Βρέθηκε νεκρός άστεγος, στο Αρχοντικό Παπακώστα, στην Άρτα

Πέθανε ολομόναχος, βρέθηκε από την δυσοσμία...

   Χθες, Πέμπτη 16 Οκτώβρη, το απόγευμα, έπεσε με τραγικό τρόπο η αυλαία για έναν συμπολίτη μας που πήγε κυριολεκτικά σαν το σκυλί στ' αμπέλι...
   Άντρες της αστυνομίας και υπάλληλοι ενός γραφείου τελετών, φορώντας μάσκες, ανέσυραν το πτώμα ενός άντρα από το Αρχοντικό Παπακώστα, χθες, γύρω στις 6:30 το απόγευμα.
   Οι γείτονες από πολλές μέρες παραπονιόταν για την αβάσταχτη μυρωδιά που έβγαινε από το εγκαταλελειμμένο κτίριο. Τελικά, κάποιος πήγε να δει τι συμβαίνει, αντίκρισε το αποτρόπαιο θέαμα και ειδοποίησε την αστυνομία.
   Από τις περιγραφές, κατάλαβα ποιος ήταν ο άτυχος άστεγος άντρας. Ήταν 50άρης, γενειοφόρος, έσερνε βαριά τα βήματά του στον δρόμο, καμιά φορά καθόταν να ξαποστάσει σε κάποιο παγκάκι, είχε την εικόνα ενός τσακισμένου ανθρώπου.
   Πέθανε πριν 10 με 15 ημέρες ολομόναχος, μέσα στο ερειπωμένο Αρχοντικό, παρέα με τα ποντίκια και τα αδέσποτα, που επίσης βρίσκουν εκεί καταφύγιο.
   Κι άλλοι στην πόλη μας ζουν -ή μάλλον υπάρχουν- σαν κι αυτόν. Συνήθως δεν τους βλέπουμε, το μάτι μας είναι ελιτίστικο και προφυλάσσει την υψηλή μας αισθητική.
   Για τον άνθρωπο που έφυγε δεν μπορούμε να κάνουμε πια τίποτε. Ας κάνουμε κάτι για τους υπόλοιπους. Όχι ως "φιλάνθρωποι", όχι κρεμώντας μια σακούλα με αποφάγια στον κάδο σκουπιδιών, για να τα βρουν και να τα φάνε. Δεν είναι σκυλιά, άνθρωποι είναι. Ούτε είναι λύση Χριστούγεννα και Πάσχα να πετάμε στην αυλή του Ερυθρού Σταυρού τα παλιά ρούχα και παπούτσια για να τους μοιράζονται. Όχι, δεν την βγάζουμε έτσι την "υποχρέωση"
   Σαν άνθρωποι πρέπει να τους συμπαρασταθούμε. Να τους βοηθήσουμε να σταθούν ξανά στα πόδια τους, να πιέσουμε την πολιτεία να κάνει ό,τι χρειάζεται, όχι για να "ξεβρωμίσει" ο τόπος, αλλά για να ζήσουν όλοι οι άνθρωποι, να οργανωθούμε σε ομάδες αλληλεγγύης και στήριξης.
   Για να έχουμε κι εμείς το δικαίωμα να λεγόμαστε άνθρωποι.
   Και να με συγχωρήσουν τα ζώα, γιατί όσα από αυτά ζουν σε αγέλες, όπως εμείς, είναι πάντα πολύ περισσότερα υποστηρικτικά προς τα άλλα μέλη της αγέλης, απ΄ ότι εμείς που κατ όνομα ζούμε σε κοινωνίες, ενώ στην πραγματικότητα ζούμε σε καβούκια, στοιβαγμένα το ένα δίπλα από το άλλο...