Σημασία δεν έχει πόσο θα πέσεις, αλλά πώς θα προσγειωθείς...
Η κινηματογραφική ομάδα Άρτας ΚΑΡΕ - ΚΑΡΕ, σε συνεργασία με τον Δήμο Αρταίων, ανοίγει τις κινηματογραφικές προβολές του θερινού σινεμά της πόλης «Ορφέα» την Πέμπτη 21 Ιουλίου στις 9:30 το βράδυ με την Γαλλική ταινία « La Haine (Το Μίσος, 1995)», μια καταγραφή των φυλετικών και κοινωνικών αδιεξόδων μιας περιθωριοποιημένης νεολαίας στα γκέτο του Παρισιού.
Υπόθεση:
Η ταινία χαρτογραφεί ένα 24ωρο συναισθηματικής έντασης με τραγική κατάληξη, τριών μεταναστών, έπειτα από μια εξέγερση νεαρών στα Παρισινά προάστια (banlieues). Οι πρωταγωνιστές, μια παρέα τριών νεαρών φίλων, που κατάγονται από διαφορετικές εθνικές ομάδες και ζουν σε ένα υποβαθμισμένο οικοδομικό συγκρότημα στέγασης μεταναστών (ZUP – Zone à Urbaniser en Priorité) στα προάστια του Παρισιού: ο Vince είναι εβραίος, ο Hubert είναι μαύρος και ο Saїd είναι Άραβας. Ο τέταρτος φίλος της παρέας, ο νεαρός Abdel, έπεσε θύμα της αστυνομικής βίας κατά τη διάρκεια της εξέγερσης και βρίσκεται σε κώμα στο νοσοκομείο. Ο Vince, ο πιο ευέξαπτος της παρέας, ορκίζεται ότι σε περίπτωση που ο φίλος τους πεθάνει, θα εκδικηθεί σκοτώνοντας έναν αστυνομικό, χρησιμοποιώντας το υπηρεσιακό περίστροφο που χάθηκε κατά τη διάρκεια των επεισοδίων. Το κοινό στοιχείο που συνέχει τα μέλη της παρέας, παρά τη διαφορετική τους εθνική προέλευση, είναι ο κοινός τρόπος ζωής και η συνείδηση της κοινωνικής τους ταυτότητας: είναι νέοι, άνεργοι και βιώνουν το φάσμα του κοινωνικού αποκλεισμού και της περιθωριοποίησης, το ρατσισμό και την απόρριψη και δεν ελπίζουν σε τίποτα.
«Το μίσος» δεν είναι άλλη μια ταινία για τους σινεφίλ του καναπέ, δεν είναι άλλο ένα ευχάριστο δίωρο μπροστά στην οθόνη. Πρόκειται για ωρολογιακή βόμβα προγραμματισμένη να εκραγεί σε μια οποιαδήποτε καθημερινή περίσταση. Η κατάχρηση στην άσκηση της εξουσίας συναντά απέναντι της τους αντιδρώντες που όπως είναι φυσικό είναι και εκείνοι που το ίδιο το σύστημα έχει παραγκωνίσει βίαια στο περιθώριο.Η ταινία του Mathieu Kassovitz μας παρουσιάζει τους τρεις ήρωές του να βιώνουν τη δική τους ποινικοποιήμενη καθημερινότητα. Στοιβαγμένοι στο αστικό προλεταριάτο του Παρισιού, συνεχώς αντιμέτωποι με την ανέχεια και τις συμπλοκές με την αστυνομία, γκετοποιούν τις προοπτικές και τα όνειρά τους, αναζητώντας κοινωνική (συνεπώς και προσωπική) ταυτότητα. Παιδιά φτωχών μεταναστών που δεν πάνε στο σχολείο, νέοι των απορρυθμισμένων προαστίων της κρατικής εγκατάλειψης που δέχθηκαν πρόθυμα το αμερικανικό μόσχευμα της αντιεξουσιαστικής ραπ κουλτούρας, «τιτλούχοι» του κοινωνικού περιθωρίου που ματώνουν και μόνο που κοιτούν τα πολιτιστικά «συρματοπλέγματα» που τους χωρίζουν από τη φιλήσυχη πλειοψηφία, έως και κατ’ εξακολούθησιν μικροπαραβάτες, οι αντι-ήρωες του Kassovitz είναι οι φορείς εγκληματικότητας που πολιτικοί και δημοσιογράφοι θέλουν να παρουσιάζουν ως την πηγή του κοινωνικού κακού. Είναι ουσιαστικά αποκοινωνικοποιημένοι άνθρωποι, απλοί αριθμοί στο άθροισμα των σύγχρονων «προληπτικών πογκρόμ», «εν δυνάμει εγκληματίες» στα χέρια μιας κατασταλτικής κρεατομηχανής – και όχι ενός συστήματος πρόνοιας – που τους ωθεί όλο και περισσότερο στην αυτοδικία.
Δήλωση του Σκηνοθέτη Mathieu Kassovitz για την ταινία:
Μισώ τη δημαγωγική στάση που συνδέεται με τα γκέτο των προαστίων. Μισώ τη σικορέ και τα ανάμεικτα λαχανικά.Μισώ τους ηλίθιους που θεωρούν ότι ‘’Το Μίσος’’ είναι μια ταινία για τη ραπ μουσική.Μισώ όσους, με το πρόσχημα της ενασχόλησης με ένα σοβαρό θέμα, αυτόματα το καθιστούν λυπηρό και ηθικολογούν. Μισώ τους βλάκες που, χτυπώντας σε φιλικά στον ώμο, σου λένε, «Υπέροχη ταινία» ενώ πιστεύουν το αντίθετο (ή δεν το έχουν δει καν). Μισώ τα πολιτικώς ορθά σλόγκαν. Μισώ τον κόσμο που διαδηλώνει κατά του AIDS. Μισώ να βάζω το «εγώ» στην αρχή κάθε φράσης μου. Μισώ τους δημοσιογράφους που θα μεταφέρουν μόνο τη φράση “ανάμεικτα λαχανικά” μόνο και μόνο επειδή είναι αστείο. Μισώ να γράφω επιστολές ενδιαφέροντος. Κι όμως είμαι λευκός και ζω στο Παρίσι. Δεν έχω κανέναν λόγο να μισώ. Τώρα, προσπαθήστε να φανταστείτε τι συμβαίνει στο μυαλό ενός απ’ τους νέους που ζουν στα γκέτο των προαστίων, όταν ένας φίλος τους πυροβολείται στο κεφάλι από έναν αστυνομικό.
Βραβεία:
Βραβείο καλύτερης Σκηνοθεσίας Φεστιβάλ Καννών 1995
Βραβείο Σεζάρ Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερου Μοντάζ, Καλύτερης Παραγωγής 1995
Βραβείο Λυμιέρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Καλύτερης Ταινίας 1996
Παραγωγή: Γαλλική
Σκηνοθεσία: Ματιέ Κασοβίτς
Πρωταγωνιστούν: Βενσάν Κασέλ, Ιμπέρ Κουντέ, Μπενουά Μαζιμέλ, Σαϊντ Ταγκμαουί
Διάρκεια: 96᾽
Χρώμα: Ασπρόμαυρο
Υπόθεση:
Η ταινία χαρτογραφεί ένα 24ωρο συναισθηματικής έντασης με τραγική κατάληξη, τριών μεταναστών, έπειτα από μια εξέγερση νεαρών στα Παρισινά προάστια (banlieues). Οι πρωταγωνιστές, μια παρέα τριών νεαρών φίλων, που κατάγονται από διαφορετικές εθνικές ομάδες και ζουν σε ένα υποβαθμισμένο οικοδομικό συγκρότημα στέγασης μεταναστών (ZUP – Zone à Urbaniser en Priorité) στα προάστια του Παρισιού: ο Vince είναι εβραίος, ο Hubert είναι μαύρος και ο Saїd είναι Άραβας. Ο τέταρτος φίλος της παρέας, ο νεαρός Abdel, έπεσε θύμα της αστυνομικής βίας κατά τη διάρκεια της εξέγερσης και βρίσκεται σε κώμα στο νοσοκομείο. Ο Vince, ο πιο ευέξαπτος της παρέας, ορκίζεται ότι σε περίπτωση που ο φίλος τους πεθάνει, θα εκδικηθεί σκοτώνοντας έναν αστυνομικό, χρησιμοποιώντας το υπηρεσιακό περίστροφο που χάθηκε κατά τη διάρκεια των επεισοδίων. Το κοινό στοιχείο που συνέχει τα μέλη της παρέας, παρά τη διαφορετική τους εθνική προέλευση, είναι ο κοινός τρόπος ζωής και η συνείδηση της κοινωνικής τους ταυτότητας: είναι νέοι, άνεργοι και βιώνουν το φάσμα του κοινωνικού αποκλεισμού και της περιθωριοποίησης, το ρατσισμό και την απόρριψη και δεν ελπίζουν σε τίποτα.
«Το μίσος» δεν είναι άλλη μια ταινία για τους σινεφίλ του καναπέ, δεν είναι άλλο ένα ευχάριστο δίωρο μπροστά στην οθόνη. Πρόκειται για ωρολογιακή βόμβα προγραμματισμένη να εκραγεί σε μια οποιαδήποτε καθημερινή περίσταση. Η κατάχρηση στην άσκηση της εξουσίας συναντά απέναντι της τους αντιδρώντες που όπως είναι φυσικό είναι και εκείνοι που το ίδιο το σύστημα έχει παραγκωνίσει βίαια στο περιθώριο.Η ταινία του Mathieu Kassovitz μας παρουσιάζει τους τρεις ήρωές του να βιώνουν τη δική τους ποινικοποιήμενη καθημερινότητα. Στοιβαγμένοι στο αστικό προλεταριάτο του Παρισιού, συνεχώς αντιμέτωποι με την ανέχεια και τις συμπλοκές με την αστυνομία, γκετοποιούν τις προοπτικές και τα όνειρά τους, αναζητώντας κοινωνική (συνεπώς και προσωπική) ταυτότητα. Παιδιά φτωχών μεταναστών που δεν πάνε στο σχολείο, νέοι των απορρυθμισμένων προαστίων της κρατικής εγκατάλειψης που δέχθηκαν πρόθυμα το αμερικανικό μόσχευμα της αντιεξουσιαστικής ραπ κουλτούρας, «τιτλούχοι» του κοινωνικού περιθωρίου που ματώνουν και μόνο που κοιτούν τα πολιτιστικά «συρματοπλέγματα» που τους χωρίζουν από τη φιλήσυχη πλειοψηφία, έως και κατ’ εξακολούθησιν μικροπαραβάτες, οι αντι-ήρωες του Kassovitz είναι οι φορείς εγκληματικότητας που πολιτικοί και δημοσιογράφοι θέλουν να παρουσιάζουν ως την πηγή του κοινωνικού κακού. Είναι ουσιαστικά αποκοινωνικοποιημένοι άνθρωποι, απλοί αριθμοί στο άθροισμα των σύγχρονων «προληπτικών πογκρόμ», «εν δυνάμει εγκληματίες» στα χέρια μιας κατασταλτικής κρεατομηχανής – και όχι ενός συστήματος πρόνοιας – που τους ωθεί όλο και περισσότερο στην αυτοδικία.
Δήλωση του Σκηνοθέτη Mathieu Kassovitz για την ταινία:
Μισώ τη δημαγωγική στάση που συνδέεται με τα γκέτο των προαστίων. Μισώ τη σικορέ και τα ανάμεικτα λαχανικά.Μισώ τους ηλίθιους που θεωρούν ότι ‘’Το Μίσος’’ είναι μια ταινία για τη ραπ μουσική.Μισώ όσους, με το πρόσχημα της ενασχόλησης με ένα σοβαρό θέμα, αυτόματα το καθιστούν λυπηρό και ηθικολογούν. Μισώ τους βλάκες που, χτυπώντας σε φιλικά στον ώμο, σου λένε, «Υπέροχη ταινία» ενώ πιστεύουν το αντίθετο (ή δεν το έχουν δει καν). Μισώ τα πολιτικώς ορθά σλόγκαν. Μισώ τον κόσμο που διαδηλώνει κατά του AIDS. Μισώ να βάζω το «εγώ» στην αρχή κάθε φράσης μου. Μισώ τους δημοσιογράφους που θα μεταφέρουν μόνο τη φράση “ανάμεικτα λαχανικά” μόνο και μόνο επειδή είναι αστείο. Μισώ να γράφω επιστολές ενδιαφέροντος. Κι όμως είμαι λευκός και ζω στο Παρίσι. Δεν έχω κανέναν λόγο να μισώ. Τώρα, προσπαθήστε να φανταστείτε τι συμβαίνει στο μυαλό ενός απ’ τους νέους που ζουν στα γκέτο των προαστίων, όταν ένας φίλος τους πυροβολείται στο κεφάλι από έναν αστυνομικό.
Βραβεία:
Βραβείο καλύτερης Σκηνοθεσίας Φεστιβάλ Καννών 1995
Βραβείο Σεζάρ Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερου Μοντάζ, Καλύτερης Παραγωγής 1995
Βραβείο Λυμιέρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Καλύτερης Ταινίας 1996
Παραγωγή: Γαλλική
Σκηνοθεσία: Ματιέ Κασοβίτς
Πρωταγωνιστούν: Βενσάν Κασέλ, Ιμπέρ Κουντέ, Μπενουά Μαζιμέλ, Σαϊντ Ταγκμαουί
Διάρκεια: 96᾽
Χρώμα: Ασπρόμαυρο
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια κάτω από κάθε ανάρτηση εκφράζουν ΜΟΝΟ τις απόψεις των αναγνωστών που τις δημοσιεύουν.
O "Τηλεβόας" σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα ελληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επίσης, επειδή πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο.