
Την Τετάρτη 7 Οκτωβρίου η ελληνική Δικαιοσύνη καλείται να δικαιώσει τα θύματα της δράσης του ναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής. Το ερώτημα που τίθεται, στην πραγματικότητα, δεν είναι αν συνέβησαν οι επιθέσεις εις βάρος αθώων πολιτών. Συνέβησαν. Δεν είναι καν αν οι επιθέσεις αυτές σε βάρος των αδικοχαμένων Σαχζάτ Λουκμάν και Παύλου Φύσσα αλλά και τόσων άλλων είχαν ως αφετηρία τους τον ρατσισμό και το τυφλό πολιτικό μίσος. Το είχαν.
Αυτό στο οποίο καλείται πραγματικά να απαντήσει η Δικαιοσύνη είναι το αν έγινε αντιληπτό το ότι αυτές οι επιθέσεις υποκινήθηκαν, σχεδιάστηκαν και υλοποιήθηκαν από ένα ενιαίο κέντρο, μια εγκληματική οργάνωση. Μια εγκληματική οργάνωση που στον πυρήνα της έχει τον φασισμό, στο όνομα του οποίου εκπαιδεύει, οπλίζει και διατάζει τα μέλη της.
Η δράση της Χρυσής Αυγής, με την ενθάρρυνση κάποιων και την ανοχή πολλών, πέρασε από τον υπόκοσμο στην πολιτική ζωή. Μπορεί, προσωρινά, το φαινόμενο να υποχώρησε σε ό,τι αφορά την κοινοβουλευτική του παρουσία. Η ελληνική κοινωνία γνωρίζει καλά πως τίποτε δεν τελείωσε. Αυτό το σκοτεινό κομμάτι της πολιτικής και φυσικής βαρβαρότητας εξακολουθεί να δρα, εκμεταλλευόμενο κάθε ευκαιρία, διαβρώνοντας συνειδήσεις και θεσμούς.
Γιατί ο φασισμός δεν εκδηλώνεται μόνο με την ωμή, φυσική βία. Μπορεί να πάρει