Αυτή είναι η ζωή μας πια. Έρημα βενζινάδικα, έρημοι δρόμοι. Μάς έχουν μόνο για να δουλεύουμε. Ή να δουλεύουμε ή να πεθαίνουμε. Οι μισοί από την πείνα κι οι άλλοι μισοί από την αρρώστια. Και δεν ντρέπονται.
Και συγγνώμη για το θάρρος δηλαδή. Κανονικά κύριε καθηγητά ή έστω κύριε Τσιόδρα θα έπρεπε να πω. Αλλά εκείνη η αγαπησιάρικη προσφώνηση του πρωθυπουργού μας, εκείνο το "πες Σωτήρη" μού γλύκανε το μέσα μου. Μα τι απλός άνθρωπος ο Κυριάκος μας. Έτσι μπράβο και στον ενικό μωρό μου τρελό, στον ενικό τον κιμπάρικο, τον όξω καρδιά. Είναι ένας από μας ρε παιδί μου, λες τώρα θα βγει απ’ το Μαξίμου και θα πάμε όλοι μαζί για τσίπουρα. Ο πρωθυπουργός, εμείς, ο ψυκτικός από το Περιστέρι, όλη η τρελοπαρέα.
Πες, Σωτήρη - και "ρε Σωτήρη" μη σού πω. Πες. Γιατί αν δεν πεις τώρα, ειδικά τώρα που η εθνική μας κατάθλιψη χορεύει με μπρίο πατώντας στα κεφάλια μας, πότε θα πεις;
Πότε θα