Αυτή τη φορά, ας γυρίσουμε την πλάτη στους Μαυρογιαλούρους της Άρτας

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν και πως σε θένε. Έχε το νου σου στο παιδί, κλείσε την πόρτα με κλειδί, ψέματα λένε...

"Αυτή τη φορά να σκεφτούμε τα παιδιά"

   Αυτή τη φορά, σ' αυτές τις δημοτικές εκλογές, ας σκεφτούμε αυτά τα παιδιά, ας γυρίσουμε την πλάτη τους Μαυρογιαλούρους με τα δίμηνα και τα τρίμηνα και ας στείλουμε ένα μήνυμα ότι η αξιοπρέπεια και το μέλλον όλων των παιδιών αξίζει πολύ περισσότερο από ένα "δανεικό" μεροκάματο της πείνας.
   Η πορεία ενός απλού ενός πολίτη στους περισσότερους δήμους της Ελλάδας του Μνημονίου, 40 μέρες πριν τις δημοτικές εκλογές, είναι κάπως έτσι.
   Ουρές έξω από τα δημαρχεία για μια υπόσχεση διμηνίτη από τον αντιδήμαρχο, ουρές στα φαρμακεία, ουρές στο ΙΚΑ, ουρές, ουρές παντού στην ουρά για να επιβιώσει....
   Οι τοπικοί άρχοντες, ζώντας οι περισσότεροι μέρες αντιμνημονιακές ή ανεξαρτησίας, αφαιρούν με πολύ ωραίο τρόπο από τα sites τους ένδοξες φωτογραφίες...... τότε που μια χειραψία με τον υπουργό ή τον βουλευτή γινόταν άνετα το προεκλογικό φέιγ-βολάν τους.
   Μεγάλωσα στην πόλη της Άρτας, στη Σκουφά (λόγω του βιβλιοπωλείου του πατέρα μου), δεν είχε γίνει ακόμη πεζόδρομος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρόταση που κυριαρχούσε τόσα χρόνια για όσους δεν ακολουθούσαν την πολιτική γραμμή των γνωστών επί χρόνια κυβερνώντων, «ας ‘τον μωρέ... τελευταία βδομάδα θα έρθει ο βουλευτής μας και θα του πει δυο φωνήεντα».
   Και έρχονταν οι βουλευτές, έπιαναν με τους κολλητούς τους ένα κεντρικότατο τραπέζι ή στο Μονοπλιό ή στον Αϊ Δημήτρη και καλούσαν τους αποστάτες. Μ’ ένα "φιλικό" χτύπημα στην πλάτη, μια ερώτηση αν τα παιδιά βρήκαν καμιά δουλειά και μια υπόσχεση, «ας τελειώσουμε με το καλό της εκλογές και μετά έλα από το γραφείο μου, με το βιογραφικό του παιδιού…»
   Και ώ του θαύματος, ο αποστάτης γυρνούσε στον δρόμο του, απολογούνταν ότι θα αμαρτήσει για τελευταία φορά για τα παιδιά του, χρειάζονται τη δουλειά…
   Μόλις τρία χρόνια έχουν περάσει, όχι περισσότερα, απ’ όταν οι συγκεκριμένοι βουλευτές, για να κυκλοφορήσουν, χρειάζονταν κάνα δυο διμοιρίες ΜΑΤ. Από το σπιτάκι τους δεν κουνιούνταν (κρίση... κούραση...) και κινούνταν μόνο όταν χρειάζονταν να σηκώσουν τη χερούκλα τους για να μας σώσουν.
   Οι δήμαρχοι από την άλλη έγιναν αντιμνημονιακοί, κάποιοι και ανεξάρτητοι, δεν τους κάνουν παρέα αυτές της μέρες άλλα τους ευγνωμονούν, γιατί, μέσω του ΟΑΕΔ, τούς έστειλαν αρκετά δίμηνα ή τρίμηνα με 490 ή και 427 (για τους νεότερους) ευρώ τον μήνα.
   Κάνουμε και την αριθμητική πράξη, τόσες οικογένειες (δίμηνα-πεντάμηνα) με τέσσερα άτομα η καθεμία, να και οι ψήφοι από τους κύριους βουλευτές !!!
   Αν αναλύσουμε λίγο την πράξη, τα τετρακόσια-τόσα ευρώ σε μία τετραμελή οικογένεια είναι πάνω από τρία ευρώ την μέρα, κοντεύουν τα τέσσερα για κάθε μέλος και εσύ σκέφτεσαι, «τουλάχιστον για δύο μήνες θα έχουμε ένα κομμάτι ψωμί».
   Το κομμάτι της Άρτας, η πίσω αυλή της Ηπείρου, μαραζώνει από την ανεργία, την πρωτοφανή περιβαλλοντική υποβάθμιση και την παντελή έλλειψη κοινωνικών δομών.
   Σε αυτές λοιπόν τις εκλογές, ας σκεφτούμε αυτά τα παιδιά, τα δικά μας παιδιά, ας γυρίσουμε την πλάτη στους Μαυρογιαλούρους με τα δίμηνα και τα πεντάμηνα και ας στείλουμε ένα μήνυμα ότι η αξιοπρέπεια και το μέλλον των παιδιών μας αξίζει πολύ περισσότερο από τρία ευρώ την μέρα.

Αγλαΐα Λάμπρου Νάτσικα
Υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ