Η πύρινη δευτερολογία και η τριτολογία-καταπέλτης του Αλέξη Τσίπρα στο Ευρωκοινοβούλιο - VIDEO

Ξεκάθαρες απαντήσεις στην επίθεση του αντιπροέδρου του ΕΛΚ κατά της χώρας μας και στη μικροπολιτική σπέκουλα των ευρωβουλευτών της Ν.Δ.

   Τις εργασίες της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στο Στρασβούργο, στη συζήτηση για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άνοιξε χθες, Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2018, ο Έλληνας Πρωθυπουργός.
   Ο Αλέξης Τσίπρας χαρακτήρισε σημαντικό και συμβολικό το γεγονός ότι του παρέχεται η δυνατότητα να τοποθετηθεί, λίγες μέρες μετά το τέλος της περιπέτειας των μνημονίων και τη καθαρή έξοδο της Ελλάδας από τα προγράμματα στήριξης, έπειτα από οκτώ ολόκληρα χρόνια και εξέθεσε τους προβληματισμούς του για το μέλλον της Ευρώπης.
   Ανάχωμα για τον ρατσισμό, την ξενοφοβία και την ακροδεξιά αποτελεί η ενίσχυση της Δημοκρατίας τόνισε ο πρωθυπουργός, προσθέτοντας ότι «οφείλουμε να μην αφήσουμε την Ευρωπαϊκή ιδέα να συνθλιβεί από την ακροδεξιά» «να στηρίξουμε την προοπτική μιας καλύτερης Ευρώπης». «Να νικήσει η ελπίδα τον ακροδεξιό φόβο. Η Ευρώπη χρειάζεται ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με εμβάθυνση των δημοκρατικών θεσμών και της ευρωπαϊκής ενοποίησης».
   Ο Έλληνας πρωθυπουργός απηύθυνε πρόσκληση στις προοδευτικές, δημοκρατικές δυνάμεις να συμπαραταχθούν απέναντι στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά απειλή.
   Στήριξη της Ελλάδας από τις ευρωομάδες των Σοσιαλιστών και των Πράσινων, με τον Ο. Μπούλμαν, επικεφαλής της Κ.Ο. των Σοσιαλιστών να επισημαίνει: "Επιτακτική η ανάγκη του προοδευτικού μετώπου. Καταλυτικός ο ρόλος που διαδραματίζει ο ΣΥΡΙΖΑ".
   Υπήρξαν όμως και οι τοποθετήσεις του αντιπροέδρου του ΕΛΚ Γκ. Πονς, του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, στο οποίο ανήκει η Ν.Δ., αλλά και η μικροπολιτική σπέκουλα των ευρωβουλευτών της Ν.Δ.
   Σ' αυτά έδωσε ξεκάθαρες απαντήσεις, κατά τη δευτερολογία και τριτολογία του, ο Αλέξης Τσίπρας, καταχειροκροτούμενος απ' όλες τις πτέρυγες του Ευρωκοινοβουλίου, εκτός από το ΕΛΚ και τους ακροδεξιούς

Δευτερολογία του Πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για το μέλλον της Ευρώπης

Είναι πάντοτε για μένα πολύ ευχάριστη αυτή η ζωντανή συζήτηση, μέσα στο Κοινοβούλιο και ιδιαίτερα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ίσως να μην προκάλεσα, τον ίδιο ενθουσιασμό ή την ίδια αντιπαράθεση με την προηγούμενη παρουσία μου, εδώ, που θυμήθηκε ο κ. Φερχόφσταντ, αλλά και άλλοι ευρωβουλευτές. Αλλά φαντάζομαι ότι προκάλεσα και ήταν ο στόχος μου να προκαλέσω έναν έντονο και ουσιαστικό διάλογο.

Διότι, πράγματι, η υπόθεση της Ελλάδας, είναι μια υπόθεση που πρέπει να μελετηθεί πάρα πολύ από την Ευρώπη. Διότι, η Ελλάδα αποτέλεσε ένα πείραμα, το οποίο εξέθεσε τις κοινές ευρωπαϊκές μας αξίες. Διότι, η κρίση δεν ξεκίνησε χθες. Η κρίση ξεκίνησε το 2010. Τα προγράμματα προσαρμογής ξεκίνησαν το 2010. Έχουν περάσει οκτώ ολόκληρα χρόνια από το 2010 για να μπορούμε σήμερα να ατενίζουμε το μέλλον με περισσότερη αισιοδοξία. Να μπορούμε σήμερα να μιλάμε για το οριστικό τέλος της οικονομικής κρίσης και των προγραμμάτων προσαρμογής.

Επιτρέψτε μου, αγαπητές και αγαπητοί βουλευτές, να σας πω ότι είμαι χαρούμενος και ευτυχής, που η κυβέρνησή μου είναι αυτή, που πέτυχε, εκεί που απέτυχαν τρεις συνεχόμενες κυβερνήσεις, από το 2010 έως το 2015. Αυτό από μόνο του είναι μια εξαιρετική πολιτική επιτυχία. Όμως, θα σας πω ότι αυτό που με κάνει σήμερα να είμαι πραγματικά ευτυχής, δεν είναι ότι πετύχαμε να ολοκληρώσουμε τα προγράμματα προσαρμογής.

Διότι, αυτό θα μπορούσε να το πετύχει και κάποιος, κάποια άλλη πολιτική δύναμη, ακολουθώντας μια συνταγή, η οποία θα άφηνε τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία έρμαιη και απροστάτευτη, όπως έγινε από το 2010 έως το 2015. Αν αισθάνομαι ότι κάτι πετύχαμε, είναι ότι από τη μια καταφέραμε να εμβαθύνουμε δομικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες μας οδήγησαν στη δημοσιονομική εξυγίανση και την έξοδο από την κρίση, ενώ ταυτόχρονα καταφέραμε να προστατεύσουμε, όσο μπορούσαμε, σε αυτό τον δημοσιονομικό χώρο που είχαμε, τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.

Αυτή ήταν η μεγάλη δυσκολία και η μεγάλη επιτυχία, αυτών των τριών χρόνων. Το γεγονός, δηλαδή, ότι το 2015, όταν είχα έρθει εγώ εδώ, η Ελλάδα βρισκόταν στα πρόθυρα μιας μεγάλης ανθρωπιστικής κρίσης.

Διότι είχε δύο εκατομμύρια πολίτες ανασφάλιστους, οι οποίοι δεν είχαν δικαίωμα πρόσβασης στην υγειονομική περίθαλψη.

Διότι δεν υπήρχε για 600.000 ανθρώπους, η δυνατότητα του κατώτατου εγγυημένου εισοδήματος, κοινωνικού εισοδήματος αλληλεγγύης και γιατί υπήρχαν πραγματικά άνθρωποι που έχασαν, όχι μόνον το εισόδημά τους, αλλά τη δουλειά τους, το μέλλον τους, το παρόν τους και δεν είχαν ακόμα-ακόμα να αντιμετωπίσουν τις καθημερινές ανάγκες τους.

Ακόμα-ακόμα δεν είχαν και να φάνε και βρίσκονταν κατά χιλιάδες στα συσσίτια των κοινωνικών οργανώσεων.

Αυτή η εικόνα, σήμερα, στην Ελλάδα, δεν υπάρχει. Όχι, δεν θέλω εγώ ενώπιών σας να σας πω ότι είναι το success story. Αλλά, όμως, είναι μια πορεία βήμα προς βήμα, είναι μια πορεία που ανοίγει δρόμο προς το μέλλον.

Και αν για κάτι πραγματικά θέλω να σας πω ότι είμαι ευτυχής, είναι ότι πετύχαμε να βαθύνουμε τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, να δώσουμε μια πορεία εξυγίανσης των δημόσιων οικονομικών, να πιάσουμε πρωτογενή πλεονάσματα που καμία άλλη κυβέρνηση δεν κατάφερε να πιάσει με πολύ-πολύ σκληρότερα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής, ενώ την ίδια στιγμή καταφέραμε να προστατεύσουμε τους πιο ευάλωτους. Όχι μόνον τους ανασφάλιστους, όχι μόνον τους φτωχούς, αλλά κυρίως να δώσουμε και ένα δείγμα γραφής για την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων.

Γιατί εκεί ήταν ο πυρήνας της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας των πολιτικών που επιβλήθηκαν και πριν τα μνημόνια και κατά τη διάρκεια των μνημονίων στην Ελλάδα: η συρρίκνωση της εργασίας, η διάλυση της εργασίας.

Διότι κάποιοι πιστεύουν ότι μόνον με αυτό τον τρόπο μπορεί να δημιουργηθεί χώρος για την ανάπτυξη.

Εμείς πιστεύουμε το αντίθετο, ότι χώρος για την ανάπτυξη μπορεί να δημιουργηθεί μονάχα μέσα από τη στήριξη της εργασίας και την στήριξη της κοινωνικής συνοχής. Και αυτή είναι μια μεγάλη ιδεολογική τομή και διαφορά που έχουμε εμείς, οι προοδευτικοί, από τους νεοφιλελεύθερους.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αγαπητοί βουλευτές μάλλον, -διότι πράγματι άκουσα με μεγάλο ενδιαφέρον τον κ. Φερχόφσταντ- ας αναρωτηθούμε όλοι μαζί γιατί η Ελλάδα χρειάστηκε τρία συνεχόμενα προγράμματα;

Γιατί η Ελλάδα χρειάστηκε οκτώ χρόνια ενώ άλλες χώρες που βρέθηκαν σε αυτή τη δυσχερή οικονομική θέση, η Κύπρος, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία κατάφεραν να εξέρθουν σε τρία χρόνια;

Γιατί; Υπήρξαν μεγάλα λάθη. Λάθη και από τις ελληνικές κυβερνήσεις, αλλά και από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Και πρέπει να το παραδεχτούμε αυτό. Διότι τα πρώτα προγράμματα, αντί να εμβαθύνουν στις δομικές μεταρρυθμίσεις, που είχε ανάγκη η χώρα, αντί να προτεραιοποιήσουν τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, προτεραιοποίησαν μια πρωτοφανή δημοσιονομική προσαρμογή, η οποία, εκ των πραγμάτων, οδήγησε σε ένα οικονομικό αδιέξοδο.

Εκ των πραγμάτων οδήγησε σε μια πρωτοφανή εσωτερική υποτίμηση, στην πτώση της κατανάλωσης και σε ένα φαύλο κύκλο, σε ένα σπιράλ ύφεσης και λιτότητας.

Αντιθέτως, εμείς πετύχαμε μια δύσκολη συμφωνία το 2015, αλλά ήταν μια συμφωνία ηπιότερης δημοσιονομικής προσαρμογής, με προτεραιοποίηση στις δομικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, που οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις δεν θέλησαν να προτεραιοποιήσουν.

Προτίμησαν να κόβουν συντάξεις και μισθούς, αντί να κάνουν δομικές μεταρρυθμίσεις. Ακριβώς, διότι υπήρχαν οργανωμένα συμφέροντα, τα οποία δεν ήθελαν να θίξουν και πελατειακές σχέσεις.

Αυτή είναι η αλήθεια, είτε σας αρέσει ορισμένους από εσάς, είτε δεν σας αρέσει, γιατί θέλετε να υπερασπιστείτε πολιτικές δυνάμεις που ανήκουν στις δικές σας πολιτικές οικογένειες.

Και έρχομαι να απαντήσω και στον κ. Γκονζάλες, ο οποίος μου είπε, βεβαίως, ότι άλλαξα. Δεν ξέρω αν είναι κακό αυτό. Κακό είναι κάποιοι να παραμένουν αδιόρθωτοι και να προσπαθούν να υπερασπιστούν αυτά που δεν είναι υπερασπίσιμα. Σας άκουσα, βεβαίως, να ασκείτε κριτική –και εγώ θεωρώ ότι η  κριτική είναι πολύ ωφέλιμη για τη Δημοκρατία και είμαι πολύ χαρούμενος που το κάνατε σε μένα- και θέλω να σας θυμίσω ότι σήμερα είναι 11 του Σεπτέμβρη.

Και εκτός από την αποφράδα ημέρα της τρομοκρατικής επίθεσης στις ΗΠΑ, είναι και άλλη μια μαύρη επέτειος. Είναι η επέτειος του θανάτου του Σαλβαδόρ Αλιέντε. Λυπάμαι, κύριε Γκονζάλες, που στην ομιλία σας αναπαράξατε –δεν το ξέρω αν το κάνατε συνειδητά ή μη- τη θεωρία των δύο άκρων.

Ελπίζω, τουλάχιστον, να μην θεωρείτε, όπως κάποιοι φίλοι σας, ομοϊδεάτες σας στην Ελλάδα, ότι ο δικτάτορας Πινοσέτ εφήρμοσε ενδιαφέρουσες πολιτικές προς αντιγραφή, ιδίως, σε ό,τι αφορά το ασφαλιστικό σύστημα.

Θέλω, όμως, να απαντήσω σε δύο πράγματα συγκεκριμένα, από όσα είπατε. Μιλήσατε για νεποτισμό και λαϊκισμό.

Θα ήθελα, λοιπόν, να σας υπενθυμίσω ότι αν θέλετε να μιλήσετε για νεποτισμό στην Ελλάδα, δείτε απλά ότι δυστυχώς, δυστυχώς το λέω, μια παράταξη η οποία τόσο πολλά έχει προσφέρει στην Ελλάδα, όπως η συντηρητική παράταξη –γιατί θέλω να είμαι δίκαιος και ακριβοδίκαιος- δυστυχώς, αρχηγοί στην παράταξη, αυτή, γίνονται, συνήθως, τα τέκνα κάποιων πετυχημένων ή μη, αλλά προηγούμενων Πρωθυπουργών. Αυτή είναι η παράδοση στην Ελλάδα. Υπάρχει πουθενά αλλού αυτό σε συντηρητικά κόμματα σε ολόκληρη την Ευρώπη;

Μην ψάχνετε σε μας για νεποτισμό, ούτε για πελατειακό κράτος. Επίσης, μιλήσατε για λαϊκισμό. Λυπάμαι αλλά πάλι στη δική σας παράταξη πρέπει να στραφείτε όταν μιλάτε για λαϊκισμό.

Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερος λαϊκισμός από το να παίζεις με εθνικά θέματα και να αλλάζεις θέση για να ψαρέψεις στα θολά νερά της ακροδεξιάς και εν προκειμένω να μη διασπάσεις την παράταξή σου.

Η στάση που κρατά το κόμμα της Ν.Δ., που ανήκει στην πολιτική σας οικογένεια, σε σχέση με την αναγκαία για την Ευρώπη, την αναγκαία για τα Βαλκάνια, την αναγκαία για την περιοχή μας, επίλυση του προβλήματος της ονομασίας με τη βόρεια γειτονική μας χώρα, του μακεδονικού προβλήματος, είναι μια στάση που θα χαρακτηρίζεται στα μελλοντικά βιβλία της Ιστορίας ως ο ορισμός του λαϊκισμού και του καιροσκοπισμού.

Και θέλω να κλείσω στις παρατηρήσεις, σε όλα όσα είπατε, απαντώντας σας και σε κάτι το οποίο, φαντάζομαι, το είπατε, χωρίς να γνωρίζετε πολλές λεπτομέρειες. Καλά, είπε και ο κ. Μαριάς πολλά από αυτά, ανακρίβειες.

Ο κ. Μαριάς, βέβαια, διένυσε πολύ μεγάλη απόσταση από τα αριστερά έδρανα για να βρεθεί, σήμερα, στα δεξιά έδρανα του Κοινοβουλίου. Αλλά θα απαντήσω σε σας και όχι στον κ. Μαριά. Μιλήσατε για 100 δις κόστος. Το λέτε και το ξαναλένε πολλοί από τους συντηρητικούς συναδέλφους σας και πολιτικούς, που είναι το κόστος της διαπραγμάτευσης της Ελλάδας, το δύσκολο, εκείνο, εξάμηνο. Ένα εξάμηνο που έγιναν λάθη και από τις δύο πλευρές. Δεν υπάρχει αμφιβολία.

Όμως, καλό είναι όταν μιλάμε σε αυτή την αίθουσα, να μην μιλάμε με όρους πολιτικής επικοινωνίας και με ανακρίβειες.

Διότι αν όντως υπήρχε κόστος – επιβάρυνση, τόσων δισεκατομμυρίων ευρώ, θα είχε αυξηθεί και το δημόσιο χρέος, αντιστοίχως.

Αλλά, τι ακριβώς, λένε αυτοί, που ισχυρίζονται ότι υπήρχε αυτό το κόστος; Έρχονται και λένε ότι θα υπήρχε στα χαρτιά αναπτυξιακή δυναμική τα χρόνια 2015 – 2017, της τάξης του 20% του ΑΕΠ.

Δηλαδή, το κόστος για την ελληνική οικονομία, που απώλεσε το 25% του ΑΕΠ της, το 1/4 δηλαδή του εθνικού της πλούτου, τα τέσσερα πρώτα καταστροφικά χρόνια, δήθεν θα κερδίζονταν αν δεν υπήρχε πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα.

Και πώς αλήθεια; Με ποιες πολιτικές; Με αυτές που οι προηγούμενες κυβερνήσεις του κυρίου Σαμαρά, που αναφέρατε, δεν είχε καταφέρει ούτε καν να έχει θετικό ισοζύγιο, πλεονασματικούς προϋπολογισμούς και το πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο είχε υπογράψει, ήταν της τάξης του 4 και 4,5%, αλλά δεν είχε καταφέρει να φτάσει ούτε στο 0,3%;

Με τους αναπτυξιακούς ρυθμούς του 0,3%, που κατάφερε, 0,4% μόνο μια χρονιά, το 2014; Πώς θα κατάφερνε να πιάσει αυτούς τους ρυθμούς, που θα ξανάφερναν πίσω το 20% του ΑΕΠ;

Εδώ, λοιπόν, πρόκειται για στοχευμένες ανακρίβειες. Όπως, επίσης, η άλλη ανακρίβεια ότι δήθεν η Ελλάδα την τριετία αυτή, σπατάλησε 40 δισεκατομμύρια, στην ανακεφαλοποίηση των τραπεζών.

Σαράντα πέντε δισεκατομμύρια ήταν το συνολικό κόστος και των τριών ανακεφαλαιοποιήσεων, αλλά η ανακεφαλοποίηση που έγινε στα δικά μας χρόνια κόστισε μόνο 6 δισεκατομμύρια, από τα 24 που ήταν διαθέσιμα, από το τρίτο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής.

Τα λέω αυτά, διότι κάποια πράγματα πρέπει να απαντηθούν. Και τα λέω διότι πιστεύω ότι αν θέλουμε να κοιτάξουμε μπροστά, οφείλουμε με τις υπαρκτές ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές, τουλάχιστον, όταν αντιδικούμε, να αντιδικούμε επί των πραγματικών αριθμών και επί της πραγματικότητας που όλοι αντιμετωπίσαμε.

Θέλω, κύριες και κύριοι, να κλείσω λέγοντας το εξής: κατά τη διάρκεια της παρέμβασής μου, προσπάθησα να θέσω και να προειδοποιήσω για έναν μεγάλο υπαρκτό κίνδυνο για την Ευρώπη.

Αυτός ο μεγάλος και υπαρκτός κίνδυνος, που αφορά το ίδιο το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι υπαρξιακός για την Ευρώπη κίνδυνος, από ό,τι καταλαβαίνω από πολλές από τις παρεμβάσεις, δεν αντιμετωπίζεται ως τέτοιος.

Και θέλω να πω ότι βρισκόμαστε μπροστά σε αυτή την –αν θέλετε- μεγάλη διακινδύνευση και εξαιτίας, κυρίως θα έλεγα εκ του γεγονότος ότι τα προηγούμενα χρόνια πράγματι προτεραιοποιήθηκαν πολιτικές, με ακραίο πρόσημο, οι οποίες βεβαίως είχαν ως στόχο την οικονομική ισορροπία, αλλά προκειμένου να την πετύχουν, προσπάθησαν να σώσουν τις τράπεζες, χωρίς να λογαριάσουν το κόστος, το κοινωνικό.

Αυτές οι πολιτικές είναι που δίνουν τον λόγο σήμερα, με πρωταγωνιστικό ρόλο, σε ακραίες πολιτικές δυνάμεις.

Και θέλω να απευθυνθώ, για άλλη μια φορά, σε όλο το δημοκρατικό τόξο, από τα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας, μέχρι το φιλελεύθερο κέντρο, αλλά και σε εσάς, το Λαϊκό Κόμμα διότι, αυτές οι δυνάμεις είναι εντός σας και γίνονται κυρίαρχες, ηγεμονικές στον πολιτικό λόγο, όταν αναγκάζεστε να στρέψετε την πολιτική σας ρητορική προς εθνικιστικές, ακραίες, σοβινιστικές θέσεις, προκειμένου να ανατρέψετε ή να αναχαιτίσετε την άνοδο της ακραίας δεξιάς στις χώρες σας, δεν κάνετε τίποτε παραπάνω, από να τρέφετε τις ακραίες αυτές δυνάμεις, που σε λίγο θα φτάσουν σε ποσοστά, που θα είναι ανησυχητικά για όλους μας, στην Ευρώπη. Και αυτό, οφείλουμε να το σταματήσουμε. Και για να το σταματήσουμε, πρέπει να ξαναγυρίσουμε στις ιδρυτικές αξίες της Ε.Ε., που είναι η αλληλεγγύη, που είναι η κοινωνική συνοχή, που είναι η ευημερία των πολιτών.

Σας ευχαριστώ.

Τριτολογία του Πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για το μέλλον της Ευρώπης

Είναι γνωστό από τις αντιπαραθέσεις στο ελληνικό Κοινοβούλιο, τον κ. Κεφαλογιάννη, στο ερώτημα που μου έθεσε σε σχέση με την παρουσία στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, σε λίγες μέρες, του Πρωθυπουργού της γειτονικής μας χώρας, της πΓΔΜ που, αν όλα πάνε καλά και ελπίζω να πάνε καλά, σε λίγους μήνες, θα αλλάξει και το όνομά της και το Σύνταγμά της και θα ονομάζεται «Βόρεια Μακεδονία».

Κύριε Κεφαλογιάννη, όλα τα προηγούμενα χρόνια που ερχόταν σε ευρωπαϊκούς θεσμούς ή στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ή σε άλλους ευρωπαϊκούς θεσμούς ο προκάτοχος του κ. Ζάεφ, ο κ. Γκρουέφσκι, πώς αυτοαποκαλούνταν και πώς τον αποκαλούσαν οι συνάδελφοί σας, η μεγάλη πλειοψηφία των συναδέλφων σας και φυσικά η μεγάλη πλειοψηφία και των συναδέλφων σας στο ΕΛΚ. Πώς; Σκοπιανό;

Κύριε Κεφαλογιάννη, εδώ βρισκόμαστε στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και άρα δεν μπορούμε να λειτουργούμε όπως πολλές φορές λειτουργήσαμε στην Ελλάδα βάζοντας το κεφάλι μας σαν τη στρουθοκάμηλο μέσα στην άμμο. Με ένα ταμπού γύρω μας, μόνο εμείς οι Έλληνες, ενώ όλος ο υπόλοιπος κόσμος και φυσικά εδώ στο Ευρωκοινοβούλιο, το ξέρετε πάρα πολύ καλά αυτό, ήταν σε μια άλλη πραγματικότητα.

Διότι 140 χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων και οι πιο μεγάλες, οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ρωσία αναγνωρίζουν τη γειτονική μας χώρα με τη συνταγματική της ονομασία, που την έχει εδώ και 25 χρόνια. Και η συνταγματική της ονομασία είναι σκέτο «Μακεδονία».

Και φυσικά και ο κ. Γκρουέφσκι και όλοι οι αξιωματούχοι αυτοαποκαλούνται, όλα αυτά τα χρόνια, ως «Μακεδόνες», αλλά δεν είδα να ενοχλείστε για αυτό. Όπως επίσης, δεν είδα να ενοχλείστε που όλα τα προηγούμενα χρόνια και ο κ. Ζάεφ και όλοι οι συμπολίτες του έμπαιναν στην Ελλάδα, και καλά έκαναν και έμπαιναν στην Ελλάδα και έκαναν μαζικά διακοπές στις ελληνικές ακτές, διότι ενίσχυαν την ελληνική οικονομία. Αλλά έμπαιναν στη χώρα με ένα διαβατήριο, το οποίο τι έγραφε; Έγραφε «Μακεδόνες». Από δω και στο εξής και μετά τη Συμφωνία το διαβατήριο θα λέει πολίτες της «Βόρεια Μακεδονίας». Θα προστεθεί και αυτή η φράση.

Όπως, επίσης, δεν ξέρω αν για εσάς έχει κάποια αξία, για μένα έχει πολύ μεγάλη αξία, που όλα τα προηγούμενα χρόνια, ο προκάτοχος του κ. Ζάεφ, με τον οποίο (σ.σ. κ. Ζάεφ) έχουμε μια εξαιρετική συνεργασία, ο κ. Γκρουέφσκι, ο οποίος ανήκει στον χώρο της εθνικιστικής Δεξιάς, της ακροδεξιάς, είχε γεμίσει τη χώρα του και τις πλατείες των πόλεων της γειτονικής χώρας με αγάλματα του Μ. Αλεξάνδρου. Κάθε πόλη και κάθε πλατεία. Και, βεβαίως, με όλα εκείνα τα σύμβολα, τα οποία είναι χαρακτηριστικά της αρχαίας Μακεδονίας, της αρχαίας ελληνικής Μακεδονίας και είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής ιστορίας και της παράδοσης.

Και από εδώ και στο εξής δεν θα έχει το δικαίωμα αυτό να το κάνει κανείς στη γειτονική χώρα και ούτε ο σημερινός Πρωθυπουργός της γειτονικής μας χώρας ή οι μελλοντικοί Πρωθυπουργοί θα έχουν το δικαίωμα να επικαλούνται τον Μ. Αλέξανδρο και την ελληνική ιστορία ως δικό τους κομμάτι. Αυτό δεν είναι σημαντικό για εσάς;

Και, βεβαίως, ίσως πιο σημαντικό από όλα, ότι θα επιβεβαιώνει ο κάθε Πρωθυπουργός της γειτονικής χώρας, από εδώ και στο εξής, τη σαφώς σλαβική καταγωγή του λαού του και της γλώσσας του.

Αυτά, κ. Κεφαλογιάννη, δεν συνέβαιναν μέχρι σήμερα. Και θέλω να απευθυνθώ τόσο σε εσάς, όσο όμως, για να μη μετατρέψουμε τη συζήτηση σε ένα εσωτερικό debate, σε όλους τους ευρωβουλευτές να κατανοήσουν κάτι.

Στην Ελλάδα και στην πΓΔΜ, τόσο εγώ όσο και ο Ζόραν Ζάεφ δεχόμαστε μια σφοδρή επίθεση. Ότι είμαστε και οι δύο προδότες.

Ο κ. Μητσοτάκης στην Ελλάδα και ο κ. Μιτσκόφσκι στην πΓΔΜ, που ανήκουν στην πολιτική οικογένεια του Λαϊκού Κόμματος, μας κατηγορούν με την ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία, με επιχειρηματολογία που απλά αλλάζει πρόσημο, ότι είμαστε προδότες και έχουμε φέρει μια επιζήμια συμφωνία.

Εγώ, λοιπόν, θα ήθελα να το θέσω στην κρίση σας, κυρίες και κύριοι βουλευτές, και να πω ότι ακριβώς επειδή και οι δύο συντηρητικοί ηγέτες μας κατηγορούν ότι είμαστε προδότες και ότι έχουμε μια προδοτική συμφωνία, μάλλον κάτι καλό έχουμε κάνει για τους λαούς μας και εγώ και ο Ζόραν Ζάεφ.

Μάλλον ανοίγουμε έναν δρόμο προς το μέλλον, προς την ειρήνη, προς την προοπτική της συνεργασίας και της συμβίωσης των λαών μας. Έναν δρόμο που θα γράψει ιστορία. Και είμαι περήφανος που το έχουμε καταφέρει αυτό.

Αναφέρθηκε μία βουλευτής, φαντάζομαι από την Ουγγαρία, στον κ. Όρμπαν λέγοντας ότι είναι ο κακός μαθητής, σε αντιδιαστολή με εμένα που είμαι ο καλός μαθητής. Και, βεβαίως, με αφορμή το γεγονός ότι ο συνάδελφός μου, κ. Όρμπαν, θα έρθει σε λίγες ώρες σε αυτή εδώ την αίθουσα.

Εγώ θέλω να σας απαντήσω επί της ουσίας. Διότι, ξέρετε, δεν μπορεί να κρίνετε ούτε τους πολιτικούς ούτε τις πολιτικές βάζοντας ετικέτες, αλλά βλέποντας και κάνοντας πολιτική κριτική στις ιδέες που εκπροσωπούν και στις αξίες που πρεσβεύουν.

Κάποιοι στην Ευρώπη, εκ του ασφαλούς, βεβαίως, μπορούν να κάνουν πολιτική με τα λεφτά της Ε.Ε., διότι είναι α λα καρτ η αλληλεγγύη για αυτούς. Κάποιοι στην Ε.Ε. μπορούν να κάνουν πολιτική εκ του ασφαλούς, επίσης, διότι οι χώρες τους είναι περίκλειστες και έχουν χερσαία σύνορα και όχι θαλάσσια. Και κάποιοι στην Ε.Ε. μπορεί να θυμούνται τις ευρωπαϊκές αξίες όποτε τους συμφέρει.

Αναφερθήκατε και είπατε ότι εμείς φέραμε τους μετανάστες. Αλήθεια; Εγώ νόμιζα ότι οι πόλεμοι έφεραν αυτό το μεγάλο κύμα της μεταναστευτικής και προσφυγικής ροής στην Ευρώπη. Και θα ήθελα, απαντώντας σας, να σας ρωτήσω. Αλήθεια, πιστεύετε ότι μπορεί οποιαδήποτε χώρα, ακόμα μικρή και περίκλειστη και όχι με θαλάσσια σύνορα, στην Ευρώπη, να επιβιώσει μόνη της; Χωρίς βοήθεια; Χωρίς αλληλεγγύη; Χωρίς συνεργασία; Ή πιστεύετε κάποιοι ότι  η συνεργασία, η βοήθεια και η αλληλεγγύη θα είναι α λα καρτ, όποτε σας συμφέρει. Και όταν το πρόβλημα δεν είναι στη δική σας αυλή, θα το πετάτε στον διπλανό.

Η Ευρώπη δεν μπορεί να προχωρήσει έτσι. Και άκουσα και ένα συνάδελφό σας να μιλάει για προδοτικό μέλλον της Ευρώπης. Λοιπόν, η λογική του ο καθένας μόνος του και η λογική πρώτα η Ελλάδα, πρώτα η Γαλλία, πρώτα η Ιταλία, θα είναι μια λογική η οποία θα οδηγήσει την Ευρώπη σε αποσύνθεση. Και, ακριβώς, αυτό το θέμα προσπάθησα να θίξω με την ομιλία μου.

Άκουσα τον φίλο ευρωβουλευτή από το ΠΟΤΑΜΙ, τον κ. Μιλτιάδη Κύρκο, να λέει ότι μπερδεύτηκε. Ναι, Μιλτιάδη, είναι μπερδεμένη η πραγματικότητα που ζούμε. Και σε αυτήν τη μπερδεμένη πραγματικότητα πρέπει να ξεδιαλύνουμε όλοι μας ποια είναι η πρώτιστη απειλή. Οι διαφορές που έχω εγώ με πολλούς άλλους συναδέλφους και από τον χώρο της Αριστεράς και από τον χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας, ακόμα και από τον χώρο του Φιλελεύθερου Κέντρου ή της Οικολογίας. Είναι δεδομένες οι διαφορές.

Όμως αυτήν τη στιγμή, επωάζεται στην Ευρώπη το αυγό του φιδιού, όπως τη δεκαετία του ’30. Και όπως την δεκαετία του ’30 η πρώτιστη απειλή αντιμετωπίστηκε με την ευρύτερη δυνατή  συμπαράταξη δυνάμεων που είχαν διαφορές, αυτό πιστεύω ότι είναι το καθήκον μας και σήμερα.

Και για να κλείσω όλη αυτή την αναφορά στο μεταναστευτικό, θα σας πω ότι είμαι ευτυχής για ό,τι καταφέραμε στην ενδοχώρα, όμως η κατάσταση στα ελληνικά νησιά είναι εξαιρετικά δύσκολη. Δεν τιμά κανέναν μας αυτή η κατάσταση.

Είμαστε υποχρεωμένοι, όμως, να στηρίξουμε μια συμφωνία, η οποία αν δεν υπήρχε τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα για όλους μας. Και γι’ αυτό η Ελλάδα χρειάζεται στήριξη. Και γι’ αυτό χρειάζονται συνέργειες και συνεργασίες σε αυτήν την κατεύθυνση.

Και, βεβαίως, χρειάζεται, όταν μιλάμε για πρόσφυγες και μετανάστες, να μη μιλάμε μονάχα για νούμερα και αριθμούς στυγνούς και στατιστικές. Αλλά να βλέπουμε πίσω από τα νούμερα και τα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων που έχουν ονόματα, ονοματεπώνυμο.  Μπορεί να μην είναι ονόματα ευρωπαϊκά, μπορεί να μην είναι ονόματα οικεία σε εμάς, αλλά έχουν όνομα, πρόσωπο, συναισθήματα, αξίες, πιστεύω και θέλουν να ζήσουν μια καλύτερη ζωή.

Επίσης, άκουσα την Εκπρόσωπο Τύπου της Ν.Δ. και ευρωβουλευτή, την κ. Σπυράκη, να με εγκαλεί και χαίρομαι γι’ αυτό, διότι επαναλαμβάνω ο διάλογος και η αντιπαράθεση είναι η ζωντάνια της δημοκρατίας.

Θέλω, κ. Σπυράκη, να σας πω το εξής. Αναφερθήκατε σε μένα και στην προχθεσινή συγκέντρωση ορισμένων, χιλιάδων ακραίων στοιχείων, 3.000-4.000 ήταν στη Θεσσαλονίκη. Καμία σχέση με τα μεγάλα συλλαλητήρια, που όντως έγιναν το Φλεβάρη.

Ξέρετε, εγώ θα είμαι ο τελευταίος που θα αρνηθώ το αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε πολίτη να διαδηλώνει σε μια δημοκρατική πολιτεία. Θέλω, όμως, να σας υπενθυμίσω, κ. Σπυράκη, ότι εσείς ήσασταν που για χρόνια, ως προβεβλημένη δημοσιογράφος σε ένα τηλεοπτικό σταθμό, κάθε βράδυ σχεδόν όταν είχαμε πράγματι μαζικές διαδηλώσεις με πράγματι μεγάλη καταστολή, τα πέντε πρώτα χρόνια από τον σταθμό σας βγαίνατε και ουσιαστικά ασκούσατε το λειτούργημα της πληροφόρησης, όπως η ίδια παραδεχτήκατε, με έναν τρόπο όπου αποκρύβατε την αλήθεια. Και τότε δεν είχατε καμία ιδιαίτερη ευαισθησία, ούτε στο να παρουσιάσετε τα πραγματικά νούμερα των διαδηλώσεων, αλλά ούτε και το να αναδεικνύετε την καταστολή και τη βία που υπέστησαν αυτές οι διαδηλώσεις.

Σήμερα, σας βλέπω ότι έχετε μια ιδιαίτερη ευαισθησία. Χαίρομαι γι’ αυτήν την ευαισθησία. Θέλω, όμως, να διαβεβαιώσω όλους τους συναδέλφους σας εδώ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ότι η ευαισθησία δεν πρέπει να είναι αλά καρτ και ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε καταστολή ούτε βία. Αντιθέτως τα τρία αυτά χρόνια τα κοινωνικά, πολιτικά και δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών έχουν αναβαθμιστεί και με μια σειρά από νομοθετικές παρεμβάσεις.

Και θέλω να κλείσω, να μην στενοχωρήσω και τον  άλλο συνάδελφό σας και συμπατριώτη μου τον κ. Κύρτσο, γιατί έθεσε συγκεκριμένα ερωτήματα.

Κυρίες και κύριοι βουλευτές, γνωρίζετε όλοι ότι η Ελλάδα πια με την έξοδο από τα προγράμματα προσαρμογής είναι μία χώρα όπως οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Με μια ιδιαιτερότητα, όπως βεβαίως, όλες οι χώρες οι οποίες έχουν βρεθεί σε προγράμματα μιας ενισχυμένης παρακολούθησης και συνεργασίας με τους θεσμούς και ιδιαίτερα με την Κομισιόν.

Όπως οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης έτσι και η Ελλάδα, από εδώ και στο εξής, θα είναι υποχρεωμένη να ικανοποιεί τους στόχους που από κοινού έχουμε θέσει, τις υποχρεώσεις μας δηλαδή, τον δημοσιονομικό στόχο του 3,5% του ΑΕΠ πλεόνασμα μέχρι το 2022. Αυτή είναι η συμφωνία μας. Αλλά, η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση θα είναι αυτή που θα επιλέγει τα μέσα και τις πολιτικές, προκειμένου να ικανοποιήσουμε αυτούς τους στόχους. Όπως συμβαίνει σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης και σε αυτές που έχουν βγει από προγράμματα.

Τις πολιτικές, λοιπόν, αυτές και τα μέσα, έχοντας πλήρη τα στατιστικά στοιχεία και τις προβλέψεις για κάθε επόμενη χρονιά, θα τα συζητάμε καταθέτοντας τον προϋπολογισμό μας στην Κομισιόν κάθε Οκτώβρη, έτσι θα κάνουμε και φέτος σε σχέση με το 2019.

Και από κοινού θα πάρουμε εκείνες τις αποφάσεις, οι οποίες θα είναι οι ορθές αποφάσεις, τόσο προκειμένου να ενισχύσουμε την αναπτυξιακή δυναμική της ελληνικής οικονομίας, και αναπτυξιακή δυναμική σημαίνει όχι άλλη λιτότητα, όχι άλλες περικοπές και ενίσχυση της κατανάλωσης, στον βαθμό, βεβαίως, επαναλαμβάνω που αυτό θα μας το επιτρέπει η δυνατότητα να πιάνουμε τους δημοσιονομικούς στόχους. Τόσο απλά.

Και κλείνω με το θέμα που αφορά το μέλλον της Ευρώπης. Υπήρξε το ερώτημα σε σχέση με το πώς εμείς ονειρευόμαστε τον εκδημοκρατισμό της Ευρωζώνης και την πορεία της Ε.Ε. από εδώ και στο εξής.

Πράγματι πιστεύουμε στην ανάγκη πολιτικής εμβάθυνσης και πράγματι πιστεύουμε στην ενίσχυση του ρόλου του Κοινοβουλίου.

Θα θυμάστε ότι ήμουν από αυτούς που προσπάθησα και πέτυχα η συζήτηση για το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής στην Ελλάδα, τα τρία τελευταία χρόνια, να μη γίνεται πίσω από κλειστές πόρτες, αλλά το Ευρωκοινοβούλιο να παίζει έναν ρόλο ουσιαστικό σε αυτήν τη συζήτηση. Οι πολιτικές να μην αποφασίζονται πίσω από κλειστές πόρτες.

Δεν ξέρω αν το πετύχαμε στην ολότητά του αυτό. Κάναμε, όμως, μια προσπάθεια σε αυτήν την κατεύθυνση. Επίσης, πιστεύω ότι το κρίσιμο, επόμενο διάστημα είναι να αποφασίσουμε για έναν ενισχυμένο κοινοτικό προϋπολογισμό, για μια δυνατότητα να ενισχύσουμε τη σύγκλιση ανάμεσα στις χώρες κράτη-μέλη της Ευρωζώνης και, βεβαίως, για τη δυνατότητα να έχουμε μεγαλύτερη διαφάνεια και μεγαλύτερη λογοδοσία.

Υποστηρίζω την άποψη για έναν υπουργό των Οικονομικών της Ευρωζώνης, όπως όμως ταυτόχρονα πιστεύω και την αναγκαιότητα ενός υπουργού Κοινωνικής Συνοχής Εργασίας της Ευρωζώνης.

Διότι δεν πιστεύω στον μονοδιάστατο δημοσιονομικό φετιχισμό, αλλά στην ανάγκη να μπορέσουμε να πετύχουμε τη δημοσιονομική πορεία εντός στόχων ταυτόχρονα με την κοινωνική προστασία.

Δεν είμαστε υπέρ της Ευρώπης των δύο ταχυτήτων. Είμαστε υπέρ της λειτουργικής Ευρώπης, των ενισχυμένων συνεργασιών που προβλέπονται από τις ισχύουσες ευρωπαϊκές συνθήκες, ιδίως, εφόσον μέσα από αυτές μπορεί να προκριθεί, να επιτευχτεί ο στόχος μας για μια δημοκρατική κοινωνική και οικολογική Ευρώπη.

Με αυτές τις σκέψεις, θέλω όλους και όλες να σας ευχαριστήσω θερμά για το ενδιαφέρον σας, για τα ερωτήματά σας και για την αντιπαράθεσή σας. Και να σας πως ότι παρά τις διαφωνίες μας, τις ισχυρές, παρά τις εντάσεις μας, έχουμε καταφέρει να πάμε ένα βήμα μπροστά.

Έχουμε καταφέρει να ξεφύγουμε από τη μεγάλη δίνη της κρίσης. Ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας για τις αιτίες που μας οδήγησαν σε αυτή, προκειμένου  να κάνουμε τώρα τις μεγάλες αλλαγές που χρειάζεται η Ευρώπη για μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη, για να μην ξαναβρεθούμε στην ίδια δύσκολη θέση που βρεθήκαμε τα προηγούμενα χρόνια.

Σας ευχαριστώ.