Σκεφτείται τι είναι χασούρα για το ιδιωτικό συμφέρον και θα καταλάβετε τι μας περιμένει, εάν δεν αντισταθούμε...
Στην προσπάθειά της να ιδιωτικοποιήσει τη ΔΕΗ, για την ακρίβεια να αποσπάσει το φιλέτο και να το παραδώσει, με προίκα τους καταναλωτές, σε κολλητούς (Μυτιληναίο, Μπόμπολα κ.λπ.), η κυβέρνηση και τα φιλοκυβερνητικά μίντια επαναφέρουν τη ρητορική της τελευταίας Σοβιετίας. Υπονοούν πως η ΔΕΗ είναι δημόσια και γι' αυτό δεν πάει καλά ως επιχείρηση, άρα πρέπει να την ξεφορτωθούμε.
Φυσικά όλα αυτά είναι ψέματα, και το γνωρίζουν. Η ΔΕΗ δεν είναι δημόσια, είναι κατ' ουσίαν ιδιωτική, εισηγμένη στο Χρηματιστήριο και, παρά το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις, που θέλουν να την πουλήσουν, φρόντισαν δια πράξεων και παραλείψεων να τη λεηλατήσουν, η ΔΕΗ παραμένει κερδοφόρα επιχείρηση, μοιράζει μάλιστα και μέρισμα.
Το επόμενο επιχείρημα, λογική συνέπεια του προηγούμενου, είναι ότι το κράτος δεν μπορεί να κάνει τον επιχειρηματία. Πρόκειται περί ενός ιδεολογικού επιχειρήματος, το οποίο δεν δικαιώνεται από την πράξη. Η εμπειρία της ιδιωτικοποίησης της ενέργειας στην Ελλάδα μπορεί να περιγραφεί κάλλιστα με την περίπτωση των Hellas Power και Energa, των δύο εταιρειών - παρόχων που εισέπρατταν κανονικά το χαράτσι και, αντί να το αποδίδουν στο Δημόσιο, το έστελναν στην Ελβετία... Είναι μάλιστα τόση η απέχθεια της κυβέρνησης προς όσους "ποινικοποιούν την επιχειρηματικότητα", που στη δίκη των δύο εταιρειών συνήγορος υπεράσπισης είναι ο υπουργός Υγείας Μάκης Βορίδης.
Οι "επενδυτές" της "μικρής ΔΕΗ" είχαν την επιλογή να φτιάξουν οι ίδιοι εργοστάσια, αλλά αφού μπορούν να πάρουν τα έτοιμα, γιατί να ξοδευτούν; Άλλωστε, ως γνωστόν, είμαστε σοβιετία... Το επιχείρημα "κράτος vs ιδιώτης" θα μπορούσε, όμως, να απαντηθεί και με άλλον τρόπο, ενσωματώνοντάς το. Ωραία, το κράτος δεν μπορεί να είναι επιχειρηματίας. Τα βασικά δημόσια αγαθά, νερό, ενέργεια κ.λπ., μπορεί να είναι αντικείμενο επιχειρηματικότητας; Η κυβέρνηση απαντά "ναι" και προσπαθεί να ξεπουλήσει και το νερό και το ρεύμα και οτιδήποτε άλλο είναι στρατηγικής σημασίας. Πιθανόν οι ιδιώτες να είναι πιο αποτελεσματικοί στη στρατηγική. Αλλά είναι η στρατηγική για το ιδιωτικό οικονομικό τους όφελος, το οποίο δεν ταυτίζεται αναγκαστικά με το γενικό όφελος, κατά κανόνα μάλιστα το αντιστρατεύεται.
Το παράδειγμα της ΔΕΗ είναι προσφυές: το κοινό όφελος υπαγορεύει την κατανάλωση της μικρότερης ποσότητας ενέργειας στην πιο καθαρή της μορφή. Το ιδιωτικό όφελος επιβάλλει τη μεγαλύτερη δυνατή κατανάλωση ενέργειας, στην πιο φθηνή, άρα και βρόμικη μορφή της.
Για τη δημόσια αντίληψη, η φθηνή ενέργεια είναι κοινωνική πολιτική και τα ακριβά φίλτρα στα εργοστάσια ηλεκτρισμού είναι οικολογική πολιτική. Για το ιδιωτικό συμφέρον είναι χασούρα. Όπως χασούρα είναι και τα κοινωνικά τιμολόγια και το να μην κόβεται το ρεύμα σε οικογένειες που έχουν ανάγκη. Αλλά μπροστά στην επιχειρηματικότητα...
πηγή
Το επόμενο επιχείρημα, λογική συνέπεια του προηγούμενου, είναι ότι το κράτος δεν μπορεί να κάνει τον επιχειρηματία. Πρόκειται περί ενός ιδεολογικού επιχειρήματος, το οποίο δεν δικαιώνεται από την πράξη. Η εμπειρία της ιδιωτικοποίησης της ενέργειας στην Ελλάδα μπορεί να περιγραφεί κάλλιστα με την περίπτωση των Hellas Power και Energa, των δύο εταιρειών - παρόχων που εισέπρατταν κανονικά το χαράτσι και, αντί να το αποδίδουν στο Δημόσιο, το έστελναν στην Ελβετία... Είναι μάλιστα τόση η απέχθεια της κυβέρνησης προς όσους "ποινικοποιούν την επιχειρηματικότητα", που στη δίκη των δύο εταιρειών συνήγορος υπεράσπισης είναι ο υπουργός Υγείας Μάκης Βορίδης.
Οι "επενδυτές" της "μικρής ΔΕΗ" είχαν την επιλογή να φτιάξουν οι ίδιοι εργοστάσια, αλλά αφού μπορούν να πάρουν τα έτοιμα, γιατί να ξοδευτούν; Άλλωστε, ως γνωστόν, είμαστε σοβιετία... Το επιχείρημα "κράτος vs ιδιώτης" θα μπορούσε, όμως, να απαντηθεί και με άλλον τρόπο, ενσωματώνοντάς το. Ωραία, το κράτος δεν μπορεί να είναι επιχειρηματίας. Τα βασικά δημόσια αγαθά, νερό, ενέργεια κ.λπ., μπορεί να είναι αντικείμενο επιχειρηματικότητας; Η κυβέρνηση απαντά "ναι" και προσπαθεί να ξεπουλήσει και το νερό και το ρεύμα και οτιδήποτε άλλο είναι στρατηγικής σημασίας. Πιθανόν οι ιδιώτες να είναι πιο αποτελεσματικοί στη στρατηγική. Αλλά είναι η στρατηγική για το ιδιωτικό οικονομικό τους όφελος, το οποίο δεν ταυτίζεται αναγκαστικά με το γενικό όφελος, κατά κανόνα μάλιστα το αντιστρατεύεται.
Το παράδειγμα της ΔΕΗ είναι προσφυές: το κοινό όφελος υπαγορεύει την κατανάλωση της μικρότερης ποσότητας ενέργειας στην πιο καθαρή της μορφή. Το ιδιωτικό όφελος επιβάλλει τη μεγαλύτερη δυνατή κατανάλωση ενέργειας, στην πιο φθηνή, άρα και βρόμικη μορφή της.
Για τη δημόσια αντίληψη, η φθηνή ενέργεια είναι κοινωνική πολιτική και τα ακριβά φίλτρα στα εργοστάσια ηλεκτρισμού είναι οικολογική πολιτική. Για το ιδιωτικό συμφέρον είναι χασούρα. Όπως χασούρα είναι και τα κοινωνικά τιμολόγια και το να μην κόβεται το ρεύμα σε οικογένειες που έχουν ανάγκη. Αλλά μπροστά στην επιχειρηματικότητα...
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια κάτω από κάθε ανάρτηση εκφράζουν ΜΟΝΟ τις απόψεις των αναγνωστών που τις δημοσιεύουν.
O "Τηλεβόας" σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα ελληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επίσης, επειδή πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο.