35 χρόνια μετά, 1 μήνα πριν: Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα δώσουμε την κρίσιμη μάχη στις 7 του Ιούλη - VIDEO

Το χρωστάμε. Και σε αυτούς που έφυγαν και σε όσους θα έλθουν...

   7 Ιουνίου 1984, Padova,
   ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, ο ιστορικός ευρωκομμουνιστής ηγέτης του PCI, είναι στο βήμα για την τελευταία του ομιλία ενόψει των ευρωεκλογών. Λίγο πριν το τέλος της παθαίνει εγκεφαλικό επεισόδιο.
   Βάζει και βγάζει τα γυαλιά του, πίνει νερό, σκουπίζει τα χείλη του και το μέτωπό του με ένα μαντήλι, κομπιάζει, δυσκολεύεται εμφανώς, αρχίζει να καταρρέει.
   Οι συγκεντρωμένοι στην πλατεία βλέπουν το πρόβλημα και προσπαθούν να τον σταματήσουν, φωνάζουν ρυθμικά το όνομα του, τον χειροκροτούν παρατεταμένα για να κατέβει απ' το βήμα, του φωνάζουν να σταματήσει: "Basta Enrico".
   Οι δυνάμεις του τον εγκαταλείπουν, τα πόδια του δεν τον κρατάνε, πιάνεται απ' το

Οκτώ περίπου χρόνια σε 1000 περίπου λέξεις

γράφει ο Γιώργος Παππάς...

  Μάιος 2010 – Ιανουάριος 2015:
   Πρώτα το ΠΑΣΟΚ, μετά η ΝΔ και στη συνέχεια από κοινού επισημοποίησαν ενώπιον του ελληνικού λαού και της παγκόσμιας κοινότητας πως με την εναλλασσόμενη μεταπολιτευτική τους διακυβέρνηση -που κράτησε περίπου σαράντα χρόνια- χρεοκόπησαν την χώρα μας.
   Οικονομικά και κυρίως αξιακά.
   Και προφανώς το ΠΑΣΟΚ κι η ΝΔ δεν ευθύνονται συλλήβδην ως πολιτικές συλλογικότητες, οι πολιτικοί εκφραστές συγκεκριμένων επιλογών, τις πιο πολλές φορές αφιστάμενοι κι απ' την ιδεολογική αφετηρία και ταυτότητα του κομματικού τους φορέα, φέρουν το βάρος της ευθύνης.
   Πολλοί από τους οποίους είναι ακριβώς οι ίδιοι που δεν έχουν την τσίπα τουλάχιστον να

Κοινωνιοκάπηλοι με εύπλαστες συνειδήσεις

Κάνουν το πρόβλημα (του άλλου βέβαια) ευκαιρία, είναι ιδεολογικό το θέμα

   Έχει κάτι τραγωδιοκάπηλους, προβληματοκάπηλους, τρομολάγνους και τρομοκάπηλους, κάτι συστηματικά κοινωνιοκάπηλους αλήτες αυτή η ζωή...
   Κάτι επικίνδυνους πολιτικούς ταγούς, ιδιαίτερα θρασείς, επιλεκτικά αμνήμονες για τις δράσεις και παραλείψεις τους, αναίσχυντους χρήστες της ρηχής συλλογικής μας μνήμης.
   Και πίσω τους ακολουθούν κάποιοι ημιμαθείς επαγγελματίες της επικοινωνίας, "ξερόλες επί παντός επιστητού".
   Από μακροοικονομία μέχρι διπλωματία κι εξωτερική πολιτική, από ευστάθεια πρανών και στατική επάρκεια κτηρίων μέχρι επιχειρησιακά σχέδια αντιμετώπισης φυσικών καταστροφών.
   Διαμορφωτές και διακινητές "έγκυρης γνώμης" και "τεκμηριωμένης άποψης", κοινωνικά ανεύθυνοι υποκινητές του συλλογικού θυμικού, φανατικοί ή λιγότερο φανατικοί επαγγελματίες οπαδοί, κάτι δυστυχείς ανόητοι.
   Δυστυχείς ανόητοι, ασφαλώς, με τα δικά μου φίλτρα. Εγώ τους βαφτίζω έτσι, ερήμην της πραγματικής ζωής όπως την έχουμε ζήσει μέχρι σήμερα.
   Ερήμην δηλαδή των... η συνέχεια στο aRTInews

Στα Τζουμέρκα οι νέοι καινοτομούν

Μια υπερτοπική δικτύωση ελεύθερης γνώσης, τεχνολογίας και πολιτισμού, για τη μετάβαση σε ένα μοντέλο παραγωγής, βασισμένο στην ανοικτότητα, στη συνεργασία, στον πλούτο της φύσης και των ανθρώπινων σχέσεων

   Στην ορεινή Ήπειρο, αγρότες και επιστήμονες δημιουργούν, συλλογικά και ισότιμα, μια κοινότητα, με στόχο να κατασκευάζουν τις δικές τους πρακτικές λύσεις και εργαλεία για τις δικές τους ανάγκες στην παραγωγή, αξιοποιώντας τις σύγχρονες τεχνολογίες.
   Η γνώση και τα τεχνολογικά εργαλεία γίνονται κοινά αγαθά, στα χέρια των ανθρώπων που τα δημιουργούν, τα χρησιμοποιούν για τους ίδιους και τους συνανθρώπους τους – με σεβασμό στον τόπο που μοιράζονται – και διασυνδέονται με κοινότητες σε όλο τον πλανήτη, που έχουν παρόμοιες ανάγκες. Με τον τρόπο αυτό, συμμετέχουν σε μια... η συνέχεια στο aRTInews

Γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλει το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα;

Η αλλαγή έρχεται απ’ έξω και είναι κοσμογονική

   Ακούσαμε, αίφνης, τον νεοφιλελεύθερο Κυριάκο Μητσοτάκη να μιλάει για ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και ενίσχυση των ανέργων. Πως προέκυψε αλήθεια αυτή η μεταστροφή; O Κ. Μητσοτάκης απαρνήθηκε τον νεοφιλελευθερισμό και έγινε τάχα σοσιαλιστής ή έστω οπαδός της λαϊκής δεξιάς;
   Ασφαλώς όχι. Η αλλαγή έρχεται απ’ έξω και είναι κοσμογονική. Η ρομποτική και η ψηφιακή επανάσταση σημαίνουν...  η συνέχεια στο aRTInews

Όταν ένα γέλιο δημιουργεί έκρηξη

Όσα χρήματα και να ξοδευτούν για να προπαγανδίζουν τα φιλικά σας μέσα πως "όλοι ίδιοι είναι" είναι πεταμένα λεφτά, καθώς υπάρχετε εσείς και πολλοί άλλοι σαν εσάς, που δεν μπορούν να κρύψουν για πολύ την πηγή της ιδεολογίας τους

   Άκου "γιατί γελάτε; κι αν δεν μπορείτε να συγκρατηθείτε, περάστε έξω". Πού βρισκόταν ο Πρόεδρος της Ν.Δ.; Σε κάποιο χώρο που του ανήκει;
   Τι ρόλο είχε; Προήδρευε στη Συνεδρίαση;
   Τι απωθημένα έχει; Δάσκαλος στην περίοδο της χούντας ονειρευόταν να γίνει;
   Και τι νόμισε πως είχε απέναντί του; Υπάλληλό του, αυλικό του, κομπάρσο της ομιλίας του, κομμάτι του σκηνικού, χειροκροτήτριά του, ή κάποια υποδεέστερή του;
   Ασυμμόρφωτος, ξάφνου, με τις συμβουλές της ομάδας επικοινωνίας του, ανεπίδεκτος περαιτέρω μαθήσεως. Αυτός οφείλει να βιώνει Πρωθυπουργία, άσχετα με τις δημοσκοπήσεις που ολοένα και κατρακυλάνε αυτός πρέπει να υποδύεται πως κυβερνά σήμερα τη χώρα, άντε στη χειρότερη περίπτωση πως τη συγκυβερνά.
   Καθημερινά του τονίζουν πως πρέπει να απευθύνεται και να απαντά μόνο στον "ομόλογό του Πρωθυπουργό" κι αυτός δημιουργεί θέμα με συνεργάτες Υπουργών;
   Παρουσιαστήκατε συγχυσμένος, αυταρχικός, αγενής και γενικότερα ΛεπενοΤραμπίσατε κύριε.
   Δεν θα ήμουν ιδιαίτερα ευτυχής αν ανήκα στην ομάδα που παλεύει να μην φανερώσετε την εγγενή πολιτική σας ταυτότητα δημιουργώντας και μακιγιάροντας τη δημόσια εικόνα σας. Μιας και χρειαστήκατε λιγότερα από πέντε δευτερόλεπτα για να γκρεμίσετε το πολιτικό προφίλ του δημοκράτη μεταρρυθμιστή και τεχνοκράτη ρεαλιστή, αποκαλύπτοντας με το σύνολο των εκφραστικών σας μέσων, βλέμμα, ύφος, λόγια, ένταση φωνής και γλώσσα σώματος τα ακροδεξιά σας μύχια, μια ιδιοκτησιακή αντίληψη για την Βουλή των Ελλήνων και μια φασίζουσα νοοτροπία για την αντίδραση, ακόμη και τη στιγμιαία.
   Ξέρετε, εδώ έξω στην πραγματική ζωή, πολύ μακριά απ' το διαχρονικά προστατευμένο περιβάλλον σας, οι κανονικοί άνθρωποι εκφράζουν τα συναισθήματά τους, έστω και άστοχα, έστω και άκαιρα κάποιες φορές, απέναντι στα εξωτερικά ερεθίσματα.
    Και τα εκφράζουν με γέλιο, κλάμα, γκριμάτσα επιδοκιμασίας, έκφραση αποστροφής και μια σειρά άλλων τέτοιων αυθόρμητων αντιδράσεων, εντελώς ξένων στους αποστεωμένους, στοχευμένους τεχνοκράτες, στις κουρδισμένες επαγγελματκές πολιτικές μηχανές με ανθρώπινο περίβλημα.
   Οι πιο...

η συνέχεια του άρθρου του Γιώργου Παππά στο aRTInews

Σύβοτα: Η Καραϊβική του Ιονίου

Αξίζει οπωσδήποτε να επισκεφθείτε τις παραλίες Μπέλα Βράκα, στο νησάκι Μουρτεμένο και Παραλία, στο νησάκι Άγιος Νικόλαος

   Τα Σύβοτα είναι παραθαλάσσιο χωριό στα νότια του νομού Θεσπρωτίας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2001 είχε 908 κατοίκους και ανήκε διοικητικά στον ομώνυμο δήμο. Σήμερα ο πληθυσμός ανέρχεται στους 875 μόνιμους κατοίκους (απογραφή 2011).
   Τα Σύβοτα αποτελούν ένα από τα κυριότερα παραθαλάσσια θέρετρα της Ηπείρου και κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού συγκεντρώνει πλήθος τουριστών τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό.
   Ο οικισμός είναι χτισμένος σε έναν μικρό κόλπο στον οποίο βρίσκονται διάσπαρτες διάφορες νησίδες, κυριότερες εκ των οποίων είναι...

η συνέχεια του άρθρου στο aRTInews

Επιστήμη και ηθική: Από τον Γρηγόρη Σκαλκέα στον Ερνέστο Σάμπατο

Με αφορμή το θέμα της Έκθεσης στις Πανελλαδικές

   Με αφορμή το κείμενο του Γ. Σκαλκέα που δόθηκε στις πανελλαδικές εξετάσεις των υποψηφίων για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια, ανακάλεσα ένα αντίστοιχο του μεγάλου επιστήμονα (μαθηματικού) και στη συνέχεια λογοτέχνη, Ερνέστο Σάμπατο.
   Ποια είναι η διαφορά των δύο κειμένων;
   Το ένα είναι ατομοκεντρικό και το άλλο θέτει το πλαίσιο των αξιών και των αρχών, που διαμορφώνουν και κατευθύνουν τη σκέψη.
   Ο Σκαλκέας επί παραδείγματι γράφει πως «Για να παραμείνουν όμως οι στόχοι της επιστήμης ανθρωποκεντρικοί, κρίνεται απολύτως αναγκαίος ο επανακαθορισμός τους από «προσωπικότητες με υψηλά ηθικά ιδανικά», κατά τον Αϊνστάιν, δηλαδή από έντιμους, συνεπείς και ανιδιοτελείς, διορατικούς, ειλικρινείς και αντικειμενικούς ανθρώπους-επιστήμονες.»
   Αρκεί όμως αυτό, δηλαδή η προσωπική εντιμότητα και ειλικρίνεια; Ιδού τι απαντά ο Σάμπατο στο βιβλίο του "Άνθρωποι και γρανάζια".
   Η σημερινή κρίση, έγραφε πολύ παλιά ο Ερνέστο Σάμπατο, δεν είναι μόνο...

η συνέχεια του άρθρου του Γιώργου Χ. Παπασωτηρίου στο aRTInews

Η βία των «πάνω» και ο Γ. Φιλιππάκης

Είναι αδυναμία η βία, είναι αδυναμία η σύλληψη του Γ. Φιλιππάκη και η προσπάθεια φίμωσης των «κάτω», αλλά η απάντηση των "κάτω" για να μην είναι ομοίως αδυναμία οφείλει να είναι οργανωμένη, δυναμική, δηλαδή πολιτική, αφού πρέπει να πείσει και όσους από τους «κάτω» σκέφτονται σαν τα αφεντικά τους, παρέχοντάς τους μία κατ' επίφαση δημοκρατική νομιμοποίηση…

   Μεροκάματο μια ζωή. Ο βίος του βασανισμένος αλλά αξιοπρεπής. Ο αγώνας του σεβάσμιου γέροντα φάνταζε γόνιμος κι ωραίος στο πρόσωπο των δυο παιδιών του. Μα, τώρα, στη δύση του τα χτυπήματα ήρθαν απανωτά και βίαια, ο ένας γιος στην ανεργία και η οικογένειά του διαλυμένη, ο άλλος γιος χωρίς δουλειά και βαριά άρρωστος. Τους μάζεψε σαν κλωσοπούλια στη ζεστή του αγκαλιά και στην ασφάλεια του χαμόσπιτου, της σύνταξης των 330 ευρώ και του λαχανόκηπου. Μα δεν άντεξε. Ο πόνος για τον πόνο των παιδιών τον σκότωσε. Σε μία εβδομάδα βρήκαν και τη γυναίκα του να αιωρείται σαν καρπός χωρίς χυμούς στην πορτοκαλιά του κήπου.
   Αυτή την αληθινή ιστορία δεν την έμαθε ποτέ κανείς. Την αόρατη άγρια βία της ανεργίας, της φτώχειας και της αρρώστιας που σκοτώνει πρώτα την ψυχή και μετά το σώμα δεν την «βλέπει» κανείς. Είναι, ίσως, και η...

η συνέχεια του άρθρου του Γιώργου Χ. Παπασωτηρίου στο aRTInews

Αχ, η Μάνα...

Γιορτάζουν οι μανούλες σήμερα

   Μπαίνω στο θάλαμο και μένω για μερικά δευτερόλεπτα αποσβολωμένος. Στο πρώτο κρεβάτι αριστερά μία όμορφη γυναίκα κρατούσε αγκαλιά έναν πολύ νεαρό άντρα, μάλλον έφηβο. Ήταν σκεπασμένοι και οι δυο έως το πηγούνι με το άσπρο σεντόνι του νοσοκομείου. Το αγκάλιασμά τους ήταν σχεδόν ερωτικό.
   Αισθάνθηκα ντροπή και απέστρεψα το βλέμμα, μη φανώ αδιάκριτος, ή μάλλον για να διαγράψω την απίστευτη εικόνα. Το πρώτο κρεβάτι αριστερά, λοιπόν, και το ζευγάρι έπαψαν να υπάρχουν για μένα.
   Ώσπου η ώρα πέρασε και ήρθαν οι γιατροί. Είναι τότε που εξέρχονται οι συνοδοί των ασθενών και στο διάδρομο γίνονται οι συστάσεις με διακριτικότητα και εκείνη την ευγένεια που συνήθως έχει γαλβανίσει ο πόνος.
   Εκεί, λοιπόν, έμαθα ότι...

η συνέχεια του άρθρου στου Γιώργου Χ. Παπασωτηρίου στο aRTInews

Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις τ’ όνομά σου

Θα ’ρθει μια μέρα που... οι καθρεφτάνθρωποι θα πάψουν να μιμούνται και θα κάνουν την μεγάλη έξοδο από τα γυάλινα δεσμά τους προς τον κόσμο της αυθεντικότητας

Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις τ’ όνομά σου 
φτύνουμε ένα-ένα τα τιποτένια ομοιώματα 
Μ. Αναγνωστάκης

   Το δωμάτιο φωτίζονταν μόνο από την οθόνη του υπολογιστή. Ώρες, τώρα, προσπαθούσα, μάταια, να ταξιδέψω στη γυάλινη επιφάνειά του. Ούτε ένα βήμα ούτε μία λέξη. Ήταν αδύνατο να αισθανθώ κάποια συγκίνηση, ένα οποιοδήποτε συναίσθημα κι έτσι κατέφυγα στη θάλασσα. Κατέληξα ότι η αρμύρα που σου χαράζει το πρόσωπο δεν είναι ίδια με τη σκουριά, ακόμα κι όταν η τελευταία είναι άγια.
   Μπορεί και να γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι η ζωή είναι...

η συνέχεια του άρθρου του Γιώργου Χ. Παπασωτηρίου στο aRTInews

Το Αθαμάνιο των χρόνων της αθωότητας

Ο συμπατριώτης μας Κώστας Στασινός αφηγείται τις ιστορίες της πατρογονικής του γης

    Υπάρχουν τόποι που έχουν τη δική τους μνήμη. Τέτοιος τόπος είναι και το Αθαμάνιο Άρτας. Ένας Ηπειρώτικος τόπος, που εδώ και πεντακόσια χρόνια έδινε λιτούς, εύθυμους και σκληραγωγημένους ανθρώπους. Ένας τόπος που ανήκει σε ένα βουνό, στα Τζουμέρκα. Ένα ορεινό χωριό της Άρτας, στα ριζά των Τζουμέρκων. Ένα αγέρωχο κι όμορφο βουνό, άδεντρο και μεγαλόπρεπο.
   Πατρίδα μας αρχικά είναι το χωριό, οι γονείς και οι φίλοι. Μετά, μένει ένας δρόμος, ένα λιανολίθαρο, ένα σπίτι, μια πλατεία, ένας αιωνόβιος έλατος. Όταν πεθαίνουν οι γονείς και φίλοι, μένουν οι παιδικές αναμνήσεις και η γλώσσα. Και ορισμένες ξεχωριστές αναμνήσεις…

η συνέχεια του άρθρου του Κώστα Τραχανά στο aRTInews

Ποιητές ξένοι στους ουρανούς, ξένοι στις πόλεις, ξένοι παντού

Με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης

   Προς χάριν μιας «ημέρας», της «ημέρας της ποίησης», που παραπέμπει είτε σε μία μνημειακή μη ομιλούμενη πλέον γλώσσα, είτε σε μία διεκδίκηση του ποιητικώς ομιλείν και δραν, διάλεξα σήμερα να μιλήσουμε για την ποίηση. Πιο συγκεκριμένα για το βιβλίο του Παναγιώτη Νούτσου: «Κοινωνία, πολιτική στράτευση και ποίηση-Για τον Τίτο Πατρίκιο» (εκδόσεις Σαββάλας).
   Για το θέμα της στράτευσης έχουμε μιλήσει πολλές φορές είτε με αφορμή τον Σαρτρ είτε με αφορμή τον Μπουρντιέ και τον Έντουαρντ Σαΐντ. Εδώ θα περιοριστούμε αυστηρά στην παρουσίαση της συλλογιστικής του Π. Νούτσου με την επισήμανση μόνο ότι στην Ελλάδα είχαμε το «παράδοξο», οι μεν αστοί να ηγούνται υλικά και να είναι πάμπτωχοι πνευματικά (εξ ου και το ελληνοχριστιανικό κιτς) και τους «κάτω», εκφρασμένους πολιτικά από την Αριστερά, που αν και φτωχοί υλικά κατείχαν την πνευματική ηγεμονία εντός της κοινωνίας.
   Δεν είναι, συνεπώς, τυχαίο ότι η πολιτική ηγεμονία των «πάνω» δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, καθώς δεν είχε ποτέ την πνευματική νομιμοποίηση(μόνο μετά το 1981 φαίνεται να έχουμε την «ενοποίηση» των δυο «εξουσιών»). Το θέμα της «πνευματικής ηγεμονίας» προσέδιδε στην πολιτική Αριστερά μια ιδιότυπη εξουσία, που εκφράστηκε αυταρχικά στους «διπλά» διαφωνούντες διανοούμενούς της που, έτσι, υπέστησαν μία διπλή εξορία. Η δεύτερη, η εντός, ταπεινωτική εξορία, ήταν πάντα πιο οδυνηρή από τον δοξασμένο εξοστρακισμό.
   Αλλά ας επανέλθουμε στον Νούτσο και τον Πατρίκιο. «Σε τι συνίσταται αυτή η στράτευση (του Πατρίκιου;» διερωτάται ευθύς αμέσως ο Νούτσος και αναλύει το...

η συνέχεια του άρθρου του Γιώργου Χ. Παπασωτηρίου στο aRTInews

Tο ταξίδι ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων

- Μονόλογοι από το Αιγαίο
- Κι αν ήσουν εσύ;

   Πάνω από 1000 μαθητές σε 69 σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε όλη την Ελλάδα αντλώντας έμπνευση από το βιβλίο «Μονόλογοι από το Αιγαίο - το ταξίδι και τα όνειρα ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων» ζωντανεύουν δημιουργικά τις σκέψεις, τις αναμνήσεις και τα όνειρα των συνομήλικών τους ασυνόδευτων παιδιών.
   Από τις 18 μέχρι τις 31 Μαρτίου οι «Μονόλογοι από το Αιγαίο» ταξιδεύουν σε 7 πόλεις της Ελλάδας (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα, Καλαμάτα, Κέρκυρα, Πάτρα, Τρίκαλα,), ενώνοντας τις δημιουργικές δυνάμεις της εκπαιδευτικής και τοπικής κοινότητας.
   Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (Υ.Α.) και το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση, στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού προγράμματος «Κι αν ήσουν εσύ;», διοργανώνουν σειρά από εκδηλώσεις και φεστιβάλ σχολείων, αφιερωμένα στο όνειρα και τις ελπίδες των ασυνόδευτων παιδιών, με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων, που τιμάται στις 21 Μαρτίου.
   Την ημέρα αυτή...

η συνέχεια στο aRTInews

Η Ήπειρος του Έντουαρντ Λιρ

Αποτύπωσε τη ζωή σε περιοχές όπως τα Ιωάννινα, η Πρέβεζα, η Πάργα, η Παραμυθιά, το Σούλι, οι Φιλιάτες, το Μαργαρίτι, προσφέροντας πολύτιμες πληροφορίες για μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα για την περιοχή εποχή

   Η Ήπειρος και τα νησιά του Ιονίου κατά τον 19ο αιώνα υπήρξαν προορισμός περιηγητών και ζωγράφων. Ανάμεσά τους ήταν και ο Άγγλος συγγραφέας παιδικών βιβλίων, ποιητής και ζωγράφος Έντουαρντ Λιρ (Edward Lear, 1812-1888), ο οποίος έζησε στην Ελλάδα αρκετά χρόνια, ζωγραφίζοντας 3.000 έργα με ελληνικά θέματα, που σήμερα βρίσκονται σε Μουσεία και Συλλογές. Στα έργα αυτά αποτύπωσε την Ήπειρο της Οθωμανικής Περιόδου, τα Επτάνησα κατά τη Βρετανική Αρμοστεία και τον ξεριζωμό των Σουλιωτών.
   Σε μια εποχή που δεν συνηθίζονταν οι φωτογραφίες και τα καρτ ποστάλ, ο Έντουαρντ Λιρ κατέγραψε τη ζωή σε ερημικές γωνιές της Ελλάδας και άλλων χωρών της Μεσογείου, δημιουργώντας...

η συνέχεια στο aRTInews

Η πόρσε και ο πολιτισμός του θανάτου

Δεν πρόκειται για «ταξικό φόνο», όπως λένε κάποιοι, αλλά για το παρανάλωμα πλούσιων και φτωχών στην πυρά ενός φονικού πολιτισμού και της «διασκέδασης μέχρι θανάτου» που προτείνει
 

   «Αν είχα κι εγώ ένα τέτοιο αυτοκίνητο (πόρσε), σε τέτοιο δρόμο, θα έτρεχα το ίδιο»! Λόγια του πατέρα, που δείχνει ότι διαπνέεται από την ίδια κουλτούρα μ’ εκείνη του νεαρού οδηγού της πόρσε. Αποδεικνύεται, δηλαδή, ότι στην ίδια κουλτούρα είναι εμβαπτισμένοι όλοι, και οι πάνω και οι κάτω, και οι πλούσιοι και οι φτωχοί. Το αυτοκίνητο εδώ δεν είναι μόνο ένα μέσο μεταφοράς, δηλαδή ένα λειτουργικό εργαλείο, αλλά έχει αποκτήσει και συμβολικά χαρακτηριστικά κοινωνικής διαφοροποίησης, σημεία κύρους.
   Γι’ αυτό στις διαφημίσεις του Άουντι η θέα, δηλαδή η θέαση του κόσμου και του εαυτού μας, είναι πάντα διαφορετική, θα λέγαμε πιο καλή με την έννοια του «αφ’ υψηλού». Στην ίδια λογική της θέας και της θέασης κινείται και η πώληση των υπόλοιπων «μεγάλων αυτοκινήτων». Άρα πωλούνται συνειρμοί και κύρος. Αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει να επενδυθεί το προϊόν με κάτι τι που θα είναι σημαντικό κοινωνικά, θα είναι μια άλλη θέση, πιο υψηλή, από την οποία βλέπουμε και μας βλέπουν.
   Στην περίπτωση της πόρσε, η διακεκριμένη ορατότητα κατακτάται δια της ταχύτητας. Στην μποτιλιαρισμένη Αθήνα, όμως, η διαφορά της πόρσε ή της φεράρι από τα άλλα, κοινά αυτοκίνητα ακυρώνεται, καθώς όλα κινούνται σημειωτόν, όλα φθάνουν την ίδια ώρα στον προορισμό τους. Τι ωθεί συνεπώς έναν πλούσιο κάτοικο της Αθήνας να αγοράσει μία...

η συνέχεια του άρθρου του Γιώργου Χ. Παπασωτηρίου στο aRTInews

Έκθεση έργων του Ηλία Καρανίκα στην Πινακοθήκη Άρτας

Ιατρός και αυτοδίδακτος ζωγράφος από τις Σελλάδες

   Την Παρασκευή 3 Μαρτίου 2017 και ώρα 8μμ εγκαινιάζεται στην Δημοτική Πινακοθήκη Άρτας «Γιάννης Μόραλης», μια αντιπροσωπευτική έκθεση έργων του αείμνηστου ηπειρώτη ιατρού και ζωγράφου Ηλία Καρανίκα (1932-2013), ο οποίος καταγόταν από το χωριό Σελλάδες του Δήμου Νικολάου Σκουφά.
   Τα έργα του αυτοδίδακτου και πρωτοπαρουσιαζόμενου αυτού καλλιτέχνη, είναι φιλοτεχνημένα με ποικίλα υλικά, όπως σινική μελάνη, γραφίτη, χρωματιστά μολύβια, κάρβουνα, ακρυλικά, λάδια, παστέλ πάνω σε χαρτιά, χαρτόνια και καμβάδες. Οι θεματικές ενότητες που τα έργα του αυτά ανήκουν, αφορούν α) την φύση και την ύπαιθρο χώρα της περιοχής του, β) πορτραίτα οικείων και συγχωριανών του, γ) ιστορικές, δ) θρησκευτικές ε) αλληγορικές συνθέσεις και στ) διακοσμητικά μοτίβα.
   Το ενδιαφέρον στα εικαστικά αυτά έργα, αποσπά το...

η συνέχεια στο aRTInews

Το έθιμο της Τζαμάλας

Μια γιαννιώτικη ιεροτελεστία εξαγνισμού

   Κάθε πλατεία και μία μεγάλη φωτιά. Τα κλαρίνα στενάζουν γύρω από τις φλόγες που φωτίζουν τα πρόσωπα. Το κρασί και το τσίπουρο ρέουν, με αφθονία. Μικροί, μεγάλοι, μασκαρεμένοι, παραδίδονται σε ένα ξενύχτι, που κρατάει μέχρι το ξημέρωμα. Είναι μία ιεροτελεστία εξαγνισμού, που διώχνει το κακό και έρχεται από πολύ παλιά. Είναι η νύχτα της Αποκριάς στα Γιάννενα, που έχει τη δύναμη της φωτιάς, είναι το έθιμο της «Τζαμάλας», που κάθε εποχή έχει τον δικό του συμβολισμό.
   Αμέσως μετά τον εσπερινό της Κυριακής της Αποκριάς, ανάβουν οι φωτιές που καίνε μέχρι το πρωί της Καθαρής Δευτέρας. Κορμοί δένδρων και μεγάλα κούτσουρα, που τοποθετούνται σε κάθε πλατεία ή γειτονιά της πόλης, από τις προηγούμενες ημέρες, μέσα σε ένα μεγάλο κύκλο με ψιλή άμμο, λαμπαδιάζουν. Το γλέντι αρχίζει με χορό, κρασί και ζεστή φασολάδα. Είναι ένα...

η συνέχεια στο aRTInews

Αποκριά: Η γιορτή της αντιστροφής

Στην εποχή του Homo festivus...

   Δεν θυμάμαι αν μασκαρεύτηκα ποτέ, αν έπαιξα ποτέ το παιγνίδι της αντιστροφής, εκεί όπου οι «κάτω» γίνονται ίσοι με τους «πάνω», έστω για μια στιγμή.
   Τώρα που θυμάμαι, συνήθως έπαιζα αυτό το παιγνίδι στα έσχατα όρια της «πολιτικής ουτοπίας» και μιας άνευ προηγουμένου εγκεφαλικότητας.
   Όλα στο κεφάλι. Ένα «γαϊτανάκι» από αλήθειες, ζωτικά ψεύδη, αυταπάτες, παραπλανήσεις σ’ έναν ελάχιστο, σκοτεινό χώρο. Ένα ατέλειωτο κυνήγι διανοητικών λύσεων, ένα παντοτινό «κυνήγι του θησαυρού», χωρίς να πάω, ακίνητος, χωρίς πραγματικό ταξίδι, χωρίς άγγιγμα, έτσι που κάποτε η φανταστική ζωή να συγχέεται με την πραγματική, στα όρια της τρέλας και του χαμού. Όλα στο κόκκινο και τα εγκεφαλικά κύτταρα να κοχλάζουν, προσπαθώντας να...

η συνέχεια του άρθρου του Γιώργου Χ. Παπασωτηρίου στο aRTInews

Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες... έχω χάσει την φαντασία μου!

Πρέπει να αγαπήσουμε την αξιοπρέπεια μας, τον διπλανό μας, τον κόσμο που πάνε να μας στερήσουν. Τότε η φαντασία θα επανέλθει ως πραγματικότητα

* Από το ποίημα της Κατερίνα Γώγου “Καμιά φορά” (συλλογή “Τρία κλικ αριστερά”, 1978). Απαγγελία και στο "Παραγγελιά / Νίκος Κοεμτζής" του Παύλου Τάσιου.
   Η Ποίηση είναι Τέχνη, είναι σαν την Ζωγραφική. Τα εσωτερικά φαντάσματα του ζωγράφου αποτυπώνονται στον καμβά, ο επισκέπτης όμως μεταβολίζει τον πίνακα στο μεδούλι του, χρησιμοποιώντας τις δικές του βιοψυχικές ορμόνες, προσαρμόζοντας τα μηνύματα στο δικό του θυμικό, στο δικό του DNA.
   Συγκλονίζει η Κατερίνα, ο τόπος, ο χρόνος, οι εμπειρίες της, η Παραγγελιά και η εθελούσια αναχώρησή της. Εγώ δεν είμαι ποιητής, δεν είμαι συγκλονιστικός. Είμαι στην μέση της δίνης του Μνημονίου. Έχω όμως μνήμη, γνώση, πόνο, ελπίδα, απελπισία, διάθεση για αγώνα και αυτοκτονικές τάσεις.
   Οι πατάτες που κολλάνε; Κολλάνε και στο άσπρο και στο μαύρο.
   Αναπλάθω στο μυαλό μου την ιστορία των μουζίκων, των Zapatistas, των Ελασιτών, των κατατρεγμένων όπου γης και βλέπω την αποφασιστικότητά τους να νικήσουν, χωρίς να το έχουν συνειδητοποιήσει, αυθόρμητα και ενστικτώδικα, να κάνουν πράξη την ρήση του Μαρξ, «Ελευθερία είναι η Γνώση της Αναγκαιότητας».
   Εντελώς ξεροκέφαλοι και πεισματωμένοι, πολεμάνε με...

η συνέχεια του άρθρου του Κώστα Κάππα στο aRTInews