τη ζωή μου που πέρασε και τώρα έχω φτάσει στο τέλος της ένατης δεκαετίας του βίου μου. Έζησα όμορφα, είχα μια ωραία οικογένεια, γνώρισα σημαντικούς ανθρώπους και μεγάλωσα σε μια όμορφη Άρτα. Το ότι ζω ακόμη είναι τυχαίο!
Κάθε φορά λοιπόν που συναντούσα τον Τάκη ένιωθα σαν μικρό παιδί που περιμένει τον δάσκαλο να του πει καινούργια πράγματα. Αλλά ο Βαφιάς δεν έμεινε μόνο στις αφηγήσεις. Συμμετείχε, ενεργά, επί πολλές δεκαετίες στην πολιτιστική εξέλιξη της πόλης και υπηρέτησε το Μ/Φ Σύλλογο Σκουφά , από τη θέση του Προέδρου. Έγραψε άρθρα στον τοπικό τύπο και εξέδωσε δύο βιβλία. Το ερασιτεχνικό θέατρο στην Άρτα (1903-1993) και το βιβλίο Αναμνήσεις από την Παλαιά Άρτα. Και τα δυο είναι σπουδαία για την τοπική ιστορία. Ένιωθε περήφανος και για τα δυο δημιουργήματα του.
Έτσι λοιπόν άφηνε τον χρόνο να κυλά και να ζει ήρεμα στην δική του νιρβάνα. Και ο χρόνος περνούσε τόσο, που να μας κάνει να ξεχνάμε την ηλικία του αιώνιου «έφηβου» . Πριν από δυο μήνες με, φώναξε καθώς περνούσα από το αγαπημένο του στέκι , την καφετέρια Διογένης απέναντι από το σπίτι του. Τον είδα που χαμογελούσε και με το χέρι μου πρότεινε να καθίσω. Κάθισα και με κέρασε καφέ.
Άρχισε πάλι να με ταξιδεύει, μα κάπου σταμάτησε.
- Ξέρεις, Ελπιδοφόρε, σήμερα έγινα εκατό χρονών.
Του χαμογέλασα και τον αγκάλιασα.
- Είμαι χαρούμενος του είπα, και συνέχισε να μου διηγείται μια ιστορία που θυμήθηκε.
Από τότε τον συνάντησα δυο φορές στην πλατεία του Μενιδίου με την οικογένειά του και έπειτα από λίγες ημέρες, άκουσα την είδηση. Ο Τάκης Βαφιάς έφυγε. Ένιωσα μεγάλη λύπη. Αλλά σκέφτηκα, έφυγε σαν πουλάκι και άφησε σε όλους την μνήμη ότι έζησε και έφυγε ως σπουδαίος επιστήμονας και καλός άνθρωπος.
Καλό κατευόδιο, Τάκη Βαφιά, εκεί που πηγαίνεις. Μαζί με την γυναίκα σου Ελένη, τον αδελφό σου τον Γρηγόρη, τους φίλους σου, Γιάννη Τσούτσινο και τον Κώστα Τσιλιγιάννη. Εμείς πάντοτε θα σε θυμόμαστε και θα έχεις μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας.
- Συγγνώμη, που σας ξαναπήρα, αλλά θα ήθελα να σας κάνω μια πρόταση. Θα μπορούσα να σας χαρίσω δύο πίνακες που έχω ζωγραφίσει για την Κόπραινα την δεκαετία του 1960;
- Είναι ιδιαίτερη τιμή, του απάντησα.
Και πράγματι. Ο Τάκης Βαφιάς τήρησε τον λόγο του. Μας χάρισε τους δύο πίνακες που κοσμούν εδώ και οκτώ χρόνια την αίθουσα της βιβλιοθήκης στην Κόπραινα. Είναι φτιαγμένοι με μεράκι και απεικονίζουν την ιστορία του κτηρίου εκείνης της εποχής.
Είναι αλήθεια όμως ότι ο Βαφιάς ήταν καλός ζωγράφος. Αν και αυτοδίδακτος, κατάφερε να ζωγραφίσει πολλά σημεία της Άρτας. Είναι χρήσιμοι οι πίνακες αυτοί, γιατί οι νεότεροι συγκρίνουν εκείνη την εποχή με την σημερινή. Πολλοί πίνακές του είναι στο Δημαρχείο της Άρτας, κάποιοι στην Εφορία και άλλοι στον Μ/Φ Σύλλογο Σκουφάς.
Πρέπει να αναφέρω ότι και η σύζυγός του Ελένη ήταν και αυτή εξαιρετική ζωγράφος. Κατά την γνώμη του Τάκη ήταν καλύτερή του! Από την πρώτη μου επαφή με τον Τάκη και την Ελένη Βαφιά έγινα οικογενειακός του φίλος. Όσο διάστημα έμεναν στην Άρτα, γιατί μερικούς μήνες του χειμώνα διέμεναν στην Αθήνα, μου τηλεφωνούσαν για να τους συναντήσω. Με εντυπωσίαζαν με τις γνώσεις τους. Ιδιαίτερα ο Τάκης ήταν μια κινητή βιβλιοθήκη. Διάβαζε καθημερινά βιβλία αλλά και εφημερίδες. Αγαπημένη ανάγνωση ο τοπικός τύπος. Όταν κυκλοφορούσε ένα νέο βιβλίο Αρτινού συγγραφέα, το αγόραζε και μου έλεγε την γνώμη του. Παράλληλα, του άρεσε να μου διηγείται για την παλιά Άρτα. Σήκωνε το χέρι και άρχιζε η αφήγηση.
- Στην σημερινή οδό Σκουφά ξεκινούσε η ζωή της παλιάς πόλης…
Έκλεινα τα μάτια και ταξίδευα μαζί του. Και συναντούσα στα ίδια σημεία τον χοροδιδάσκαλο Παλάντζα, τον φαραμακοποιό Ματσούκα, τον ζωγράφο Μόραλη, τον Τσούτσινο, τον δήμαρχο Γκίζα και τόσους άλλους, που συνεισέφεραν στην ιστορία της πόλης.
Μια μέρα, ο Τάκης Βαφιάς κρατούσε ένα τετράδιο. Μου άπλωσε το χέρι και μου το έδωσε.
- Ρίξε του μια ματιά, μου είπε.
Το διάβασα απνευστί. Σημειώσεις για την παλιά Άρτα με αναφορά σε γεγονότα αλλά και σε πρόσωπα. Γραμμένα με μολύβι φάμπερ. Αχνά με ωραία γράμματα και με υπέροχο ύφος.
- Θα με ρωτήσεις, γιατί τα κρατώ όλα αυτά. Είναι γιατί με αυτά έχω χτίσει την δική μου Άρτα. Αυτή που κρατώ μόνο για μένα. Διαβάζω τις σημειώσεις και ξαναζώ τη ζωή μου που πέρασε και τώρα έχω φτάσει στο τέλος της ένατης δεκαετίας του βίου μου. Έζησα όμορφα, είχα μια ωραία οικογένεια, γνώρισα σημαντικούς ανθρώπους και μεγάλωσα σε μια όμορφη Άρτα. Το ότι ζω ακόμη είναι τυχαίο!
Κάθε φορά λοιπόν που συναντούσα τον Τάκη ένιωθα σαν μικρό παιδί που περιμένει τον δάσκαλο να του πει καινούργια πράγματα. Αλλά ο Βαφιάς δεν έμεινε μόνο στις αφηγήσεις. Συμμετείχε, ενεργά, επί πολλές δεκαετίες στην πολιτιστική εξέλιξη της πόλης και υπηρέτησε το Μ/Φ Σύλλογο Σκουφά , από τη θέση του Προέδρου. Έγραψε άρθρα στον τοπικό τύπο και εξέδωσε δύο βιβλία. Το ερασιτεχνικό θέατρο στην Άρτα (1903-1993) και το βιβλίο Αναμνήσεις από την Παλαιά Άρτα. Και τα δυο είναι σπουδαία για την τοπική ιστορία. Ένιωθε περήφανος και για τα δυο δημιουργήματα του.
Έτσι λοιπόν άφηνε τον χρόνο να κυλά και να ζει ήρεμα στην δική του νιρβάνα. Και ο χρόνος περνούσε τόσο, που να μας κάνει να ξεχνάμε την ηλικία του αιώνιου «έφηβου» . Πριν από δυο μήνες με, φώναξε καθώς περνούσα από το αγαπημένο του στέκι , την καφετέρια Διογένης απέναντι από το σπίτι του. Τον είδα που χαμογελούσε και με το χέρι μου πρότεινε να καθίσω. Κάθισα και με κέρασε καφέ.
Άρχισε πάλι να με ταξιδεύει, μα κάπου σταμάτησε.
- Ξέρεις, Ελπιδοφόρε, σήμερα έγινα εκατό χρονών.
Του χαμογέλασα και τον αγκάλιασα.
- Είμαι χαρούμενος του είπα, και συνέχισε να μου διηγείται μια ιστορία που θυμήθηκε.
Από τότε τον συνάντησα δυο φορές στην πλατεία του Μενιδίου με την οικογένειά του και έπειτα από λίγες ημέρες, άκουσα την είδηση. Ο Τάκης Βαφιάς έφυγε. Ένιωσα μεγάλη λύπη. Αλλά σκέφτηκα, έφυγε σαν πουλάκι και άφησε σε όλους την μνήμη ότι έζησε και έφυγε ως σπουδαίος επιστήμονας και καλός άνθρωπος.
Καλό κατευόδιο, Τάκη Βαφιά, εκεί που πηγαίνεις. Μαζί με την γυναίκα σου Ελένη, τον αδελφό σου τον Γρηγόρη, τους φίλους σου, Γιάννη Τσούτσινο και τον Κώστα Τσιλιγιάννη. Εμείς πάντοτε θα σε θυμόμαστε και θα έχεις μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια κάτω από κάθε ανάρτηση εκφράζουν ΜΟΝΟ τις απόψεις των αναγνωστών που τις δημοσιεύουν.
O "Τηλεβόας" σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα ελληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επίσης, επειδή πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο.