- Για ένα πουκάμισο αδειανό, για ένα καινούριο ΑΦΜ
- Στο απειλητικό “Ε ναι λοιπόν επιστρέψαμε” η μόνη απάντηση είναι: “Ζακέτα να πάρουν”
Παρακολουθώντας τις ομιλίες του Σημίτη και του Παπανδρέου, αλλά και όλων εκείνων που διαδραμάτισαν κυρίαρχο ρόλο σε όσα συνέβησαν στη χώρα και τον λαό, ήταν σαν να έβλεπε κανείς κάποιους έκπτωτους των Ρομανόφ να αναπολούν (και να ορέγονται) την παλιά τους κυριαρχία.
Το brand name ΠΑΣΟΚ έχει πάψει να σηματοδοτεί κάτι θετικό για τη χώρα και τον λαό, έχει πάψει να είναι δημοφιλές και ελκυστικό. Οι βασικοί συντελεστές τους το γνωρίζουν αυτό και τα τελευταία χρόνια κάνουν απέλπιδες προσπάθειες να το βάλουν σε νέο περιτύλιγμα, από την Κίνηση των 58 και την Ελιά μέχρι σήμερα με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Αλλά, όπως λέει και ο λαός, με υλικά κατεδαφίσεων δεν χτίζεται καινούριο σπίτι.
Αυτό έγινε και στο τριήμερο συνέδριο της επανίδρυσης. Εμφανίστηκε η Φώφη Γεννηματά -ουρλιάζοντας στην κυριολεξία- ντυμένη στα λευκά. Είπαν οι επικοινωνιολόγοι ότι στην επανεκκίνηση ταιριάζει το λευκό της αθωότητας, της αναμάρτητου, της αθώας περιστεράς. Και πλαισιώθηκε από δύο αμετανόητους πρώην πρωθυπουργούς, από πρόσωπα που μόνο άλγος και θυμό προκαλούν στον ελληνικό λαό. Και κάποιους γυρολόγους της πολιτικής, τρίμματα από ρεβανί, που αλλάζουν κόμματα με όρους τηλεοπτικής σεζόν.
Ούτε μια λέξη αυτοκριτικής
Παρακολουθώντας τις ομιλίες του Σημίτη και του Παπανδρέου, αλλά και όλων εκείνων που διαδραμάτισαν κυρίαρχο ρόλο σε όσα συνέβησαν στη χώρα και τον λαό, ήταν σαν να έβλεπε κανείς κάποιους έκπτωτους των Ρομανόφ να αναπολούν (και να ορέγονται) την παλιά τους κυριαρχία.
Το πελατειακό κράτος το έφτιαξαν κάποιοι άλλοι. Το ελληνικό χρέος διογκώθηκε από πολιτικές επιλογές και πράξεις κάποιων άλλων. Η διαφθορά και η διαπλοκή ήταν ίδιον κάποιων άλλων. Τα μνημόνια ήρθαν ως φυσικό φαινόμενο, η εργασία τσακίστηκε, η κοινωνία λεηλατήθηκε και η χώρα χρεοκόπησε από κάποιους άλλους. Αμετανόητοι και αλαζόνες εκείνοι που όποια πέτρα σκανδάλου κι αν σηκώσεις είναι από κάτω. Αμετανόητοι και αλαζόνες εκείνοι που ο ελληνικός λαός καταδίκασε με την ψήφο του στη λήθη της ιστορίας, που δεν θέλει ούτε να τους ξέρει, ούτε να τους ξαναδεί. Πιο αμετροεπής όλων υπήρξε ο Βενιζέλος, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σαμαρά, σε αντιαριστερό κρεσέντο πανομοιότυπο του Αδ. Γεωργιάδη για να κλίνει σε όλους τους χρόνους και όλες τις εγκλίσεις το “για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ”.
Από όλες τις ομιλίες, από όλες τις παρουσίες, ανέδυε το στερητικό σύνδρομο, η έλλειψη της εξουσίας και εκείνο το θολό βλέμμα που είναι έτοιμο να κάνει τα πάντα για να πάρει πίσω έστω κι ένα κομμάτι της.
Για ένα πουκάμισο αδειανό, για ένα καινούριο ΑΦΜ
Έχουν προσφέρει στην πολιτική επιστήμη το διεθνή όρο “pasokification” και μυαλό δεν έβαλαν. Μαζεύτηκαν να μιλήσουν για την Κεντροαριστερά (που σηκώνει πολλή κουβέντα για το αν είναι υπαρκτός πολιτικός χώρος) με όρους της δεκαετίας του 1990, με όρους εκσυγχρονισμού, δηλαδή με το δόγμα υποταγής της σοσιαλδημοκρατίας στο πιο σκληρό νεοφιλελεύθερο αφήγημα. Στην Ελλάδα όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη το ζήσαμε με τα καταστροφικά αποτελέσματα που βιώνουμε σήμερα. Στην Ελλάδα συνοδεύτηκε από μια μακρά περίοδο διαφθοράς και διαπλοκής που συνιστούν τον ιδιότυπο “ελληνικό παράδοξο”. Τόσο παράδοξο που αυτή η σύναξη εν μέσω καύσωνα έχει ένα και μόνο στόχο, την αναζήτηση ενός νέου ονόματος για ένα νέο ΑΦΜ που θα καλύψει χρέη σε τράπεζες και δημόσιο και μίζες στα κρυφά κομματικά ταμεία.
Σε όλη την υπόλοιπη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία υπάρχει μια κινητικότητα (μέσα από συντριβές φυσικά). Αναζητούνται καινούρια αφηγήματα και καινούρια πρόσωπα για να ξανασυνδέσουν αυτό τον πολιτικό χώρο με κοινωνικές δυνάμεις. Σε όλη την Ευρώπη πλην της Ελλάδας. Εδώ για τρεις μέρες μιλούσαν μεταξύ τους με όρους μιντιοκρατίας και ελίτ.
Οι λέξεις και τα σύμβολα
Υπάρχει το πρόσφατο παράδειγμα του Κόρμπιν σε αυτό που ονομάζεται σοσιαλδημοκρατία. Αλλά πόσο σχέση μπορούν να έχουν χρεοκοπημένα κόμματα με το φαινόμενο Κόρμπιν; Ο σημερινός ηγέτης των Εργατικών προέρχεται από τις παραδόσεις της κοινωνικής αντίστασης, από τη ριζοσπαστική αριστερά και ελέω ενός εκλογικού συστήματος βρέθηκε εγκλωβισμένος αλλά σθεναρά απέναντι στον “Μπλερισμό”. Και σήμερα τόσο ο ίδιος ως αντισυμβατικός ηγέτης, το πρόγραμμα των Εργατικών, αλλά και η μαζική ένταξη νέων δυνάμεων στον κομματικό οργανισμό έχουν να προσφέρουν ένα συλλογικό υποκείμενο υπόδειγμα για τη ριζοσπαστική Αριστερά και ούτε καν για τη ριζοσπαστική σοσιαλδημοκρατία. Στην περίπτωση της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας δεν έχουν καμία δυνατότητα να πράξουν ούτε το ελάχιστο. Όχι αριστερή ή κοινωνική στροφή, ούτε καν περιστροφή γύρω από τον εαυτό τους. Δεν έχουν καν νέα πρόσωπα ν' αναδείξουν. Και αλλάζουν ονόματα. “Δημοκρατική Συμπαράταξη”. Δηλαδή; Δηλαδή τίποτα. Ούτε αριστερά, ούτε σοσιαλδημοκρατία, ενωμένοι δημοκράτες (λέμε τώρα). Ιδεολογικοποίηση του Ακραίου Κέντρου πέρα από τις στήλες των εφημερίδων και σε κομματικό οργανισμό με κεφαλάκια για σύμβολο.
Κι ύστερα γίνανε ωραία φωτογραφία
Στη Φώφη Γεννηματά δόθηκαν πολλές ευκαιρίες να φτιάξει επί της ουσίας έναν πόλο της κεντροαριστεράς. Ευκαιρίες τόσο από την αναγκαστική συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, ευκαιρίες με την απλή αναλογική. Δεν τα κατάφερε και παραμένει προσδεδεμένη στα παλιά πρόσωπα του κόμματός της. Και αυτό γιατί όπως φαίνεται χρωστάει, δεν είναι ούτε αθώα, ούτε αναμάρτητη, όσο λευκό κι αν φορέσει. Η παρουσία του καταχειροκροτούμενου Μητσοτάκη στις εργασίες του συνέδριου αποτελεί και στρατηγική επιλογή του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου. Ένα μικρό κόμμα τσόντα στο μανίκι του ακροδεξιού νεοφιλελευθερισμού Μητσοτάκη, από ένα κόμμα ρυθμιστή.
Οπότε ας μη μιλούν για κεντροαριστερά με κοινωνικές αναφορές, ας μιλούν γι' αυτό που πραγματικά είναι, τίποτα περισσότερο από το αντικοινωνικό ακραίο κέντρο.
Και στην απειλητική κατακλείδα της ομιλίας της “Ε ναι λοιπόν επιστρέψαμε” η μόνη απάντηση είναι: “Ζακέτα να πάρουν”.
γράφει η Μαρία Μπαλάφα
- Στο απειλητικό “Ε ναι λοιπόν επιστρέψαμε” η μόνη απάντηση είναι: “Ζακέτα να πάρουν”
Αυτό έγινε και στο τριήμερο συνέδριο της επανίδρυσης. Εμφανίστηκε η Φώφη Γεννηματά -ουρλιάζοντας στην κυριολεξία- ντυμένη στα λευκά. Είπαν οι επικοινωνιολόγοι ότι στην επανεκκίνηση ταιριάζει το λευκό της αθωότητας, της αναμάρτητου, της αθώας περιστεράς. Και πλαισιώθηκε από δύο αμετανόητους πρώην πρωθυπουργούς, από πρόσωπα που μόνο άλγος και θυμό προκαλούν στον ελληνικό λαό. Και κάποιους γυρολόγους της πολιτικής, τρίμματα από ρεβανί, που αλλάζουν κόμματα με όρους τηλεοπτικής σεζόν.
Ούτε μια λέξη αυτοκριτικής
Παρακολουθώντας τις ομιλίες του Σημίτη και του Παπανδρέου, αλλά και όλων εκείνων που διαδραμάτισαν κυρίαρχο ρόλο σε όσα συνέβησαν στη χώρα και τον λαό, ήταν σαν να έβλεπε κανείς κάποιους έκπτωτους των Ρομανόφ να αναπολούν (και να ορέγονται) την παλιά τους κυριαρχία.
Το πελατειακό κράτος το έφτιαξαν κάποιοι άλλοι. Το ελληνικό χρέος διογκώθηκε από πολιτικές επιλογές και πράξεις κάποιων άλλων. Η διαφθορά και η διαπλοκή ήταν ίδιον κάποιων άλλων. Τα μνημόνια ήρθαν ως φυσικό φαινόμενο, η εργασία τσακίστηκε, η κοινωνία λεηλατήθηκε και η χώρα χρεοκόπησε από κάποιους άλλους. Αμετανόητοι και αλαζόνες εκείνοι που όποια πέτρα σκανδάλου κι αν σηκώσεις είναι από κάτω. Αμετανόητοι και αλαζόνες εκείνοι που ο ελληνικός λαός καταδίκασε με την ψήφο του στη λήθη της ιστορίας, που δεν θέλει ούτε να τους ξέρει, ούτε να τους ξαναδεί. Πιο αμετροεπής όλων υπήρξε ο Βενιζέλος, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σαμαρά, σε αντιαριστερό κρεσέντο πανομοιότυπο του Αδ. Γεωργιάδη για να κλίνει σε όλους τους χρόνους και όλες τις εγκλίσεις το “για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ”.
Από όλες τις ομιλίες, από όλες τις παρουσίες, ανέδυε το στερητικό σύνδρομο, η έλλειψη της εξουσίας και εκείνο το θολό βλέμμα που είναι έτοιμο να κάνει τα πάντα για να πάρει πίσω έστω κι ένα κομμάτι της.
Για ένα πουκάμισο αδειανό, για ένα καινούριο ΑΦΜ
Έχουν προσφέρει στην πολιτική επιστήμη το διεθνή όρο “pasokification” και μυαλό δεν έβαλαν. Μαζεύτηκαν να μιλήσουν για την Κεντροαριστερά (που σηκώνει πολλή κουβέντα για το αν είναι υπαρκτός πολιτικός χώρος) με όρους της δεκαετίας του 1990, με όρους εκσυγχρονισμού, δηλαδή με το δόγμα υποταγής της σοσιαλδημοκρατίας στο πιο σκληρό νεοφιλελεύθερο αφήγημα. Στην Ελλάδα όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη το ζήσαμε με τα καταστροφικά αποτελέσματα που βιώνουμε σήμερα. Στην Ελλάδα συνοδεύτηκε από μια μακρά περίοδο διαφθοράς και διαπλοκής που συνιστούν τον ιδιότυπο “ελληνικό παράδοξο”. Τόσο παράδοξο που αυτή η σύναξη εν μέσω καύσωνα έχει ένα και μόνο στόχο, την αναζήτηση ενός νέου ονόματος για ένα νέο ΑΦΜ που θα καλύψει χρέη σε τράπεζες και δημόσιο και μίζες στα κρυφά κομματικά ταμεία.
Σε όλη την υπόλοιπη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία υπάρχει μια κινητικότητα (μέσα από συντριβές φυσικά). Αναζητούνται καινούρια αφηγήματα και καινούρια πρόσωπα για να ξανασυνδέσουν αυτό τον πολιτικό χώρο με κοινωνικές δυνάμεις. Σε όλη την Ευρώπη πλην της Ελλάδας. Εδώ για τρεις μέρες μιλούσαν μεταξύ τους με όρους μιντιοκρατίας και ελίτ.
Οι λέξεις και τα σύμβολα
Υπάρχει το πρόσφατο παράδειγμα του Κόρμπιν σε αυτό που ονομάζεται σοσιαλδημοκρατία. Αλλά πόσο σχέση μπορούν να έχουν χρεοκοπημένα κόμματα με το φαινόμενο Κόρμπιν; Ο σημερινός ηγέτης των Εργατικών προέρχεται από τις παραδόσεις της κοινωνικής αντίστασης, από τη ριζοσπαστική αριστερά και ελέω ενός εκλογικού συστήματος βρέθηκε εγκλωβισμένος αλλά σθεναρά απέναντι στον “Μπλερισμό”. Και σήμερα τόσο ο ίδιος ως αντισυμβατικός ηγέτης, το πρόγραμμα των Εργατικών, αλλά και η μαζική ένταξη νέων δυνάμεων στον κομματικό οργανισμό έχουν να προσφέρουν ένα συλλογικό υποκείμενο υπόδειγμα για τη ριζοσπαστική Αριστερά και ούτε καν για τη ριζοσπαστική σοσιαλδημοκρατία. Στην περίπτωση της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας δεν έχουν καμία δυνατότητα να πράξουν ούτε το ελάχιστο. Όχι αριστερή ή κοινωνική στροφή, ούτε καν περιστροφή γύρω από τον εαυτό τους. Δεν έχουν καν νέα πρόσωπα ν' αναδείξουν. Και αλλάζουν ονόματα. “Δημοκρατική Συμπαράταξη”. Δηλαδή; Δηλαδή τίποτα. Ούτε αριστερά, ούτε σοσιαλδημοκρατία, ενωμένοι δημοκράτες (λέμε τώρα). Ιδεολογικοποίηση του Ακραίου Κέντρου πέρα από τις στήλες των εφημερίδων και σε κομματικό οργανισμό με κεφαλάκια για σύμβολο.
Κι ύστερα γίνανε ωραία φωτογραφία
Στη Φώφη Γεννηματά δόθηκαν πολλές ευκαιρίες να φτιάξει επί της ουσίας έναν πόλο της κεντροαριστεράς. Ευκαιρίες τόσο από την αναγκαστική συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, ευκαιρίες με την απλή αναλογική. Δεν τα κατάφερε και παραμένει προσδεδεμένη στα παλιά πρόσωπα του κόμματός της. Και αυτό γιατί όπως φαίνεται χρωστάει, δεν είναι ούτε αθώα, ούτε αναμάρτητη, όσο λευκό κι αν φορέσει. Η παρουσία του καταχειροκροτούμενου Μητσοτάκη στις εργασίες του συνέδριου αποτελεί και στρατηγική επιλογή του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου. Ένα μικρό κόμμα τσόντα στο μανίκι του ακροδεξιού νεοφιλελευθερισμού Μητσοτάκη, από ένα κόμμα ρυθμιστή.
Οπότε ας μη μιλούν για κεντροαριστερά με κοινωνικές αναφορές, ας μιλούν γι' αυτό που πραγματικά είναι, τίποτα περισσότερο από το αντικοινωνικό ακραίο κέντρο.
Και στην απειλητική κατακλείδα της ομιλίας της “Ε ναι λοιπόν επιστρέψαμε” η μόνη απάντηση είναι: “Ζακέτα να πάρουν”.
γράφει η Μαρία Μπαλάφα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια κάτω από κάθε ανάρτηση εκφράζουν ΜΟΝΟ τις απόψεις των αναγνωστών που τις δημοσιεύουν.
O "Τηλεβόας" σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα ελληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επίσης, επειδή πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο.