«Όταν έχασα τον ένα μου γιο, φοβήθηκα για τους άλλους δύο. Δεν ταξιδεύω για μένα – ταξιδεύω για τα παιδιά μου, για να τους προσφέρω μια καλύτερη ζωή»
«Οι γιατροί μου είπαν ότι είναι καλύτερα στην ηπειρωτική Ελλάδα, καθώς ο γιος μου θα χρειαστεί περαιτέρω ιατρική φροντίδα», αναφέρει η Falak, 40 ετών. Σε λίγο θα επιβιβαστεί με τους δύο γιους της στο πλοίο που θα τους μεταφέρει από τη Λέσβο σε ένα κέντρο φιλοξενίας υπό την ευθύνη των Αρχών, στην πόλη της Λάρισας.
Η Falak και η οικογένεια της είναι ανάμεσα στους χιλιάδες αιτούντες άσυλο, οι οποίοι έχουν μεταφερθεί με τη βοήθεια της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (Υ.Α.) από τα νησιά του Αιγαίου στην ενδοχώρα, όπου υπάρχουν καλύτερες συνθήκες στέγασης και υποδομές. Από τον Ιούνιο, η Υ.Α. έχει υποστηρίξει τη μεταφορά 5.556 αιτούντων άσυλο σε κέντρα φιλοξενίας υπό τη διαχείριση των Αρχών, καθώς και σε δομές στέγασης που στηρίζει ο Οργανισμός.
Προτεραιότητα έχει δοθεί σε ευάλωτες περιπτώσεις, όπως η Falak, η οποία εγκατέλειψε το σπίτι της στο Idlib της Συρίας τον περασμένο Αύγουστο μαζί με τους δύο γιους της, τον 5χρονο Mohamed Morad και τον 14χρονο Samir. Ήθελε να διαφύγει από την εμπόλεμη περιοχή νωρίτερα, αλλά περίμενε μήπως μάθει κάποιο νέο για τον αγνοούμενο σύζυγό της. Έπειτα, μια ρουκέτα έπεσε στο σπίτι τους, σκοτώνοντας έναν από τους τρεις γιους της και ακρωτηριάζοντας τον μικρότερο, τον Morad.
Το αγόρι μπήκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο, όπου οι γιατροί κατάφεραν να σώσουν μόνο το αριστερό του πόδι με μια σειρά από δύσκολες χειρουργικές επεμβάσεις. Παρόλο που χρειαζόταν επιπλέον ιατρική φροντίδα, μετά τον βομβαρδισμό η Falak ήθελε να εγκαταλείψουν τη χώρα όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
«Με την κατάσταση που επικρατεί στη Συρία, δεν μπορείς να ζήσεις εκεί», λέει η Falak για τη σύρραξη στη χώρα, που συμπληρώνει έξι χρόνια το Μάρτιο. «Κάθε μέρα κοίταζα τα πρόσωπα των παιδιών μου και ήταν φοβισμένα, τρομοκρατημένα από τις βόμβες που έπεφταν. Ακόμα και τώρα, κάθε φορά που ακούμε ήχους που μοιάζουν με αεροπλάνα ή βόμβες φοβούνται πολύ».
«Ήταν πολύ δύσκολα», συνεχίζει. «Όμως ήξερα ότι πρέπει να φύγουμε από τη Συρία ή να πεθάνουμε προσπαθώντας. Θα έκανα τα πάντα για τα παιδιά μου, προκειμένου να έχουν μια καλύτερη ζωή».
Μόλις δέκα ημέρες μετά την εγχείρηση του Morad, η Falak μαζί με τους δύο της γιους πέρασαν τα σύνορα Συρίας – Τουρκίας με τα πόδια. Αναγκάστηκε να πληρώσει έναν άγνωστο για να κουβαλήσει τον Morad, που δεν μπορούσε να περπατήσει, κατά μήκος του ορεινού μονοπατιού, ενώ γύρω τους οι συνοριοφύλακες πυροβολούσαν στον αέρα.
Όμως, μέχρι να φτάσουν στα δυτικά παράλια της Τουρκίας, η υγεία του μικρού αγοριού επιδεινώθηκε. Χωρίς πρόσβαση σε μετεγχειρητική αγωγή, στο αριστερό του πόδι προκλήθηκε μια πολύ σοβαρή φλεγμονή.
«Πίστευα ότι πηγαίνοντας στην Τουρκία θα έβρισκα καλύτερη θεραπευτική αγωγή για το γιο μου. Όμως όταν ξεκίνησε η φλεγμονή στο πόδι του αποφάσισα ότι έπρεπε να φύγουμε γρήγορα».
Στην απελπισμένη της προσπάθεια να εξασφαλίσει ιατρική φροντίδα για τον μικρό, η Falak κατέφυγε σε διακινητές, που τους μετέφεραν στα ελληνικά ύδατα με μια επικίνδυνη βάρκα. Πάλευαν μία ώρα στα μανιασμένα κύματα προτού τους διασώσει το ελληνικό Λιμενικό. Οι λιμενικοί βλέποντας την κατάσταση του Morad τον έστειλαν κατευθείαν στο νοσοκομείο της Λέσβου.
Η Falak και οι γιοι της πέρασαν τις επόμενες τρεις εβδομάδες στο χώρο φιλοξενίας του Καρά Τεπέ, που λειτουργεί υπό την ευθύνη του Δήμου Λέσβου, μέχρι η Ύπατη Αρμοστεία να τους εξασφαλίσει χώρο σε ένα κοντινό διαμέρισμα, που διαχειρίζεται ο τοπικός εταίρος της «Ηλιαχτίδα». Εκεί ο Morad ανέκαμψε σημαντικά. Τέσσερις μήνες μετά και αφού υπέστη ακόμα μια εγχείρηση, μπορεί πλέον να τρέχει όπως κάθε άλλο παιδάκι στην ηλικία του.
Όμως οι γιατροί συμβούλευσαν περαιτέρω θεραπεία στην ενδοχώρα και παρέπεμψαν τον Morad σε μια εξειδικευμένη ιατρική μονάδα που ασχολείται με τις παθήσεις των οστών στην Αθήνα. Η μονάδα απέχει τέσσερις ώρες με το αυτοκίνητο από το νέο μέρος, όπου διαμένει η οικογένεια στη Λάρισα. Η Falak ξέρει ότι ο γιος της θα είναι καλύτερα στην ενδοχώρα, όμως μετά από όσα έχει περάσει, δεν μπορεί να μην ανησυχεί.
«Εννοείται ότι είμαστε χαρούμενοι, που τώρα πια είμαστε ασφαλείς. Αλλά ο καθένας θα φοβόταν αν δεν ήξερε τι του ξημερώνει. Έχω δύο παιδιά και το ένα είναι άρρωστο. Είναι λογικό να ανησυχώ. Είμαι μόνη μου και είναι πολύ δύσκολο να αποφασίσω τι θα κάνω».
«Όταν έχασα τον ένα μου γιο, φοβήθηκα για τους άλλους δύο. Δεν ταξιδεύω για μένα – ταξιδεύω για τα παιδιά μου, για να τους προσφέρω μια καλύτερη ζωή».
πηγή
 |
| Η Falak αγκαλιάζει τον 5χρονο γιο της, Morad, ο οποίος έχει υποβληθεί σε τρεις επεμβάσεις στο γόνατό του έπειτα από τον τραυματισμό του κατά τη διάρκεια επίθεσης με ρουκέτα στο σπίτι τους στη Συρία |
Η Falak και η οικογένεια της είναι ανάμεσα στους χιλιάδες αιτούντες άσυλο, οι οποίοι έχουν μεταφερθεί με τη βοήθεια της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (Υ.Α.) από τα νησιά του Αιγαίου στην ενδοχώρα, όπου υπάρχουν καλύτερες συνθήκες στέγασης και υποδομές. Από τον Ιούνιο, η Υ.Α. έχει υποστηρίξει τη μεταφορά 5.556 αιτούντων άσυλο σε κέντρα φιλοξενίας υπό τη διαχείριση των Αρχών, καθώς και σε δομές στέγασης που στηρίζει ο Οργανισμός.
Προτεραιότητα έχει δοθεί σε ευάλωτες περιπτώσεις, όπως η Falak, η οποία εγκατέλειψε το σπίτι της στο Idlib της Συρίας τον περασμένο Αύγουστο μαζί με τους δύο γιους της, τον 5χρονο Mohamed Morad και τον 14χρονο Samir. Ήθελε να διαφύγει από την εμπόλεμη περιοχή νωρίτερα, αλλά περίμενε μήπως μάθει κάποιο νέο για τον αγνοούμενο σύζυγό της. Έπειτα, μια ρουκέτα έπεσε στο σπίτι τους, σκοτώνοντας έναν από τους τρεις γιους της και ακρωτηριάζοντας τον μικρότερο, τον Morad.
Το αγόρι μπήκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο, όπου οι γιατροί κατάφεραν να σώσουν μόνο το αριστερό του πόδι με μια σειρά από δύσκολες χειρουργικές επεμβάσεις. Παρόλο που χρειαζόταν επιπλέον ιατρική φροντίδα, μετά τον βομβαρδισμό η Falak ήθελε να εγκαταλείψουν τη χώρα όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
«Με την κατάσταση που επικρατεί στη Συρία, δεν μπορείς να ζήσεις εκεί», λέει η Falak για τη σύρραξη στη χώρα, που συμπληρώνει έξι χρόνια το Μάρτιο. «Κάθε μέρα κοίταζα τα πρόσωπα των παιδιών μου και ήταν φοβισμένα, τρομοκρατημένα από τις βόμβες που έπεφταν. Ακόμα και τώρα, κάθε φορά που ακούμε ήχους που μοιάζουν με αεροπλάνα ή βόμβες φοβούνται πολύ».
«Ήταν πολύ δύσκολα», συνεχίζει. «Όμως ήξερα ότι πρέπει να φύγουμε από τη Συρία ή να πεθάνουμε προσπαθώντας. Θα έκανα τα πάντα για τα παιδιά μου, προκειμένου να έχουν μια καλύτερη ζωή».
Μόλις δέκα ημέρες μετά την εγχείρηση του Morad, η Falak μαζί με τους δύο της γιους πέρασαν τα σύνορα Συρίας – Τουρκίας με τα πόδια. Αναγκάστηκε να πληρώσει έναν άγνωστο για να κουβαλήσει τον Morad, που δεν μπορούσε να περπατήσει, κατά μήκος του ορεινού μονοπατιού, ενώ γύρω τους οι συνοριοφύλακες πυροβολούσαν στον αέρα.
Όμως, μέχρι να φτάσουν στα δυτικά παράλια της Τουρκίας, η υγεία του μικρού αγοριού επιδεινώθηκε. Χωρίς πρόσβαση σε μετεγχειρητική αγωγή, στο αριστερό του πόδι προκλήθηκε μια πολύ σοβαρή φλεγμονή.
«Πίστευα ότι πηγαίνοντας στην Τουρκία θα έβρισκα καλύτερη θεραπευτική αγωγή για το γιο μου. Όμως όταν ξεκίνησε η φλεγμονή στο πόδι του αποφάσισα ότι έπρεπε να φύγουμε γρήγορα».
Στην απελπισμένη της προσπάθεια να εξασφαλίσει ιατρική φροντίδα για τον μικρό, η Falak κατέφυγε σε διακινητές, που τους μετέφεραν στα ελληνικά ύδατα με μια επικίνδυνη βάρκα. Πάλευαν μία ώρα στα μανιασμένα κύματα προτού τους διασώσει το ελληνικό Λιμενικό. Οι λιμενικοί βλέποντας την κατάσταση του Morad τον έστειλαν κατευθείαν στο νοσοκομείο της Λέσβου.
 |
| H Falak με τους δύο της γιους, το Morad και το Samir, στο λιμάνι της Μυτιλήνης |
Όμως οι γιατροί συμβούλευσαν περαιτέρω θεραπεία στην ενδοχώρα και παρέπεμψαν τον Morad σε μια εξειδικευμένη ιατρική μονάδα που ασχολείται με τις παθήσεις των οστών στην Αθήνα. Η μονάδα απέχει τέσσερις ώρες με το αυτοκίνητο από το νέο μέρος, όπου διαμένει η οικογένεια στη Λάρισα. Η Falak ξέρει ότι ο γιος της θα είναι καλύτερα στην ενδοχώρα, όμως μετά από όσα έχει περάσει, δεν μπορεί να μην ανησυχεί.
 |
| Ένα μέλος του προσωπικού της Ύπατης Αρμοστείας βοηθά τη Falak και τους δύο γιους της να μεταφέρουν τα πράγματά τους στο πλοίο με προορισμό την Αθήνα |
«Όταν έχασα τον ένα μου γιο, φοβήθηκα για τους άλλους δύο. Δεν ταξιδεύω για μένα – ταξιδεύω για τα παιδιά μου, για να τους προσφέρω μια καλύτερη ζωή».
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια κάτω από κάθε ανάρτηση εκφράζουν ΜΟΝΟ τις απόψεις των αναγνωστών που τις δημοσιεύουν.
O "Τηλεβόας" σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα ελληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επίσης, επειδή πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο.