- Κινήματα – Ευρώπη - Συμμαχίες
- Το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλώς να κερδίσει τις εκλογές, αλλά κάτι πολύ μεγαλύτερο
- Πώς αναζωογονείς τη θεωρία από την εμπειρία;
- Γιατί αγκάλιασε ο λαός τον ΣΥΡΙΖΑ;
- Γιατί ένα Κόμμα από το 4% απογειώθηκε στο 36% και άντεξε ως κυβέρνηση τέσσερα χρόνια σε μνημονιακές συνθήκες;
Είναι ερωτήματα τα οποία χρήζουν απάντησης τώρα που η χώρα βγαίνει από την κρίση, και η συγκεκριμένη αριστερά είναι πολύ κοντά στο να πιστωθεί αυτή την ιστορική επιτυχία.
Πολλοί, όχι τόσο φανατικοί φίλοι της αριστεράς, επισημαίνουν ότι αυτό συνέβη λόγω του ότι το ΠΑΣΟΚ διέρρηξε τους δεσμούς που είχε οικοδομήσει από τη δεκαετία του ’80 με τα λαϊκά στρώματα. Επειδή δηλαδή ταυτίστηκε με τη δεξιά, αγκάλιασε το νεοφιλελευθερισμό, απεμπόλησε το κοινωνικό κράτος και συνηγόρησε στην αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων.
Αυτή η απάντηση αφορά άλλη ερώτηση.
Την ερώτηση: «γιατί έπεσε το ΠΑΣΟΚ», αλλά δεν απαντάει στο ερώτημα γιατί νίκησε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Καθώς το ΠΑΣΟΚ έπαιρνε την κατιούσα, πολλά πολιτικά σχήματα επιχείρησαν να απευθυνθούν στο εκλογικό σώμα, ενώ κάποια από αυτά απευθύνθηκαν και στους προοδευτικούς και αριστερούς πολίτες. Κανένα από αυτά, όμως, δεν κατάφερε να αγκαλιάσει και να εκφράσει πολιτικά το ρεύμα της δυσαρέσκειας και την προσδοκία της κυβερνητικής αλλαγής.
Ο πρώτος λόγος, για τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε πλειοψηφικό κόμμα στην ελληνική κοινωνία, πρέπει να αναζητηθεί στη στάση του απέναντι στα κινήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε και έχει την ιδεολογική και πολιτική αρχή, ότι τα αυτόνομα κοινωνικά κινήματα μπορούν να γίνουν συνιστώσες δυνάμεις της πολιτικής και κοινωνικής αλλαγής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υιοθετεί την οπτική άλλων δυνάμεων της Αριστεράς, που θεωρούν ότι όποιο κίνημα δεν είναι επαρκώς καθοδηγούμενο από τις δυνάμεις της «πρωτοπορίας» είναι από αδιάφορο έως εχθρικό για τα λαϊκά συμφέροντα.
Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε και έχει την ικανότητα να κατανοήσει ότι οφείλουν οι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις να τα αγκαλιάσουν χωρίς να τα καπελώσουν, να αφουγκραστούν, να ακούσουν και να ακουστούν. Ένα γνήσιο λαϊκό κίνημα, ένα κίνημα που απηχεί πραγματικά λαϊκά προβλήματα, όπως και τον προβληματισμό τους για τα μεγάλα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα.
Αλλά υπάρχει και ένα ύψιστο πολιτικό χρέος της Αριστεράς απέναντι στα κινήματα. Να τα περιφρουρεί και να κινητοποιείται ώστε να απομονώνονται ακροδεξιές και αντιδημοκρατικές λογικές, οι οποίες μονίμως προσπαθούν να κυριαρχήσουν όταν υπάρχουν γνήσια λαϊκά ξεσπάσματα. Αυτή η παράμετρος καθίσταται εξαιρετικά κρίσιμη σε αυτή την πολιτική καμπή, όπου εκ νέου, οι δυνάμεις της συντήρησης στην Ελλάδα προσπαθούν να σπιλώσουν αναδρομικά το μεγαλειώδες κίνημα των αγανακτισμένων.
Είναι γεγονός ότι οργανωμένες δυνάμεις επιχείρησαν τότε, με σύστημα και μέθοδο, να σπείρουν αντιπολιτικούς, φασιστικούς σπόρους, μέσα στο λαϊκό κίνημα των αγανακτισμένων. Δεν τα κατάφεραν.
Και δεν τα κατάφεραν, γιατί ο ιστορικός χώρος των δημοκρατικών, προοδευτικών και αριστερών πολιτών έχει στον τόπο αυτό, μακρά πείρα από τις μάχες και τον αγώνα του απέναντι στην ακροδεξιά και τον φασισμό. Γιατί ο χώρος της δικής μας αριστεράς έδωσε μάχες ιδεολογικές και πολιτικές κατά τη διάρκεια του κινήματος, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τη πιο μεγάλη δημοκρατική αλλαγή.
Ο δεύτερος λόγος που νίκησε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν, ότι ήταν φύση και θέση, κληρονόμος μιας μακράς πολιτικής παράδοσης ευρωπαϊκού προσανατολισμού. Αυτές τις παραδόσεις τις έκανε εγκαίρως πρόταση πολιτικής και συγκεκριμένες και συγκροτημένες θέσεις για τις αναγκαίες αλλαγές οι οποίες πρέπει να γίνουν σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διατύπωσε ξεκάθαρα τη θέση ότι η Ευρώπη οφείλει να αποτελέσει ασπίδα για τους πολίτες, για την κοινωνία, για τη δημοκρατία. Να γίνει η άμυνα των κοινωνιών απέναντι στην ασυδοσία των αγορών. Είναι ούτως ή άλλως όπως έχουμε εύστοχα και πριν από πολλά χρόνια πει, η «ελάχιστη πολιτική και γεωγραφική περιοχή» στην οποία οι κυβερνήσεις, οι προοδευτικές δυνάμεις, η αριστερά μπορούν να εφαρμόσουν πολιτικές οι οποίες δεν θα υφίστανται τις ολικές πιέσεις των διεθνών χρηματαγορών και την άγρια επιθετικότητα του νεοφιλελευθερισμού.
Η δικαιωμένη αυτή θέση και ο κίνδυνος νέων απομονωτιστών και εθνικισμών είναι που καθιστά αναγκαία τη πύκνωση και την ενίσχυση μιας στρατηγικής αριστερού και προοδευτικού φεντεραλισμού, απέναντι στην αμηχανία και στασιμότητα πολλών συντηρητικών δυνάμεων, τη θετική για τη σημερινή συγκυρία, αλλά ανεπαρκή για το μέλλον, ατζέντα Μακρόν, και βεβαίως την αδυναμία της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας. Ιδιαίτερα σήμερα που ούτε το κίνημα των αδεσμεύτων χωρών υπάρχει, ούτε οι χώρες του πρώην Σοβιετικού μοντέλου, και οι συμμαχίες καθορίζονται από τα συμφέροντα, η επιστροφή στον απομονωτισμό μόνο μεγαλύτερη εθνική κυριαρχία δεν συνεπάγεται . Παράδειγμα απτό, τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες δεκαετίες στην περιοχή των Βαλκανίων , τις πολιτικές και γεωγραφικές ανακατατάξεις που ήδη έγιναν και όσες ακόμα επιχειρούνται.
Ο αριστερός προοδευτικός φεντεραλισμός είναι ο δρόμος για την αντιμετώπιση της ακροδεξιάς απειλής.
Απέναντι στον κυνισμό της ακροδεξιάς και στον καιροσκοπισμό των αγορών, του ακραίου νεοφιλελευθερισμού ο ΣΥΡΙΖΑ διατύπωσε την αξία της ενισχυμένης ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.
Ας μην ξεχνάνε κάποιοι, ότι είμαστε αυτοί που αντιμετωπίσαμε την ειρωνεία, όταν διατυπώσαμε την ανάγκη για το μέτωπο των χωρών του Νότου, αντιπαλεύοντας την κοινή, ίσως και μοναδική τότε άποψη, ότι η υπόθεση της Ευρώπης ανήκε αποκλειστικά στον Σαρκοζύ και στην Μέρκελ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σε ανύποπτο για άλλους χρόνο, διατύπωσε τις τόσο επίκαιρες, σήμερα, θεσμικές αλλαγές για την επιβίωση της Ευρώπης, το ευρωπαϊκό επίδομα ανεργίας, τον αυξημένο κοινοτικό προϋπολογισμό, τον κοινό Ευρωπαίο υπουργό οικονομικών και υπουργό κοινωνικών υποθέσεων. Ο τρίτος λόγος, ο οποίος κατέστησε εφικτή την πολιτική κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ, το 2015, ήταν η αντίληψη του για τις συμμαχίες.
Το 2011, στην 3η πανελλαδική συνδιάσκεψη στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαινε πληγωμένος από μία διάσπαση. Και όμως, εκείνη τη στιγμή, ο Αλέξης Τσίπρας στο βήμα, προτείνει εκλογική συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΗΜΑΡ, των οικολόγων πράσινων, του ΚΚΕ, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όλων των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων, των δυνάμεων που αποδεσμεύονταν από το ΠΑΣΟΚ.
Κι είναι ιστορική εκείνη η στιγμή, η στιγμή που οι δημοσκοπήσεις έδιναν σε ένα Αριστερό Κόμμα ποσοστό 5%, εκείνο το Κόμμα να βάζει θέμα εκλογών με απλή αναλογική. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντελήφθη έγκαιρα ότι έμπαινε εκ των πραγμάτων ζήτημα αλλαγής πολιτικού προσανατολισμού από την ριζοσπαστικοποίηση των κοινωνικών δυνάμεων.
Η πρόταση αυτή δεν έγινε τυχαία. Έγινε γιατί γνωρίζουμε ότι οι καλύτερες ιδέες ,αν δεν γίνονται κτήμα πλειοψηφιών, δεν μπορούν να μετουσιωθούν σε εφαρμοσμένη πολιτική. Έγινε εκείνη τη στιγμή, διότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αντελήφθη ότι έμπαινε εκ των πραγμάτων ζήτημα ποιοτικής πολιτικής αλλαγής στη διακυβέρνηση της χώρας.
Εκείνη τη στιγμή καμία πολιτική ηγεσία δεν συζήτησε καν αυτή τη πρόταση, αλλά την αγκάλιασε η προοδευτική και αριστερή πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Από το καλοκαίρι του 2011 μέχρι το Μάιο του 2012 η ιδέα ωρίμασε και αγκαλιάστηκε από την πλειοψηφία των αριστερών και προοδευτικών πολιτών.
Αυτά τα ιδεολογικά και πολιτικά θεμέλια είναι που έφεραν το ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της διακυβέρνησης. Είναι και η συνεκτική ουσία των διαφορετικών ιστορικών ρευμάτων τού αριστερού και προοδευτικού χώρου που συναντήθηκαν στις τάξεις του. Ρεύματα τα οποία υπόκεινται σε μία διαδικασία αυτονόητης και προωθητικής ώσμωσης, καθώς βιώνουν το πιο πετυχημένο πείραμα αριστερής προοδευτικής διακυβέρνησης στη δυτική Ευρώπη, τις τελευταίες τουλάχιστον δεκαετίες. Το ρεύμα του παραδοσιακού ευρωκομουνισμού, το ρεύμα της ανανέωσης του κομμουνιστικού κόμματος και το ρεύμα της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας το οποίο αποδεσμεύτηκε από το ΠΑΣΟΚ στα χρόνια του μνημονίου.
Η συνάντηση και η ώσμωση αυτών των ρευμάτων είναι η εγγύηση για την οικοδόμηση του αναγκαίου μεγάλου αριστερού και προοδευτικού κόμματος. Για τη συνέχιση της πορείας μιας αναγκαίας μακράς αριστερής και προοδευτικής διακυβέρνησης.
Γιατί η αριστερά είχε και έχει ιστορικούς δεσμούς, έχει πολιτικά και ιδεολογικά στηρίγματα, έχει σταθερές, έχει μάχες, έχει μνήμες, έχει αιτήματα, έχει αγώνες. Κι όλα αυτά είναι τα υλικά που αποτέλεσαν και αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία καλούμαστε να χτίσουμε το σύγχρονο κόμμα της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης της αριστεράς.
Γιατί το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλώς να κερδίσει τις εκλογές, αλλά κάτι πολύ μεγαλύτερο. Το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι να εκπληρώσει το ιστορικό αίτημα όλου του δημοκρατικού, προοδευτικού, αριστερού χώρου να νικήσει, εκτός των άλλων, η κοινωνική δικαιοσύνη και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Άρθρο στο «Έθνος της Κυριακής» των Αντώνη Κοτσακά, μέλους ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Σκορίνη, μέλους ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Χριστόπουλου, μέλους ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ
- Το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλώς να κερδίσει τις εκλογές, αλλά κάτι πολύ μεγαλύτερο
- Πώς αναζωογονείς τη θεωρία από την εμπειρία;
- Γιατί αγκάλιασε ο λαός τον ΣΥΡΙΖΑ;
- Γιατί ένα Κόμμα από το 4% απογειώθηκε στο 36% και άντεξε ως κυβέρνηση τέσσερα χρόνια σε μνημονιακές συνθήκες;
Είναι ερωτήματα τα οποία χρήζουν απάντησης τώρα που η χώρα βγαίνει από την κρίση, και η συγκεκριμένη αριστερά είναι πολύ κοντά στο να πιστωθεί αυτή την ιστορική επιτυχία.
Πολλοί, όχι τόσο φανατικοί φίλοι της αριστεράς, επισημαίνουν ότι αυτό συνέβη λόγω του ότι το ΠΑΣΟΚ διέρρηξε τους δεσμούς που είχε οικοδομήσει από τη δεκαετία του ’80 με τα λαϊκά στρώματα. Επειδή δηλαδή ταυτίστηκε με τη δεξιά, αγκάλιασε το νεοφιλελευθερισμό, απεμπόλησε το κοινωνικό κράτος και συνηγόρησε στην αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων.
Αυτή η απάντηση αφορά άλλη ερώτηση.
Την ερώτηση: «γιατί έπεσε το ΠΑΣΟΚ», αλλά δεν απαντάει στο ερώτημα γιατί νίκησε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Καθώς το ΠΑΣΟΚ έπαιρνε την κατιούσα, πολλά πολιτικά σχήματα επιχείρησαν να απευθυνθούν στο εκλογικό σώμα, ενώ κάποια από αυτά απευθύνθηκαν και στους προοδευτικούς και αριστερούς πολίτες. Κανένα από αυτά, όμως, δεν κατάφερε να αγκαλιάσει και να εκφράσει πολιτικά το ρεύμα της δυσαρέσκειας και την προσδοκία της κυβερνητικής αλλαγής.
Ο πρώτος λόγος, για τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε πλειοψηφικό κόμμα στην ελληνική κοινωνία, πρέπει να αναζητηθεί στη στάση του απέναντι στα κινήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε και έχει την ιδεολογική και πολιτική αρχή, ότι τα αυτόνομα κοινωνικά κινήματα μπορούν να γίνουν συνιστώσες δυνάμεις της πολιτικής και κοινωνικής αλλαγής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υιοθετεί την οπτική άλλων δυνάμεων της Αριστεράς, που θεωρούν ότι όποιο κίνημα δεν είναι επαρκώς καθοδηγούμενο από τις δυνάμεις της «πρωτοπορίας» είναι από αδιάφορο έως εχθρικό για τα λαϊκά συμφέροντα.
Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε και έχει την ικανότητα να κατανοήσει ότι οφείλουν οι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις να τα αγκαλιάσουν χωρίς να τα καπελώσουν, να αφουγκραστούν, να ακούσουν και να ακουστούν. Ένα γνήσιο λαϊκό κίνημα, ένα κίνημα που απηχεί πραγματικά λαϊκά προβλήματα, όπως και τον προβληματισμό τους για τα μεγάλα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα.
Αλλά υπάρχει και ένα ύψιστο πολιτικό χρέος της Αριστεράς απέναντι στα κινήματα. Να τα περιφρουρεί και να κινητοποιείται ώστε να απομονώνονται ακροδεξιές και αντιδημοκρατικές λογικές, οι οποίες μονίμως προσπαθούν να κυριαρχήσουν όταν υπάρχουν γνήσια λαϊκά ξεσπάσματα. Αυτή η παράμετρος καθίσταται εξαιρετικά κρίσιμη σε αυτή την πολιτική καμπή, όπου εκ νέου, οι δυνάμεις της συντήρησης στην Ελλάδα προσπαθούν να σπιλώσουν αναδρομικά το μεγαλειώδες κίνημα των αγανακτισμένων.
Είναι γεγονός ότι οργανωμένες δυνάμεις επιχείρησαν τότε, με σύστημα και μέθοδο, να σπείρουν αντιπολιτικούς, φασιστικούς σπόρους, μέσα στο λαϊκό κίνημα των αγανακτισμένων. Δεν τα κατάφεραν.
Και δεν τα κατάφεραν, γιατί ο ιστορικός χώρος των δημοκρατικών, προοδευτικών και αριστερών πολιτών έχει στον τόπο αυτό, μακρά πείρα από τις μάχες και τον αγώνα του απέναντι στην ακροδεξιά και τον φασισμό. Γιατί ο χώρος της δικής μας αριστεράς έδωσε μάχες ιδεολογικές και πολιτικές κατά τη διάρκεια του κινήματος, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τη πιο μεγάλη δημοκρατική αλλαγή.
Ο δεύτερος λόγος που νίκησε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν, ότι ήταν φύση και θέση, κληρονόμος μιας μακράς πολιτικής παράδοσης ευρωπαϊκού προσανατολισμού. Αυτές τις παραδόσεις τις έκανε εγκαίρως πρόταση πολιτικής και συγκεκριμένες και συγκροτημένες θέσεις για τις αναγκαίες αλλαγές οι οποίες πρέπει να γίνουν σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διατύπωσε ξεκάθαρα τη θέση ότι η Ευρώπη οφείλει να αποτελέσει ασπίδα για τους πολίτες, για την κοινωνία, για τη δημοκρατία. Να γίνει η άμυνα των κοινωνιών απέναντι στην ασυδοσία των αγορών. Είναι ούτως ή άλλως όπως έχουμε εύστοχα και πριν από πολλά χρόνια πει, η «ελάχιστη πολιτική και γεωγραφική περιοχή» στην οποία οι κυβερνήσεις, οι προοδευτικές δυνάμεις, η αριστερά μπορούν να εφαρμόσουν πολιτικές οι οποίες δεν θα υφίστανται τις ολικές πιέσεις των διεθνών χρηματαγορών και την άγρια επιθετικότητα του νεοφιλελευθερισμού.
Η δικαιωμένη αυτή θέση και ο κίνδυνος νέων απομονωτιστών και εθνικισμών είναι που καθιστά αναγκαία τη πύκνωση και την ενίσχυση μιας στρατηγικής αριστερού και προοδευτικού φεντεραλισμού, απέναντι στην αμηχανία και στασιμότητα πολλών συντηρητικών δυνάμεων, τη θετική για τη σημερινή συγκυρία, αλλά ανεπαρκή για το μέλλον, ατζέντα Μακρόν, και βεβαίως την αδυναμία της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας. Ιδιαίτερα σήμερα που ούτε το κίνημα των αδεσμεύτων χωρών υπάρχει, ούτε οι χώρες του πρώην Σοβιετικού μοντέλου, και οι συμμαχίες καθορίζονται από τα συμφέροντα, η επιστροφή στον απομονωτισμό μόνο μεγαλύτερη εθνική κυριαρχία δεν συνεπάγεται . Παράδειγμα απτό, τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες δεκαετίες στην περιοχή των Βαλκανίων , τις πολιτικές και γεωγραφικές ανακατατάξεις που ήδη έγιναν και όσες ακόμα επιχειρούνται.
Ο αριστερός προοδευτικός φεντεραλισμός είναι ο δρόμος για την αντιμετώπιση της ακροδεξιάς απειλής.
Απέναντι στον κυνισμό της ακροδεξιάς και στον καιροσκοπισμό των αγορών, του ακραίου νεοφιλελευθερισμού ο ΣΥΡΙΖΑ διατύπωσε την αξία της ενισχυμένης ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.
Ας μην ξεχνάνε κάποιοι, ότι είμαστε αυτοί που αντιμετωπίσαμε την ειρωνεία, όταν διατυπώσαμε την ανάγκη για το μέτωπο των χωρών του Νότου, αντιπαλεύοντας την κοινή, ίσως και μοναδική τότε άποψη, ότι η υπόθεση της Ευρώπης ανήκε αποκλειστικά στον Σαρκοζύ και στην Μέρκελ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σε ανύποπτο για άλλους χρόνο, διατύπωσε τις τόσο επίκαιρες, σήμερα, θεσμικές αλλαγές για την επιβίωση της Ευρώπης, το ευρωπαϊκό επίδομα ανεργίας, τον αυξημένο κοινοτικό προϋπολογισμό, τον κοινό Ευρωπαίο υπουργό οικονομικών και υπουργό κοινωνικών υποθέσεων. Ο τρίτος λόγος, ο οποίος κατέστησε εφικτή την πολιτική κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ, το 2015, ήταν η αντίληψη του για τις συμμαχίες.
Το 2011, στην 3η πανελλαδική συνδιάσκεψη στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαινε πληγωμένος από μία διάσπαση. Και όμως, εκείνη τη στιγμή, ο Αλέξης Τσίπρας στο βήμα, προτείνει εκλογική συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΗΜΑΡ, των οικολόγων πράσινων, του ΚΚΕ, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όλων των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων, των δυνάμεων που αποδεσμεύονταν από το ΠΑΣΟΚ.
Κι είναι ιστορική εκείνη η στιγμή, η στιγμή που οι δημοσκοπήσεις έδιναν σε ένα Αριστερό Κόμμα ποσοστό 5%, εκείνο το Κόμμα να βάζει θέμα εκλογών με απλή αναλογική. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντελήφθη έγκαιρα ότι έμπαινε εκ των πραγμάτων ζήτημα αλλαγής πολιτικού προσανατολισμού από την ριζοσπαστικοποίηση των κοινωνικών δυνάμεων.
Η πρόταση αυτή δεν έγινε τυχαία. Έγινε γιατί γνωρίζουμε ότι οι καλύτερες ιδέες ,αν δεν γίνονται κτήμα πλειοψηφιών, δεν μπορούν να μετουσιωθούν σε εφαρμοσμένη πολιτική. Έγινε εκείνη τη στιγμή, διότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αντελήφθη ότι έμπαινε εκ των πραγμάτων ζήτημα ποιοτικής πολιτικής αλλαγής στη διακυβέρνηση της χώρας.
Εκείνη τη στιγμή καμία πολιτική ηγεσία δεν συζήτησε καν αυτή τη πρόταση, αλλά την αγκάλιασε η προοδευτική και αριστερή πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Από το καλοκαίρι του 2011 μέχρι το Μάιο του 2012 η ιδέα ωρίμασε και αγκαλιάστηκε από την πλειοψηφία των αριστερών και προοδευτικών πολιτών.
Αυτά τα ιδεολογικά και πολιτικά θεμέλια είναι που έφεραν το ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της διακυβέρνησης. Είναι και η συνεκτική ουσία των διαφορετικών ιστορικών ρευμάτων τού αριστερού και προοδευτικού χώρου που συναντήθηκαν στις τάξεις του. Ρεύματα τα οποία υπόκεινται σε μία διαδικασία αυτονόητης και προωθητικής ώσμωσης, καθώς βιώνουν το πιο πετυχημένο πείραμα αριστερής προοδευτικής διακυβέρνησης στη δυτική Ευρώπη, τις τελευταίες τουλάχιστον δεκαετίες. Το ρεύμα του παραδοσιακού ευρωκομουνισμού, το ρεύμα της ανανέωσης του κομμουνιστικού κόμματος και το ρεύμα της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας το οποίο αποδεσμεύτηκε από το ΠΑΣΟΚ στα χρόνια του μνημονίου.
Η συνάντηση και η ώσμωση αυτών των ρευμάτων είναι η εγγύηση για την οικοδόμηση του αναγκαίου μεγάλου αριστερού και προοδευτικού κόμματος. Για τη συνέχιση της πορείας μιας αναγκαίας μακράς αριστερής και προοδευτικής διακυβέρνησης.
Γιατί η αριστερά είχε και έχει ιστορικούς δεσμούς, έχει πολιτικά και ιδεολογικά στηρίγματα, έχει σταθερές, έχει μάχες, έχει μνήμες, έχει αιτήματα, έχει αγώνες. Κι όλα αυτά είναι τα υλικά που αποτέλεσαν και αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία καλούμαστε να χτίσουμε το σύγχρονο κόμμα της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης της αριστεράς.
Γιατί το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλώς να κερδίσει τις εκλογές, αλλά κάτι πολύ μεγαλύτερο. Το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι να εκπληρώσει το ιστορικό αίτημα όλου του δημοκρατικού, προοδευτικού, αριστερού χώρου να νικήσει, εκτός των άλλων, η κοινωνική δικαιοσύνη και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Άρθρο στο «Έθνος της Κυριακής» των Αντώνη Κοτσακά, μέλους ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Σκορίνη, μέλους ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Χριστόπουλου, μέλους ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια κάτω από κάθε ανάρτηση εκφράζουν ΜΟΝΟ τις απόψεις των αναγνωστών που τις δημοσιεύουν.
O "Τηλεβόας" σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα ελληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επίσης, επειδή πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο.