Γ. Παπαβασιλείου: Η μόνη αξιόπιστη πολιτική δύναμη είναι η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ο Αντώνης Σαμαράς

Η επόμενη ημέρα είναι υπόθεση των πολιτών

   Η επιτυχής έκβαση του PSI, έστω και μετ’ εμποδίων επετεύχθη και θεωρείται σαν επιτυχία για τη χώρα μας. Η νέα δανειακή σύμβαση για την οποία τόσα πολλά ειπώθηκαν και γράφτηκαν, που οδήγησε σε κλυδωνισμούς το πολιτικό σύστημα και κυρίως τα κόμματα εξουσίας, είναι γεγονός. Τα βασικά ερωτήματα όμως που βασανίζουν την ελληνική κοινωνία παραμένουν. Θα καταστεί το χρέος βιώσιμο; Θα χρειαστούν και άλλες θυσίες από τον ελληνικό λαό; Θα σωθεί η πατρίδα μας;
   Προφανώς το «κούρεμα» του χρέους δεν λύνει το ελληνικό πρόβλημα. Αρκεί να ενημερωθεί κανείς για τις απόψεις που διατυπώνονται από τους έγκυρους οικονομολόγους και τους ισχυρούς του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος για να αντιληφθεί τη σημασία της ρύθμισης. Θα πάρουμε μια ανάσα και όπως διατυπώνεται από έγκυρους οικονομικούς κύκλους, θα χρειαστεί όμως στα μέσα της οκταετίας άλλο ένα πακέτο 50 δισεκατομμυρίων. Θα δοκιμαστούν στο επόμενο διάστημα οι εξαντλημένες αντοχές της ελληνικής κοινωνίας.
   Το κόστος το οποίο επωμίζονται οι έλληνες είναι μεγάλο. Με την ύφεση στο 7% και την ανεργία στο 21%, θα οδηγηθούμε σε βαθύτερη περιδίνηση της ελληνικής οικονομίας με περαιτέρω μείωση της κατανάλωσης, περισσότερα λουκέτα, λιγότερες επενδύσεις και ως εκ τούτου δεν χωρούν πανηγυρισμοί, υποσχέσεις, διαβεβαιώσεις, σαν και αυτές που ζήσαμε με φόντο το Καστελλόριζο και τις προηγούμενες «επιτυχίες» της Κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ.
   Ήταν μια απόφαση αναμφίβολα οδυνηρή, αλλά δυστυχώς επιβεβλημένη προκειμένου να αποτραπεί ο άμεσος κίνδυνος ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας της χώρας και της αποχώρησης από το ευρώ. Μπροστά στο δίλημμα «ανεξέλεγκτη χρεοκοπία» ή «αμφισβητούμενη βιωσιμότητα» δεν υπήρχε άλλη επιλογή ακόμα και για όλους όσους είχαν καταψηφίσει το πρώτο μνημόνιο ή είχαν ταχθεί κατά της πρώτης δανειακής σύμβασης.
   Παρά τις αδυναμίες του κοινού νομίσματος, τα προβλήματα συνοχής, τις πολιτικές σκοπιμότητες και τις κατά καιρούς αυταρχικές και προκλητικές συμπεριφορές επώνυμων «φιλελλήνων» πολιτικών της ΕΕ, η Ευρώπη ήταν και είναι εγγύηση ευημερίας, ασφάλειας και προοπτικής για τη χώρα μας. Μπορεί να αναλογισθεί κανείς ποια θα ήταν η τύχη μιας χρεοκοπημένης και απομονωμένης Ελλάδας; Ποιες οι δυνατότητες αντίστασης σε γειτονικές απειλές σε θέματα εθνικής κυριαρχίας; Ποια η εμπιστοσύνη για επενδύσεις και δημιουργία νέων θέσεων απασχόλησης;
   Επομένως και για όλους όσους αισθάνονται προσβεβλημένοι, νοιώθουν ότι τσαλακώνεται η εθνική μας αξιοπρέπεια, τους αφαιρείται η περηφάνια αν είναι να ξεπουληθούν τα πάντα για ένα κομμάτι «γερμανικό» ψωμί και ισχυρίζονται ότι το ΟΧΙ στο μνημόνιο ήταν η πιο ενδεδειγμένη πολιτική επιλογή, όσο και αν υπάρχουν ψήγματα συμφωνίας, απαντούμε χωρίς ενδοιασμούς αρνητικά. Γιατί αυτή τη στιγμή η πατρίδα μας, είναι άφραγκη -δεν υπάρχει σάλιο- αναξιόπιστη και διεθνώς απομονωμένη. Δεν παίζεται η τύχη της χώρας με όρους «πόκας». Το δοκίμασε ο Βενιζέλος το Σεπτέμβριο και μας οδήγησε σε σκληρότερους όρους από την Τρόϊκα. Αυτό μπορούσε να κάνει, μόνο μια κυβέρνηση με διεθνείς συμμαχίες και εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης, που θα μπορούσε να διαμορφώσει μια βιώσιμη οικονομική πολιτική, που δεν θα ταλανίζεται από την ύφεση, με λιγότερο καλύτερο και αποτελεσματικό κράτος και περισσότερες ιδιωτικές επενδύσεις.
   Ωστόσο η ανάγκη της επιλογής του ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην ευρωπαϊκή προοπτική θα πρέπει να πάψει να χρησιμοποιείται ως στοιχείο εκβιασμού. Τα κόμματα δεν πρέπει να επικαλούνται τους κινδύνους και τα δεινά μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας. Πρέπει να πείσουν ότι η επιλογή που έγινε με τη στήριξή τους ήταν πραγματικά η ενδεδειγμένη και η καλύτερη. Πρέπει να πείσουν ότι υπάρχει προοπτική και ελπίδα. Και γιαυτό πρέπει να δημιουργήσουν συνθήκες ανάκαμψης, μέσα από ένα ολοκληρωμένο, ξεκάθαρο, αξιόπιστο, κοστολογημένο και τεκμηριωμένο πρόγραμμα.
   Ένα πρόγραμμα με προτεραιότητες, τον περιορισμό του κράτους, την προώθηση σοβαρών μεταρρυθμίσεων στη δημόσια διοίκηση, τη μείωση των δαπανών, την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, υπηρεσιών και προϊόντων, την επιτάχυνση των αποκρατικοποιήσεων. Με βαθιές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα και πάνω απ όλα έμφαση για επένδυση στη «βαριά» βιομηχανία της πατρίδας μας που είναι ο πολιτισμός, η ναυτιλία, ο τουρισμός και ο πρωτογενής τομέας.
   Άμεσα, υπάρχει μια πλειάδα ενεργειών οι οποίες θα πρέπει να πραγματοποιηθούν χωρίς χρονοτριβή, με στόχο τη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, τη στήριξη των μικρών επιχειρήσεων και της νεολαίας, την εξάλειψη των δυσλειτουργιών στη δημόσια διοίκηση και το χρηματοπιστωτικό σύστημα , οι οποίες εμποδίζουν τους πόρους των διαρθρωτικών ταμείων να κατευθυνθούν εκεί όπου χρειάζονται.
   Στο πλαίσιο αυτό εντάσσονται η αποδέσμευση 650 εκατ. Ευρώ που προορίζονται για τη στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων [ΜΜΕ], η εξασφάλιση συμφωνίας στο Συμβούλιο Υπουργών και την Ευρωβουλή για την υποστήριξη έργων υποδομής καίριας σημασίας [αυτοκινητόδρομοι] και η αναγκαία αναδιάρθρωση των συμβάσεων παραχώρησης της εκμετάλλευσης των αυτοκινητόδρομων, η χρησιμοποίηση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου και ο αναπρογραμματισμός των κονδυλίων προκειμένου να περιορισθεί η ανεργία των νέων, ο προσδιορισμός συγκεκριμένων τρόπων στήριξης του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων και η αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων της Ελλάδας στον ενεργειακό τομέα.
   Αυτές είναι οι ευθύνες και οι πρωτοβουλίες που πρέπει να αναλάβει η επόμενη κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές που είναι αναγκαίες, για να τερματιστεί η υφιστάμενη προφανής δυσαρμονία μεταξύ πλειοψηφίας της Βουλής και λαϊκού αισθήματος, να εκτονωθεί το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα για να δημιουργηθούν προϋποθέσεις εφαρμογής ενός τόσο φιλόδοξου οικονομικού και αναπτυξιακού προγράμματος.
   Είναι πολύ βαρύ το φορτίο γιαυτό και ο ελληνικός λαός αναλαμβάνει το βάρος της ευθύνης να επιλέξει εκείνους που εκτιμά ότι έχουν τη νομιμοποίηση να υιοθετήσουν τις αναγκαίες αλλαγές στο μίγμα της ακολουθούμενης πολιτικής, προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης και της ανάκαμψης της οικονομίας.
   Η κοινωνία που βλέπει δυο χρόνια τώρα να γκρεμίζονται κατακτήσεις ετών, που χάνει μέρα με τη μέρα το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, στη δουλειά, στην υγεία στην παιδεία, το δικαίωμα να ονειρεύεται, αναζητά εναγωνίως διέξοδο και ελπίδα. Και αυτό δεν πρέπει να αποτελέσει πρόσφορο έδαφος στο οποίο οι έμποροι της ελπίδας και του «πατριωτισμού» θα επενδύσουν με υποσχέσεις και κινδυνολογίες. Να μην επωφεληθούν από το φόβο του πολίτη και τη σύγχυση οι ψευδεπίγραφοι «προοδευτικοί» οι λαϊκιστές και οι «δήθεν» πατριώτες. Να μην ενσωματώσει την οργή των νέων για αποστροφή προς το πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του.
   Η μόνη αξιόπιστη πολιτική δύναμη στην παρούσα δύσκολη συγκυρία είναι η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ο Αντώνης Σαμαράς, που δικαιώθηκε για τις θέσεις του στις επιλογές του πρώτου μνημονίου.
   Οι «καλύτερες μέρες» δεν απαιτούν όμως μόνο υπεύθυνη και αξιόπιστη κυβέρνηση. Απαιτούν ομοθυμία και ομοψυχία σε ένα πανεθνικό προσκλητήριο όλων των ελλήνων για να σηκώσουμε την πατρίδα «λίγο ψηλότερα». Τις δύσκολες ώρες που αντιμετώπιζε η Ελλάδα μας έσωζε πάντα η ενότητα, η ομοψυχία, η σύνεση και η συνεννόηση. Αν παράλληλα αποβάλλουμε την απαισιοδοξία, τη μιζέρια και η αντίληψη ότι ο κόπος είναι μάταιος, είναι σίγουρο ότι τα σημάδια της ανάκαμψης δεν θα αργήσουν να φανούν.
   Το αξίζουμε, το μπορούμε. Είναι στο χέρι μας.

   σημ. Τηλεβόα: Μάλλον έχουν αρχίσει να μοιράζουν non papers στους υποψήφιους από την Ιπποκράτους: "Κακό το πρώτο μνημόνιο του Παπανδρέου, καλό το... δεύτερο των Βενιζέλου-Σαμαρά"!!!