Μια νέα εποχή ξεκίνησε χθες από τις Πρέσπες
Η συμφωνία που επικυρώθηκε χθες το πρωί στις Πρέσπες είναι αποτέλεσμα μιας πολύμηνης σκληρής διαπραγμάτευσης ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ. Με τη συμφωνία αυτή ανοίγει ο δρόμος για την οριστική διευθέτηση μιας διένεξης που κράτησε 25 χρόνια και το περιεχόμενό της το διαχειρίστηκαν οι έμποροι ιστορικής ευαισθησίας και από τις δύο πλευρές.
Για να γίνει το αποφασιστικό αυτό ιστορικό βήμα χρειάστηκε στην ηγεσία των δύο χωρών να βρεθούν κυβερνήσεις έτοιμες να αψηφήσουν τα κατασκευασμένα εθνικοπατριωτικά αφηγήματα, αλλά και την ευκολία του πολιτικού κέρδους που παράγει ο τζάμπα και φθηνός εθνοπατριωτισμός. Γι' αυτό δεν πρέπει να ξεφεύγει από την προσοχή μας η οξύτατη αντίδραση από τα εθνικιστικά μπλοκ και στις δύο χώρες. Ο Ζάεφ κατηγορείται για “μειοδοσία" από τους υπερεθνικιστές του VMRO, την ώρα που η Δεξιά στην Ελλάδα κατηγορεί την κυβέρνηση ότι “έδωσε τα πάντα στους Σκοπιανούς”. Ένα παράδοξο που γελοιοποιεί πλήρως τόσο τον εδώ όσο και τον εκεί εθνικισμό.
Δεν είναι βέβαια τώρα που εκδηλώνεται αυτή η γελοιότητα. Γιατί ο εθνικισμός, όσο πιο ακατέργαστος είναι και όσο πιο χονδροειδή επιχειρήματα επικαλείται, τόσο πιο εύκολα τρυπώνει στις ψυχές των απλών ανθρώπων, που καταναλώνουν προκαταλήψεις αντί για επιχειρήματα. Ας θυμηθούμε σε πόσο μεγάλο βαθμό η ατζέντα του “Μακεδονικού” πέρασε μέσα από σκουπιδοκάναλα και περιθωριακές εκπομπές, τον χώρο στον οποίο φτιάχτηκε ο ΛΑΟΣ, για να φτάσει, μερικά χρόνια αργότερα, να αναλάβει την ηγεσία της Ν.Δ. Ας θυμηθούμε επίσης ότι το “Μακεδονικό” εξασφάλιζε διαχρονικά στη ναζιστική συμμορία τα διαπιστευτήρια πατριωτισμού που ούτε οι δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες ούτε τα τατουάζ με τις σβάστικες μπορούσαν να της εξασφαλίσουν.
Και έτσι ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας έφτασε σε σημείο να πιστεύει σοβαρά ότι η ΠΔΓΜ των 2 εκατομμυρίων, με ένα ΑΕΠ 18 φορές μικρότερο από το δικό μας, θα μπορούσε να αποτελέσει απειλή για την εθνική μας κυριαρχία και να επεκταθεί μέχρι τη Θεσσαλονίκη αν το αναγνωρίζαμε με κάποιο όνομα που να περιέχει τη λέξη “Μακεδονία”. Και επειδή μια τέτοια υπόθεση είναι προφανώς απλοϊκή, χρειαζόταν να ενισχυθεί με διάφορες θεωρίες συνωμοσίας για κάποιες ισχυρές δυνάμεις που τους υποκινούν, επειδή κάτι αδιευκρίνιστο έχουν εναντίον της Ελλάδας και των Ελλήνων. Και επειδή όλο αυτό το σύστημα αντιλήψεων αφορούσε την πλατιά λαϊκή εκλογική βάση της Δεξιάς, η Δεξιά στην Ελλάδα έγινε στο τέλος δέσμια αυτού του αφηγήματος. Γεγονός που διαπιστώσαμε τις τρεις μέρες που κράτησε η συζήτηση για την πρόταση μομφής.
Η σκληρή γραμμή του Σαμαρά και της φράξιας του ΛΑΟΣ κατάπιε τη γραμμή του 2008 που είχε χαράξει ο Καραμανλής, κατάπιε τους φιλελεύθερους μέσα στο κόμμα, κατάπιε τους φιλελεύθερους έξω από το κόμμα, κατάπιε το ΚΙΝ.ΑΛΛ., κατάπιε τους “μένουμε Ευρώπη”. Και στο τέλος την κατάπιε ο λούμπεν χρυσαυγίτης αποδεικνύοντας ότι το αντικυβερνητικό μέτωπο στη βάση του «Μακεδονικού» δεν ήταν καθόλου καλή ιδέα. Μόνο τον Δ. Καμμένο γοήτευσε. Ευτυχώς.
Μια νέα εποχή ξεκίνησε χθες από τις Πρέσπες. Είναι η εποχή στην οποία η έννοια του πατριωτισμού δεν θα είναι πλέον συνδεδεμένη ούτε με την Ακροδεξιά ούτε με την πατριδοκαπηλία ούτε με τον εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία. Πατριωτισμός είναι να χτίζεις γέφυρες, να ανοίγεις δρόμους φιλίας, σταθερότητας και συνεννόησης. Αυτό έγινε χθες στις Πρέσπες.
το Κύριο Άρθρο στην έκτακτη έκδοση της Αυγής
Η συμφωνία που επικυρώθηκε χθες το πρωί στις Πρέσπες είναι αποτέλεσμα μιας πολύμηνης σκληρής διαπραγμάτευσης ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ. Με τη συμφωνία αυτή ανοίγει ο δρόμος για την οριστική διευθέτηση μιας διένεξης που κράτησε 25 χρόνια και το περιεχόμενό της το διαχειρίστηκαν οι έμποροι ιστορικής ευαισθησίας και από τις δύο πλευρές.
Για να γίνει το αποφασιστικό αυτό ιστορικό βήμα χρειάστηκε στην ηγεσία των δύο χωρών να βρεθούν κυβερνήσεις έτοιμες να αψηφήσουν τα κατασκευασμένα εθνικοπατριωτικά αφηγήματα, αλλά και την ευκολία του πολιτικού κέρδους που παράγει ο τζάμπα και φθηνός εθνοπατριωτισμός. Γι' αυτό δεν πρέπει να ξεφεύγει από την προσοχή μας η οξύτατη αντίδραση από τα εθνικιστικά μπλοκ και στις δύο χώρες. Ο Ζάεφ κατηγορείται για “μειοδοσία" από τους υπερεθνικιστές του VMRO, την ώρα που η Δεξιά στην Ελλάδα κατηγορεί την κυβέρνηση ότι “έδωσε τα πάντα στους Σκοπιανούς”. Ένα παράδοξο που γελοιοποιεί πλήρως τόσο τον εδώ όσο και τον εκεί εθνικισμό.
Δεν είναι βέβαια τώρα που εκδηλώνεται αυτή η γελοιότητα. Γιατί ο εθνικισμός, όσο πιο ακατέργαστος είναι και όσο πιο χονδροειδή επιχειρήματα επικαλείται, τόσο πιο εύκολα τρυπώνει στις ψυχές των απλών ανθρώπων, που καταναλώνουν προκαταλήψεις αντί για επιχειρήματα. Ας θυμηθούμε σε πόσο μεγάλο βαθμό η ατζέντα του “Μακεδονικού” πέρασε μέσα από σκουπιδοκάναλα και περιθωριακές εκπομπές, τον χώρο στον οποίο φτιάχτηκε ο ΛΑΟΣ, για να φτάσει, μερικά χρόνια αργότερα, να αναλάβει την ηγεσία της Ν.Δ. Ας θυμηθούμε επίσης ότι το “Μακεδονικό” εξασφάλιζε διαχρονικά στη ναζιστική συμμορία τα διαπιστευτήρια πατριωτισμού που ούτε οι δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες ούτε τα τατουάζ με τις σβάστικες μπορούσαν να της εξασφαλίσουν.
Και έτσι ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας έφτασε σε σημείο να πιστεύει σοβαρά ότι η ΠΔΓΜ των 2 εκατομμυρίων, με ένα ΑΕΠ 18 φορές μικρότερο από το δικό μας, θα μπορούσε να αποτελέσει απειλή για την εθνική μας κυριαρχία και να επεκταθεί μέχρι τη Θεσσαλονίκη αν το αναγνωρίζαμε με κάποιο όνομα που να περιέχει τη λέξη “Μακεδονία”. Και επειδή μια τέτοια υπόθεση είναι προφανώς απλοϊκή, χρειαζόταν να ενισχυθεί με διάφορες θεωρίες συνωμοσίας για κάποιες ισχυρές δυνάμεις που τους υποκινούν, επειδή κάτι αδιευκρίνιστο έχουν εναντίον της Ελλάδας και των Ελλήνων. Και επειδή όλο αυτό το σύστημα αντιλήψεων αφορούσε την πλατιά λαϊκή εκλογική βάση της Δεξιάς, η Δεξιά στην Ελλάδα έγινε στο τέλος δέσμια αυτού του αφηγήματος. Γεγονός που διαπιστώσαμε τις τρεις μέρες που κράτησε η συζήτηση για την πρόταση μομφής.
Η σκληρή γραμμή του Σαμαρά και της φράξιας του ΛΑΟΣ κατάπιε τη γραμμή του 2008 που είχε χαράξει ο Καραμανλής, κατάπιε τους φιλελεύθερους μέσα στο κόμμα, κατάπιε τους φιλελεύθερους έξω από το κόμμα, κατάπιε το ΚΙΝ.ΑΛΛ., κατάπιε τους “μένουμε Ευρώπη”. Και στο τέλος την κατάπιε ο λούμπεν χρυσαυγίτης αποδεικνύοντας ότι το αντικυβερνητικό μέτωπο στη βάση του «Μακεδονικού» δεν ήταν καθόλου καλή ιδέα. Μόνο τον Δ. Καμμένο γοήτευσε. Ευτυχώς.
Μια νέα εποχή ξεκίνησε χθες από τις Πρέσπες. Είναι η εποχή στην οποία η έννοια του πατριωτισμού δεν θα είναι πλέον συνδεδεμένη ούτε με την Ακροδεξιά ούτε με την πατριδοκαπηλία ούτε με τον εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία. Πατριωτισμός είναι να χτίζεις γέφυρες, να ανοίγεις δρόμους φιλίας, σταθερότητας και συνεννόησης. Αυτό έγινε χθες στις Πρέσπες.
το Κύριο Άρθρο στην έκτακτη έκδοση της Αυγής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια κάτω από κάθε ανάρτηση εκφράζουν ΜΟΝΟ τις απόψεις των αναγνωστών που τις δημοσιεύουν.
O "Τηλεβόας" σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα ελληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επίσης, επειδή πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο.