- Ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου εξηγεί γιατί συνεχίζει να σημαίνει τόσα πολλά για φίλους και εχθρούς της εξέγερσης
- Τι είναι αυτό που ακόμη φοβίζει το κατεστημένο, σχεδόν μισό αιώνα μετά, αλλά και πώς συνδράμει ακόμη στους σημερινούς αγώνες
Στη “Μουριά” των Εξαρχείων, στο ιστορικό καφέ του Χρήστου, που είναι ανοιχτό από το 1915, στη γωνία Καλλιδρομίου και Χαριλάου Τρικούπη, συναντηθήκαμε, στις 11 το πρωί μιας Τρίτης, με τον Δημήτρη Παπαχρήστο, τη φωνή του Πολυτεχνείου. Τον άνθρωπο που απηύθυνε συνεχώς εκκλήσεις, 17 Νοεμβρίου του ’73, για ν’ αποτρέψει το κακό: «Είμαστε άοπλοι. Είμαστε άοπλοι. Είμαστε άοπλοι. Αδέρφια μας στρατιώτες, δεν θα σηκώσετε όπλο. Δεν θα σηκώσετε και δεν θα πυροβολήσετε. Δεν θα σκοτώσετε τα αδέρφια σας».
Τελικά το τανκς μπήκε. Σάρωσε την πόρτα του Πολυτεχνείου και τη μερσεντές του πρύτανη που έβαλαν οι φοιτητές ως οδόφραγμα. Η μνήμη όμως δεν μπορεί να καταπλακωθεί όπως μια πόρτα. Διότι, όπως λέει και ο Δ. Παπαχρήστος, «η μνήμη αντιστέκεται σε κάθε φθορά του χρόνου και σε κάθε μορφή εξουσίας».
Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, εξηγεί γιατί το Πολυτεχνείο συνεχίζει να σημαίνει τόσα πολλά για φίλους και εχθρούς της εξέγερσης. Τι είναι αυτό που ακόμη φοβίζει το κατεστημένο, σχεδόν μισό αιώνα μετά, αλλά και πώς συνδράμει ακόμη στους σημερινούς αγώνες.
«Το μισούν το Πολυτεχνείο. Το φθονούν, γιατί το φοβούνται! Όπως μας τρομοκρατούν εμάς για να φοβηθούμε, αυτοί φοβούνται την ύπαρξή του», λέει ο Δ. Παπαχρήστος και προσθέτει με πάθος για όσους στρέφονται συλλήβδην εναντίον της γενιάς εκείνης: «Είναι εκεί, όρθιο το Πολυτεχνείο και όλοι να το είχαμε προδώσει, ρε, όλοι, μένει όρθιο ιστορικά και συμβολικά να δείχνει τον δρόμο για τη συνέχεια από εκεί που το αφήσαμε, για εκεί που δεν
- Τι είναι αυτό που ακόμη φοβίζει το κατεστημένο, σχεδόν μισό αιώνα μετά, αλλά και πώς συνδράμει ακόμη στους σημερινούς αγώνες
Στη “Μουριά” των Εξαρχείων, στο ιστορικό καφέ του Χρήστου, που είναι ανοιχτό από το 1915, στη γωνία Καλλιδρομίου και Χαριλάου Τρικούπη, συναντηθήκαμε, στις 11 το πρωί μιας Τρίτης, με τον Δημήτρη Παπαχρήστο, τη φωνή του Πολυτεχνείου. Τον άνθρωπο που απηύθυνε συνεχώς εκκλήσεις, 17 Νοεμβρίου του ’73, για ν’ αποτρέψει το κακό: «Είμαστε άοπλοι. Είμαστε άοπλοι. Είμαστε άοπλοι. Αδέρφια μας στρατιώτες, δεν θα σηκώσετε όπλο. Δεν θα σηκώσετε και δεν θα πυροβολήσετε. Δεν θα σκοτώσετε τα αδέρφια σας».
Τελικά το τανκς μπήκε. Σάρωσε την πόρτα του Πολυτεχνείου και τη μερσεντές του πρύτανη που έβαλαν οι φοιτητές ως οδόφραγμα. Η μνήμη όμως δεν μπορεί να καταπλακωθεί όπως μια πόρτα. Διότι, όπως λέει και ο Δ. Παπαχρήστος, «η μνήμη αντιστέκεται σε κάθε φθορά του χρόνου και σε κάθε μορφή εξουσίας».
Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, εξηγεί γιατί το Πολυτεχνείο συνεχίζει να σημαίνει τόσα πολλά για φίλους και εχθρούς της εξέγερσης. Τι είναι αυτό που ακόμη φοβίζει το κατεστημένο, σχεδόν μισό αιώνα μετά, αλλά και πώς συνδράμει ακόμη στους σημερινούς αγώνες.
«Το μισούν το Πολυτεχνείο. Το φθονούν, γιατί το φοβούνται! Όπως μας τρομοκρατούν εμάς για να φοβηθούμε, αυτοί φοβούνται την ύπαρξή του», λέει ο Δ. Παπαχρήστος και προσθέτει με πάθος για όσους στρέφονται συλλήβδην εναντίον της γενιάς εκείνης: «Είναι εκεί, όρθιο το Πολυτεχνείο και όλοι να το είχαμε προδώσει, ρε, όλοι, μένει όρθιο ιστορικά και συμβολικά να δείχνει τον δρόμο για τη συνέχεια από εκεί που το αφήσαμε, για εκεί που δεν
