Οι "μικροί" ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ της Αναγέννησης Άρτας

Ηθικοί αυτουργοί και υποδαυλιστές της πραγμάτωσης του ονείρου…

   Τώρα που κατασίγασαν οι πανηγυρισμοί για την επάνοδο της αγαπημένης ομάδας της Άρτας, της Μαύρης Θύελλας, της Αναγέννησης στην Γ' Κατηγορία, θα ήθελα να κάνω ένα σχόλιο για διάφορα που γράφτηκαν στο διαδίκτυο, σχετικά με την εικόνα των φιλάθλων, ιδιαίτερα των νεαρότερων.
   Για κάποιο λόγο, που δεν τον κατάλαβα, υπήρξε μια περίεργη συζήτηση, για το αν είναι σωστό και πρέπον νέα παιδιά να εκδηλώνονται τόσο "εξωστρεφώς", να φωνάζουν, να βρίζουν, -ναι να βρίζουν, μην πέφτετε απ' τα σύννεφα, μην διαρρηγνύετε τα ιμάτιά σας, οι έφηβοι βρίζουν- την ώρα της φούριας, η άκουσον-άκουσον να πετάνε χαρτάκια και ρολά από χαρτιά υγείας, την ώρα του πανηγυρισμού, "ρυπαίνοντας" τον χώρο!!!
   Αφού κάποια στιγμή μπερδεύτηκα και δεν ήξερα αν η Αναγέννηση έπαιξε με την Ιτέα στο Δημοτικό Στάδιο ή στο προαύλιο του Μάξιμου του Γραικού, λίγα τετράγωνα πιο πάνω...
   Πραγματικά, δεν ήξερα τι σχόλιο να κάνω, ώσπου... "έπεσα" πάνω στο ποστάρισμα της φίλης Μαίρης Βαραγγούλη-Παππά στο fb, που τα λέει όλα:

"Παρακολουθώντας τον προχθεσινό αγώνα που οδήγησε την αγαπημένη μας ομάδα, την Αναγέννηση Άρτας στη Γ’ κατηγορία , μαζί με τόσο κόσμο στην κερκίδα και μέσα σε ένα ανεπανάληπτο κλίμα ευφορίας, αγωνίας και έντασης για το επιθυμητό αποτέλεσμα, νομίζω ότι όλοι μας νοιώσαμε, ποιοι ήταν αυτοί που έκαναν την διαφορά στην κερκίδα.
Ποιοι ήταν αυτοί που προσωποποίησαν αυτό που οι αθλητικογράφοι ονομάζουν «δωδέκατος παίκτης».
Ήταν αυτοί που έδωσαν τα πάντα, κάνοντας όχι απλά αισθητή, αλλά βροντερή, την παρουσία τους, για να στηρίξουν όσο καλύτερα μπορούσαν την αγαπημένη τους ομάδα.
Μικροί στο κορμί, αλλά γίγαντες στο πάθος.
Ήταν οι «μικροί» μας φίλαθλοι.
Με την πίστη και αφοσίωση για την ομάδα τους, ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους!
Με πάθος, με ένταση, με εκδηλώσεις ξέφρενης χαράς και στιγμές συγκίνησης, που θα τις θυμούνται για πολλά χρόνια.
Ήταν οι ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ!!!!!
Γιατί, πώς αλήθεια να μην παλέψουν οι παίκτες για τη νίκη, όταν βλέπουν αυτή την ενθάρρυνση από τους μικρούς φίλους τους;;
Και ελάτε, παραδεχτείτε το, πόσοι από τους μεγάλους δεν παρασυρθήκατε στη ρυθμική των συνθημάτων, δεν κρυφογελάσατε στη θύμηση των δικών σας εφηβικών χρόνων, τότε που η Αναγέννηση βρισκόταν στη Β’ Εθνική;;
Και τελικά, η εξέδρα παρασύρει στο πάθος την ομάδα ή το αντίστροφο;
Γιατί το ποδόσφαιρο είναι ήχος, ήχος που σε κάνει να ανατριχιάζεις!
Γιατί όπως είπε ο Κίκε Γουλφ (παλιός διεθνής αμυντικός της Ράσινγκ, της Ρίβερ και της Ρεάλ και μετέπειτα δημοσιογράφος αν και η πατρότητα των λεχθέντων ‘’χάνεται ‘’, κάπου στην αναζήτηση του διαδικτύου):

Πώς να ξέρεις τι είναι αγάπη, αν δεν ήσουν ποτέ οπαδός μιας ομάδας; 
………..Άκουσέ με !
Πώς να ξέρεις τι είναι αλληλεγγύη, αν δεν έχεις βγεις μπροστά για έναν συμπαίκτη σου που τον χτύπησαν από πίσω;
… Πώς να ξέρεις τι είναι φιλία, αν δεν έχεις κάνει μια παρέα;
Πώς να ξέρεις τι είναι πανικός, αν ποτέ δεν σε εξέπληξαν με μία αντεπίθεση;
Πώς να ξέρεις τι είναι να πεθαίνεις λίγο, αν ποτέ δεν πήγες να μαζέψεις την μπάλα από την εστία σου;

…πώς να ξέρεις τι είναι μοναξιά, αν δεν έχεις βρεθεί κάτω από τα τρία δοκάρια, στα 12 βήματα από κάποιον που θέλει να σουτάρει και να τελειώσει τις ελπίδες σου;

…πώς να ξέρεις τι είναι μουσική, αν δεν έχεις τραγουδήσει ποτέ μπροστά στο πέταλο;

Πώς να ξέρεις τι είναι η αδικία, αν δεν σου έχει βγάλει μια κόκκινη ένας διαιτητής που παίζει έδρα;
Πες μου, πώς να ξέρεις τι είναι η αϋπνία αν ποτέ δεν έχεις υποβιβαστεί;
Πώς, πώς να ξέρεις τι είναι μίσος, αν ποτέ δεν έχεις βάλει ένα αυτογκόλ;
Πώς να ξέρεις αγαπημένε φίλε, πώς να ξέρεις πώς είναι η ζωή, αν δεν έχεις παίξει ποτέ ποδόσφαιρο;

Ευχαριστούμε ΜΙΚΡΟΙ μας που ήσασταν εκεί, ηθικοί αυτουργοί και υποδαυλιστές της πραγμάτωσης του ονείρου…"