Από την Ανεμορράχη των Τζουμέρκων
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΟΛΓΑΣ ΤΡΙΑΝΤΟΥ
Για τον λόγο αυτό αποφάσισα να ανταποκριθώ στην πρόσκληση του Λεωνίδα Τσίπρα και να θέσω την υποψηφιότητά μου με τον συνδυασμό του.
• Το πρόσωπο του Λεωνίδα Τσίπρα, η αγάπη του για τα Τζουμέρκα και η καλή γνώση του τόπου του, η κουλτούρα του, οι απόψεις του καθώς και η ικανότητά του να «ακούει» και να συνθέτει, ήταν για μένα, η «έμπνευση» που με ώθησε να ασχοληθώ με το Δήμο μας.
• Επίσης το εγχείρημα μιας ανοιχτής δημοτικής παράταξης, πέραν του Δημοτικού Συμβουλίου, η οποία θα λειτουργεί διαρκώς και που όλοι θα είμαστε ίσοι και ΑΝΑΚΛΗΤΟΙ, ήταν για μένα μια μεγάλη πρόκληση! Η δημοτική παράταξη αυτή, θα είναι η συνέχεια του Δήμου και στόχος της θα είναι να ενεργοποιήσει τους πολίτες δημιουργώντας εθελοντικές ομάδες εργασίας (π.χ. κοινωνικές δομές αλληλεγγύης) και να συνεργαστεί με τις συλλογικότητες του Δήμου (π.χ. Σύλλογοι και Αδελφότητες).
Οι πόροι της Αυτοδιοίκησης ελαχιστοποιούνται και τα παράπονα των Τζουμερκιωτών εστιάζονται στο «νερό-δρόμοι και λάμπες», αυτές είναι οι πρώτιστες ανάγκες μας, δυστυχώς και το 2014.
Κατά τη γνώμη μου, το πρόβλημα, δεν είναι στα υπαρκτά προβλήματα που αντιμετωπίσουμε όσοι ζούμε στο Δήμο μας. Έχει να κάνει με μια αλυσίδα που ξεκινάει από τον τρόπο που επιλέγονται οι υποψήφιοι και τον τρόπο που ψηφίζουμε τους δημοτικούς άρχοντες.
Συγκεκριμένα, όταν ένας υποψήφιος «ζητά» την ψήφο από ένα συγχωριανό του, μπαίνουν σε ισχύ τα «μεγάλα μέσα», δηλαδή η Συγγένεια και η «Υποχρέωση» που μπορεί να έχει ο ψηφοφόρος στον υποψήφιο. Δε λέω, και οι σχέσεις συγγένειας είναι απαραίτητες και υπολογίσιμες στη ζωή μας αλλά και οι «υποχρεώσεις» που έχουμε όλοι μεταξύ μας αναγνωρίσιμες και αποδεκτές. Όμως δεν είναι δυνατόν τα παραπάνω να καθορίζουν το Δήμαρχο.
Σχεδόν, ουδεμία, αναφορά γίνεται στις ικανότητες του υποψηφίου, η «Υποχρέωση» υπερτερεί των ικανοτήτων του ατόμου.
Έτσι καταλήγουν στο Δημαρχείο εκπρόσωποι υποτονικοί, αδύναμοι και υποταγμένοι στο πολιτικό κόστος ή στην καλύτερη περίπτωση «απλοί διαχειριστές» χωρίς όραμα, διεκδίκηση και μαχητικότητα. Οι λίγοι ικανοί πολιτικοί αποτελούν μειοψηφία και ως γνωστόν, σπάνια, οι μειοψηφίες «χαράσσουν» πολιτική.
Τι άλλο, πέρα από ικανούς δημοτικούς άρχοντες και αξιολόγηση προτεραιοτήτων χρειάζεται ώστε να έχουμε λάμπες στο ήδη υπάρχον δημοτικό φώς, πρόβλημα σημαντικό και υπαρκτό;
Δεν είναι δυνατόν οι Τζουμερκιώτες να βιώνουμε φτώχια και έλλειψη υποδομών και να ξοδεύονται χιλιάδες ευρώ σε αμφιβόλου ποιότητας «πολιτιστικές εκδηλώσεις»!
Πιστεύω ότι ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ορίζεται από την κάθε εποχή αλλά και επαναπροσδιορίζεται στις ανάγκες κάθε εποχής.
Η σημερινή, απάνθρωπη κατάσταση που επιβλήθηκε στη χώρα μας απαιτεί «Δημοτικούς Άρχοντες» οι οποίοι θα μάχονται με όποιο τρόπο μπορούν και θα αντιστέκονται στη φτωχοποίηση της χώρας μας και όχι ανθρώπους που θα το θεωρούν αναγκαίο κακό. Ας φανταστούμε τι θα γινόταν στην αρχή του Μνημονίου αν είχαμε Δημοτικές Αρχές οι οποίες θα αντιτίθετο σφοδρά και με πράξεις και οι οποίες θα πίεζαν την εγκάθετη πολιτική ηγεσία να μην δεχθεί τα ανθρωποκτόνα μέτρα. Σίγουρα ο λαός μας θα βρισκόταν σε καλύτερη κατάσταση.
Πέρα από την μαχητικότητα, ο ρόλος ενός Δημοτικού Συμβουλίου στην εποχή του Μνημονίου, επιβάλλεται να έχει ανθρωπιστικό πρόσημο περισσότερο από ποτέ.
Η Συλλογικότητα και η Αλληλεγγύη, έννοιες που η εγωιστική εσωστρέφεια και η πρόσκαιρη υπερκατανάλωση τις έβαλε στο περιθώριο, επανέρχονται στο προσκήνιο ως διαχρονικές και οικουμενικές «αλήθειες» προσφέροντάς μας σανίδα σωτηρίας. Δυστυχώς, οι «δημοκρατίες» των αδικημένων, των καταπιεσμένων και των πεινασμένων αναβιώνουν.
Υπάρχουν δράσεις που δεν κοστίζουν ή κοστίζουν ελάχιστα, αρκεί η Δημοτική Αρχή να μην έχει ρόλο «διεκπεραιωτικό», αλλά να ενεργοποιεί το ανθρώπινο δυναμικό της μέσα από εθελοντικές δράσεις, όπως η δημιουργία κοινωνικών δικτύων αλληλεγγύης. Με αυτό τον τρόπο και συμπληρώνει τα κενά του δήμου αλλά και διαπαιδαγωγεί τους πολίτες σε μια κοινωνία όπως των προγόνων μας. Στην κοινωνία αυτή η εθελοντική, προσωπική εργασία ήταν υποχρέωση.
Επίσης, η δημοτική αρχή, σε συνεργασία με γειτονικούς δήμους και με συναφείς φορείς, προσαρμοσμένη στα νέα και δυσάρεστα γεγονότα, της επιστροφής και εγκατάστασης των άνεργων Τζουμερκιωτών στα πάτρια εδάφη, θα πρέπει να είναι σε θέση να προτείνει λύσεις και βοήθεια. Η επιθυμία μας για την «επιστροφή στο χωριό», φαίνεται ότι γίνεται πραγματικότητα, αλλά με πολύ δύσκολες συνθήκες. Είναι μια πρόκληση την αναμασημένη ιδέα της «πρωτογενούς παραγωγής» να την επιχειρήσουμε, με μικρές ατομικές ή συλλογικές παραγωγές. Εδώ η δημοτική αρχή θα πρέπει να βγει μπροστά και πείσει τους Τζουμερκιώτες, να τους «διαπαιδαγωγήσει» (στο μέτρο που μπορεί) για την αναγκαιότητα της Αλληλεγγύης και της στήριξης των δικών μας προϊόντων.
Σαν Όλγα Τριάντου, καταγόμενη από την Ανεμορράχη του Δήμου Κεντρικών Τζουμέρκων, αποφάσισα να θέσω υποψηφιότητα με το Συνδυασμό του Λεωνίδα Τσίπρα, με κύριο αίτημα την επιλογή των ΙΚΑΝΩΝ, ΔΥΝΑΜΙΚΩΝ και ΜΑΧΗΤΙΚΩΝ εκπροσώπων στο Δήμο μας. Οι ΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΟΙ θα μπορέσουν να κάνουν τον τόπο μας ΑΞΙΟΒΙΩΤΟ.
Όλγα Τριάντου
Από την Ανεμορράχη των Τζουμέρκων
ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΚΕΝΤΡΙΚΩΝ ΤΖΟΥΜΕΡΚΩΝ
ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΤΣΙΠΡΑ
"Βρίσκεται στον ορίζοντα, λέει ο Φερνάντο Μπίρι. Πλησιάζω δυο βήματα, κι εκείνη απομακρύνεται δυο βήματα. Περπατώ δέκα βήματα, κι ο ορίζοντας κάνει πίσω άλλα δέκα. Όσο κι αν προχωρήσω, δεν θα τη φτάσω ποτέ. Σε τι χρησιμεύει η ουτοπία; Γι΄αυτό ακριβώς: για να προχωράμε."
Για τον λόγο αυτό αποφάσισα να ανταποκριθώ στην πρόσκληση του Λεωνίδα Τσίπρα και να θέσω την υποψηφιότητά μου με τον συνδυασμό του.
• Το πρόσωπο του Λεωνίδα Τσίπρα, η αγάπη του για τα Τζουμέρκα και η καλή γνώση του τόπου του, η κουλτούρα του, οι απόψεις του καθώς και η ικανότητά του να «ακούει» και να συνθέτει, ήταν για μένα, η «έμπνευση» που με ώθησε να ασχοληθώ με το Δήμο μας.
• Επίσης το εγχείρημα μιας ανοιχτής δημοτικής παράταξης, πέραν του Δημοτικού Συμβουλίου, η οποία θα λειτουργεί διαρκώς και που όλοι θα είμαστε ίσοι και ΑΝΑΚΛΗΤΟΙ, ήταν για μένα μια μεγάλη πρόκληση! Η δημοτική παράταξη αυτή, θα είναι η συνέχεια του Δήμου και στόχος της θα είναι να ενεργοποιήσει τους πολίτες δημιουργώντας εθελοντικές ομάδες εργασίας (π.χ. κοινωνικές δομές αλληλεγγύης) και να συνεργαστεί με τις συλλογικότητες του Δήμου (π.χ. Σύλλογοι και Αδελφότητες).
Οι πόροι της Αυτοδιοίκησης ελαχιστοποιούνται και τα παράπονα των Τζουμερκιωτών εστιάζονται στο «νερό-δρόμοι και λάμπες», αυτές είναι οι πρώτιστες ανάγκες μας, δυστυχώς και το 2014.
Κατά τη γνώμη μου, το πρόβλημα, δεν είναι στα υπαρκτά προβλήματα που αντιμετωπίσουμε όσοι ζούμε στο Δήμο μας. Έχει να κάνει με μια αλυσίδα που ξεκινάει από τον τρόπο που επιλέγονται οι υποψήφιοι και τον τρόπο που ψηφίζουμε τους δημοτικούς άρχοντες.
Συγκεκριμένα, όταν ένας υποψήφιος «ζητά» την ψήφο από ένα συγχωριανό του, μπαίνουν σε ισχύ τα «μεγάλα μέσα», δηλαδή η Συγγένεια και η «Υποχρέωση» που μπορεί να έχει ο ψηφοφόρος στον υποψήφιο. Δε λέω, και οι σχέσεις συγγένειας είναι απαραίτητες και υπολογίσιμες στη ζωή μας αλλά και οι «υποχρεώσεις» που έχουμε όλοι μεταξύ μας αναγνωρίσιμες και αποδεκτές. Όμως δεν είναι δυνατόν τα παραπάνω να καθορίζουν το Δήμαρχο.
Σχεδόν, ουδεμία, αναφορά γίνεται στις ικανότητες του υποψηφίου, η «Υποχρέωση» υπερτερεί των ικανοτήτων του ατόμου.
Έτσι καταλήγουν στο Δημαρχείο εκπρόσωποι υποτονικοί, αδύναμοι και υποταγμένοι στο πολιτικό κόστος ή στην καλύτερη περίπτωση «απλοί διαχειριστές» χωρίς όραμα, διεκδίκηση και μαχητικότητα. Οι λίγοι ικανοί πολιτικοί αποτελούν μειοψηφία και ως γνωστόν, σπάνια, οι μειοψηφίες «χαράσσουν» πολιτική.
Τι άλλο, πέρα από ικανούς δημοτικούς άρχοντες και αξιολόγηση προτεραιοτήτων χρειάζεται ώστε να έχουμε λάμπες στο ήδη υπάρχον δημοτικό φώς, πρόβλημα σημαντικό και υπαρκτό;
Δεν είναι δυνατόν οι Τζουμερκιώτες να βιώνουμε φτώχια και έλλειψη υποδομών και να ξοδεύονται χιλιάδες ευρώ σε αμφιβόλου ποιότητας «πολιτιστικές εκδηλώσεις»!
Πιστεύω ότι ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ορίζεται από την κάθε εποχή αλλά και επαναπροσδιορίζεται στις ανάγκες κάθε εποχής.
Η σημερινή, απάνθρωπη κατάσταση που επιβλήθηκε στη χώρα μας απαιτεί «Δημοτικούς Άρχοντες» οι οποίοι θα μάχονται με όποιο τρόπο μπορούν και θα αντιστέκονται στη φτωχοποίηση της χώρας μας και όχι ανθρώπους που θα το θεωρούν αναγκαίο κακό. Ας φανταστούμε τι θα γινόταν στην αρχή του Μνημονίου αν είχαμε Δημοτικές Αρχές οι οποίες θα αντιτίθετο σφοδρά και με πράξεις και οι οποίες θα πίεζαν την εγκάθετη πολιτική ηγεσία να μην δεχθεί τα ανθρωποκτόνα μέτρα. Σίγουρα ο λαός μας θα βρισκόταν σε καλύτερη κατάσταση.
Πέρα από την μαχητικότητα, ο ρόλος ενός Δημοτικού Συμβουλίου στην εποχή του Μνημονίου, επιβάλλεται να έχει ανθρωπιστικό πρόσημο περισσότερο από ποτέ.
Η Συλλογικότητα και η Αλληλεγγύη, έννοιες που η εγωιστική εσωστρέφεια και η πρόσκαιρη υπερκατανάλωση τις έβαλε στο περιθώριο, επανέρχονται στο προσκήνιο ως διαχρονικές και οικουμενικές «αλήθειες» προσφέροντάς μας σανίδα σωτηρίας. Δυστυχώς, οι «δημοκρατίες» των αδικημένων, των καταπιεσμένων και των πεινασμένων αναβιώνουν.
Υπάρχουν δράσεις που δεν κοστίζουν ή κοστίζουν ελάχιστα, αρκεί η Δημοτική Αρχή να μην έχει ρόλο «διεκπεραιωτικό», αλλά να ενεργοποιεί το ανθρώπινο δυναμικό της μέσα από εθελοντικές δράσεις, όπως η δημιουργία κοινωνικών δικτύων αλληλεγγύης. Με αυτό τον τρόπο και συμπληρώνει τα κενά του δήμου αλλά και διαπαιδαγωγεί τους πολίτες σε μια κοινωνία όπως των προγόνων μας. Στην κοινωνία αυτή η εθελοντική, προσωπική εργασία ήταν υποχρέωση.
Επίσης, η δημοτική αρχή, σε συνεργασία με γειτονικούς δήμους και με συναφείς φορείς, προσαρμοσμένη στα νέα και δυσάρεστα γεγονότα, της επιστροφής και εγκατάστασης των άνεργων Τζουμερκιωτών στα πάτρια εδάφη, θα πρέπει να είναι σε θέση να προτείνει λύσεις και βοήθεια. Η επιθυμία μας για την «επιστροφή στο χωριό», φαίνεται ότι γίνεται πραγματικότητα, αλλά με πολύ δύσκολες συνθήκες. Είναι μια πρόκληση την αναμασημένη ιδέα της «πρωτογενούς παραγωγής» να την επιχειρήσουμε, με μικρές ατομικές ή συλλογικές παραγωγές. Εδώ η δημοτική αρχή θα πρέπει να βγει μπροστά και πείσει τους Τζουμερκιώτες, να τους «διαπαιδαγωγήσει» (στο μέτρο που μπορεί) για την αναγκαιότητα της Αλληλεγγύης και της στήριξης των δικών μας προϊόντων.
Σαν Όλγα Τριάντου, καταγόμενη από την Ανεμορράχη του Δήμου Κεντρικών Τζουμέρκων, αποφάσισα να θέσω υποψηφιότητα με το Συνδυασμό του Λεωνίδα Τσίπρα, με κύριο αίτημα την επιλογή των ΙΚΑΝΩΝ, ΔΥΝΑΜΙΚΩΝ και ΜΑΧΗΤΙΚΩΝ εκπροσώπων στο Δήμο μας. Οι ΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΟΙ θα μπορέσουν να κάνουν τον τόπο μας ΑΞΙΟΒΙΩΤΟ.
Όλγα Τριάντου
Από την Ανεμορράχη των Τζουμέρκων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια κάτω από κάθε ανάρτηση εκφράζουν ΜΟΝΟ τις απόψεις των αναγνωστών που τις δημοσιεύουν.
O "Τηλεβόας" σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα ελληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επίσης, επειδή πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο.