Σκέψου τι τράβηξαν ο Μπογδάνος, ο Λοβέρδος και ο Αυτιάς
Ξέρεις τι είναι να πνίγεις μέσα σου ό,τι πιστεύεις και ό,τι αγαπάς; Ξέρεις τι είναι να καταπίνεις την ιδεολογία σου; Ξέρεις τι σημαίνει να κλείνεις το στόμα σου μπροστά στους αντιπάλους; Ξέρεις πόσο βαρύ φορτίο είναι η ανεξάρτητη ενημέρωση των πολιτών; Μάλλον δεν ξέρεις τι τραβάνε κάθε μέρα εδώ και χρόνια κάποιες ανεξάρτητες φωνές της δημοσιογραφίας.
Δεν ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να κρατάς αυτή την πολυπόθητη ισορροπία ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει σου ώστε να τραβάς την πορεία σου πάνω στην ακριβοδίκαιη γραμμή των ίσων αποστάσεων από φίλους και αντιπάλους. Δεν ξέρεις, φίλε αναγνώστη, τι τραβάει ένας ανεξάρτητος δημοσιογράφος ώστε να μπορεί να σηκώνει το δάχτυλο και να δείχνει με απαξίωση τους άλλους, τους στρατευμένους, τα στρατιωτάκια, τις κομματικές γραφίδες.
Προσπάθησε έστω και για λίγο να έρθεις στη θέση του δημοσιογράφου που χρόνια τώρα λιώνει στα πρωινάδικα της τηλεόρασης για να σου πει τα πώς και τα γιατί, να σου μετρήσει μέχρι τελευταίας δεκάρας για το τι θα πληρώσεις και τι θα εισπράξεις, που θα σου φέρει στο σπίτι σου επιστήμονες και καταξιωμένους λογιστές και μέσα σε όλα αυτά θα πρέπει να καταπίνει την πολιτική του άποψη ώστε να μην μπατάρει ούτε χιλιοστό προς τα δεξιά ή τα αριστερά. Κι ας χτυπάει η καρδιά του στον ρυθμό της Νέας Δημοκρατίας. Αυτός εκεί. Σταθερός, ακριβοδίκαιος και αμερόληπτος.
Έλα για λίγο στη θέση του άλλου, του ραδιοφωνικού αγωνιστή που δίνει τη μάχη της ενημέρωσης στα ερτζιανά αφήνοντας έξω από το στούντιο την πολιτική του ταυτότητα ώστε να μπορεί να καταχεριάζει τους “υπαλλήλους” των κομματικών εντύπων. Σκέψου τι τράβηξαν, για παράδειγμα, τόσα χρόνια ο Μπογδάνος, ο Λοβέρδος και ο Αυτιάς. Σκέψου το υπαρξιακό δράμα αυτών των επαγγελματιών και τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετώπιζαν τόσα χρόνια ώστε να μην αφήσουν την αγάπη τους προς τη Νέα Δημοκρατία να διαρρεύσει στην κάμερα, στο μικρόφωνο, στο χαρτί.
Γιατί έτσι είναι η ανεξάρτητη δημοσιογραφία. Μία καθημερινή αναμέτρηση με τον ίδιο σου τον εαυτό. Με την ίδια σου τη συνείδηση. Με σεβασμό στον αναγνώστη, τον τηλεθεατή, τον ακροατή.
Καμία σχέση με εμάς τους στρατευμένους, τους εξαρτημένους. Με εμάς που λόγω έλλειψης ανεξαρτησίας δεν θα μας δεις ποτέ στα ψηφοδέλτια.
γράφει ο Πέτρος Κατσάκος
Ξέρεις τι είναι να πνίγεις μέσα σου ό,τι πιστεύεις και ό,τι αγαπάς; Ξέρεις τι είναι να καταπίνεις την ιδεολογία σου; Ξέρεις τι σημαίνει να κλείνεις το στόμα σου μπροστά στους αντιπάλους; Ξέρεις πόσο βαρύ φορτίο είναι η ανεξάρτητη ενημέρωση των πολιτών; Μάλλον δεν ξέρεις τι τραβάνε κάθε μέρα εδώ και χρόνια κάποιες ανεξάρτητες φωνές της δημοσιογραφίας.
Δεν ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να κρατάς αυτή την πολυπόθητη ισορροπία ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει σου ώστε να τραβάς την πορεία σου πάνω στην ακριβοδίκαιη γραμμή των ίσων αποστάσεων από φίλους και αντιπάλους. Δεν ξέρεις, φίλε αναγνώστη, τι τραβάει ένας ανεξάρτητος δημοσιογράφος ώστε να μπορεί να σηκώνει το δάχτυλο και να δείχνει με απαξίωση τους άλλους, τους στρατευμένους, τα στρατιωτάκια, τις κομματικές γραφίδες.
Προσπάθησε έστω και για λίγο να έρθεις στη θέση του δημοσιογράφου που χρόνια τώρα λιώνει στα πρωινάδικα της τηλεόρασης για να σου πει τα πώς και τα γιατί, να σου μετρήσει μέχρι τελευταίας δεκάρας για το τι θα πληρώσεις και τι θα εισπράξεις, που θα σου φέρει στο σπίτι σου επιστήμονες και καταξιωμένους λογιστές και μέσα σε όλα αυτά θα πρέπει να καταπίνει την πολιτική του άποψη ώστε να μην μπατάρει ούτε χιλιοστό προς τα δεξιά ή τα αριστερά. Κι ας χτυπάει η καρδιά του στον ρυθμό της Νέας Δημοκρατίας. Αυτός εκεί. Σταθερός, ακριβοδίκαιος και αμερόληπτος.
Έλα για λίγο στη θέση του άλλου, του ραδιοφωνικού αγωνιστή που δίνει τη μάχη της ενημέρωσης στα ερτζιανά αφήνοντας έξω από το στούντιο την πολιτική του ταυτότητα ώστε να μπορεί να καταχεριάζει τους “υπαλλήλους” των κομματικών εντύπων. Σκέψου τι τράβηξαν, για παράδειγμα, τόσα χρόνια ο Μπογδάνος, ο Λοβέρδος και ο Αυτιάς. Σκέψου το υπαρξιακό δράμα αυτών των επαγγελματιών και τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετώπιζαν τόσα χρόνια ώστε να μην αφήσουν την αγάπη τους προς τη Νέα Δημοκρατία να διαρρεύσει στην κάμερα, στο μικρόφωνο, στο χαρτί.
Γιατί έτσι είναι η ανεξάρτητη δημοσιογραφία. Μία καθημερινή αναμέτρηση με τον ίδιο σου τον εαυτό. Με την ίδια σου τη συνείδηση. Με σεβασμό στον αναγνώστη, τον τηλεθεατή, τον ακροατή.
Καμία σχέση με εμάς τους στρατευμένους, τους εξαρτημένους. Με εμάς που λόγω έλλειψης ανεξαρτησίας δεν θα μας δεις ποτέ στα ψηφοδέλτια.
γράφει ο Πέτρος Κατσάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια κάτω από κάθε ανάρτηση εκφράζουν ΜΟΝΟ τις απόψεις των αναγνωστών που τις δημοσιεύουν.
O "Τηλεβόας" σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα ελληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επίσης, επειδή πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο.