Με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης
Προς χάριν μιας «ημέρας», της «ημέρας της ποίησης», που παραπέμπει είτε σε μία μνημειακή μη ομιλούμενη πλέον γλώσσα, είτε σε μία διεκδίκηση του ποιητικώς ομιλείν και δραν, διάλεξα σήμερα να μιλήσουμε για την ποίηση. Πιο συγκεκριμένα για το βιβλίο του Παναγιώτη Νούτσου: «Κοινωνία, πολιτική στράτευση και ποίηση-Για τον Τίτο Πατρίκιο» (εκδόσεις Σαββάλας).
Για το θέμα της στράτευσης έχουμε μιλήσει πολλές φορές είτε με αφορμή τον Σαρτρ είτε με αφορμή τον Μπουρντιέ και τον Έντουαρντ Σαΐντ. Εδώ θα περιοριστούμε αυστηρά στην παρουσίαση της συλλογιστικής του Π. Νούτσου με την επισήμανση μόνο ότι στην Ελλάδα είχαμε το «παράδοξο», οι μεν αστοί να ηγούνται υλικά και να είναι πάμπτωχοι πνευματικά (εξ ου και το ελληνοχριστιανικό κιτς) και τους «κάτω», εκφρασμένους πολιτικά από την Αριστερά, που αν και φτωχοί υλικά κατείχαν την πνευματική ηγεμονία εντός της κοινωνίας.
Δεν είναι, συνεπώς, τυχαίο ότι η πολιτική ηγεμονία των «πάνω» δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, καθώς δεν είχε ποτέ την πνευματική νομιμοποίηση(μόνο μετά το 1981 φαίνεται να έχουμε την «ενοποίηση» των δυο «εξουσιών»). Το θέμα της «πνευματικής ηγεμονίας» προσέδιδε στην πολιτική Αριστερά μια ιδιότυπη εξουσία, που εκφράστηκε αυταρχικά στους «διπλά» διαφωνούντες διανοούμενούς της που, έτσι, υπέστησαν μία διπλή εξορία. Η δεύτερη, η εντός, ταπεινωτική εξορία, ήταν πάντα πιο οδυνηρή από τον δοξασμένο εξοστρακισμό.
Αλλά ας επανέλθουμε στον Νούτσο και τον Πατρίκιο. «Σε τι συνίσταται αυτή η στράτευση (του Πατρίκιου;» διερωτάται ευθύς αμέσως ο Νούτσος και αναλύει το...
η συνέχεια του άρθρου του Γιώργου Χ. Παπασωτηρίου στο aRTInews
Για το θέμα της στράτευσης έχουμε μιλήσει πολλές φορές είτε με αφορμή τον Σαρτρ είτε με αφορμή τον Μπουρντιέ και τον Έντουαρντ Σαΐντ. Εδώ θα περιοριστούμε αυστηρά στην παρουσίαση της συλλογιστικής του Π. Νούτσου με την επισήμανση μόνο ότι στην Ελλάδα είχαμε το «παράδοξο», οι μεν αστοί να ηγούνται υλικά και να είναι πάμπτωχοι πνευματικά (εξ ου και το ελληνοχριστιανικό κιτς) και τους «κάτω», εκφρασμένους πολιτικά από την Αριστερά, που αν και φτωχοί υλικά κατείχαν την πνευματική ηγεμονία εντός της κοινωνίας.
Δεν είναι, συνεπώς, τυχαίο ότι η πολιτική ηγεμονία των «πάνω» δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, καθώς δεν είχε ποτέ την πνευματική νομιμοποίηση(μόνο μετά το 1981 φαίνεται να έχουμε την «ενοποίηση» των δυο «εξουσιών»). Το θέμα της «πνευματικής ηγεμονίας» προσέδιδε στην πολιτική Αριστερά μια ιδιότυπη εξουσία, που εκφράστηκε αυταρχικά στους «διπλά» διαφωνούντες διανοούμενούς της που, έτσι, υπέστησαν μία διπλή εξορία. Η δεύτερη, η εντός, ταπεινωτική εξορία, ήταν πάντα πιο οδυνηρή από τον δοξασμένο εξοστρακισμό.
Αλλά ας επανέλθουμε στον Νούτσο και τον Πατρίκιο. «Σε τι συνίσταται αυτή η στράτευση (του Πατρίκιου;» διερωτάται ευθύς αμέσως ο Νούτσος και αναλύει το...
η συνέχεια του άρθρου του Γιώργου Χ. Παπασωτηρίου στο aRTInews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια κάτω από κάθε ανάρτηση εκφράζουν ΜΟΝΟ τις απόψεις των αναγνωστών που τις δημοσιεύουν.
O "Τηλεβόας" σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα ελληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επίσης, επειδή πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο.