Ενημέρωση εξαρτώμενη από κυβερνητικά «δωράκια», αναξιόπιστη, προβληματική, ύποπτη και κυρίως «απέναντι» από τη βασική αποστολή της, που δεν είναι άλλη από την άσκηση ελέγχου της εξουσίας
Δύο βασικές προϋποθέσεις που πρέπει να πληροί κάθε μέσο ενημέρωσης είναι η ανεξαρτησία από το κράτος και από τα κάθε είδους οικονομικά συμφέροντα. Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί να θεωρηθεί ότι παρέχει αξιόπιστη και έντιμη ενημέρωση. Δεν λέω αντικειμενική, γιατί ο όρος αυτός εγείρει πολλές συζητήσεις. Η προσέγγιση της αλήθειας γίνεται πάντα υπό κάποια προοπτική και πάντα με τους περιορισμούς που επιβάλλουν η θέση, οι απόψεις, οι εμμονές και η ιδεολογία των δημοσιογράφων του.
Ωστόσο, σήμερα η πλειονότητα των ΜΜΕ διεθνώς ανήκει σε γιγαντιαίους επιχειρηματικούς ομίλους ή μεγιστάνες του πλούτου, οι οποίοι τα ποδηγετούν με τη «γραμμή» τους υπηρετώντας αποκλειστικά τα δικά τους καιροσκοπικά οικονομικά συμφέροντα. Και φυσικά δεν μιλώ για χώρες όπου τα ΜΜΕ είναι άμεσα ή έμμεσα ελεγχόμενα από το κράτος και τους ηγέτες, οι οποίοι τους επιβάλλουν τι μπορούν και τι δεν μπορούν να πουν ή να γράψουν.
Σήμερα στην Ελλάδα έχει διαμορφωθεί μια κατάσταση –την οποία η σημερινή κυβέρνηση έχει φτάσει στις ακραίες της συνέπειες– που θα μπορούσαμε να αποδώσουμε με τον όρο «πολυφωνική μονοφωνία». Δηλαδή υπάρχουν δεκάδες (για να μην πω εκατοντάδες) μέσα ενημέρωσης –κάτι που παραπέμπει τυπικά σε πλουραλισμό– τα οποία όμως εκπέμπουν όλα το ίδιο μήνυμα χρησιμοποιώντας διαφορετικές (;) εκφράσεις. Το μήνυμα αυτό συνοψίζεται στον εξωραϊσμό της κυβερνητικής πολιτικής και στο λιβάνισμα του πρωθυπουργού με όρους προσωπολατρίας τύπου Βόρειας Κορέας.
Σχεδόν όλα τα Μέσα ανήκουν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο σε επιχειρηματίες φίλα προσκείμενους στη Νέα Δημοκρατία ή σε ανθρώπους που εξαρτούν είτε την επιβίωση είτε το «παντεσπάνι» τους από το δημόσιο χρήμα. Χρήμα το οποίο η κυβέρνηση σκορπίζει αφειδώς για να
Δύο βασικές προϋποθέσεις που πρέπει να πληροί κάθε μέσο ενημέρωσης είναι η ανεξαρτησία από το κράτος και από τα κάθε είδους οικονομικά συμφέροντα. Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί να θεωρηθεί ότι παρέχει αξιόπιστη και έντιμη ενημέρωση. Δεν λέω αντικειμενική, γιατί ο όρος αυτός εγείρει πολλές συζητήσεις. Η προσέγγιση της αλήθειας γίνεται πάντα υπό κάποια προοπτική και πάντα με τους περιορισμούς που επιβάλλουν η θέση, οι απόψεις, οι εμμονές και η ιδεολογία των δημοσιογράφων του.
Ωστόσο, σήμερα η πλειονότητα των ΜΜΕ διεθνώς ανήκει σε γιγαντιαίους επιχειρηματικούς ομίλους ή μεγιστάνες του πλούτου, οι οποίοι τα ποδηγετούν με τη «γραμμή» τους υπηρετώντας αποκλειστικά τα δικά τους καιροσκοπικά οικονομικά συμφέροντα. Και φυσικά δεν μιλώ για χώρες όπου τα ΜΜΕ είναι άμεσα ή έμμεσα ελεγχόμενα από το κράτος και τους ηγέτες, οι οποίοι τους επιβάλλουν τι μπορούν και τι δεν μπορούν να πουν ή να γράψουν.
Σήμερα στην Ελλάδα έχει διαμορφωθεί μια κατάσταση –την οποία η σημερινή κυβέρνηση έχει φτάσει στις ακραίες της συνέπειες– που θα μπορούσαμε να αποδώσουμε με τον όρο «πολυφωνική μονοφωνία». Δηλαδή υπάρχουν δεκάδες (για να μην πω εκατοντάδες) μέσα ενημέρωσης –κάτι που παραπέμπει τυπικά σε πλουραλισμό– τα οποία όμως εκπέμπουν όλα το ίδιο μήνυμα χρησιμοποιώντας διαφορετικές (;) εκφράσεις. Το μήνυμα αυτό συνοψίζεται στον εξωραϊσμό της κυβερνητικής πολιτικής και στο λιβάνισμα του πρωθυπουργού με όρους προσωπολατρίας τύπου Βόρειας Κορέας.
Σχεδόν όλα τα Μέσα ανήκουν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο σε επιχειρηματίες φίλα προσκείμενους στη Νέα Δημοκρατία ή σε ανθρώπους που εξαρτούν είτε την επιβίωση είτε το «παντεσπάνι» τους από το δημόσιο χρήμα. Χρήμα το οποίο η κυβέρνηση σκορπίζει αφειδώς για να
