Παντού ψέματα αναμεμιγμένα με τρομοκρατικό φόβο, τον φόβο της χρεοκοπίας, την ανασφάλεια και τη διαλυτική λειτουργία του κοινωνικού αυτοματισμού
Η ζωή είναι πάνω από το κέρδος
Ψέματα και ευφημισμοί ενόψει εκλογών. Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, του νερού, τώρα της ΔΕΗ, πριν του ΟΤΕ, σε λίγο του φυσικού αερίου και όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, το λένε «αξιοποίηση», την κατάργηση σχολείων «συγχώνευση», την εξαέρωση των συντάξεων «διαρθρωτικές αλλαγές», ενώ τη μείωση των μισθών και τις απολύσεις τις αποκαλούν «ανταγωνιστικότητα». Πίσω από τις φράσεις και τους νεολογισμούς αποκρύπτουν τις αλυσίδες. Παντού ψέματα αναμεμιγμένα με τρομοκρατικό φόβο, τον φόβο της χρεοκοπίας, την ανασφάλεια και τη διαλυτική λειτουργία του κοινωνικού αυτοματισμού. Οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του νεοφιλελευθερισμού σε πλήρη λειτουργία.
Τι θέλουν, λοιπόν, από την Ελλάδα; Να γίνει ένα στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας για τους Έλληνες και μια πηγή πάμφθηνης ενέργειας (νερό, φυσικό αέριο, πετρέλαιο) για τους Βορειοευρωπαίους, πρωτίστως τους Γερμανούς; Ακριβώς αυτό.
Εξάλλου η πρακτική δεν είναι καινούργια. Στη Λατινική Αμερική και συγκεκριμένα στη Βολιβία ξέσπασε το 2000 ο πόλεμος του νερού. Η Βολιβία είχε καταφύγει και αυτή σε «σωτήρες» τύπου ΔΝΤ. Οι συμβουλές των τεχνοκρατών του διεθνούς οργανισμού πανομοιότυπες: «Διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις», δηλαδή ιδιωτικοποίηση και ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και πρώτα της κρατικής εταιρείας ύδρευσης. Ακολούθησαν οι ανατιμήσεις σε ό,τι σχετιζόταν με το νερό κατά 200% και 300%! Μετά από αιματηρές διαδηλώσεις, ο λαός της Βολιβίας κατάφερε να γλυτώσει το ξεπούλημα του νερού.
Την ίδια οδό ακολουθεί, δυστυχώς, και η Ελλάδα της τρόικας και των Μνημονίων. Στη χώρα μας οι ιδιωτικοποιήσεις -ΟΤΕ, Ολυμπιακή- ξεκίνησαν πριν καν σκάσει η βόμβα της κρίσης. Ακολούθησε η χρεοκοπία και οι «σωτήρες» με τα Μνημόνια που εξαθλίωσαν τον ελληνικό λαό, μεγάλωσαν την ύφεση και έδωσαν το δικαίωμα στο ξένο κεφάλαιο να μας πει: «Ίσως έχετε ακόμη μία ευκαιρία. Έχετε ένα σωρό πρώτες ύλες, όπως πετρέλαιο, αέριο… Και όπως γνωρίζετε και οι ίδιοι, δεν έχετε την τεχνογνωσία ούτε τα οικονομικά μέσα για να αξιοποιήσετε τον ορυκτό σας πλούτο. Εμείς όμως ξέρουμε μερικούς εξαιρετικούς διεθνείς ομίλους που θα ήταν πρόθυμοι… Σας προτείνουμε λοιπόν να χορηγήσετε στις εταιρείες αυτές την άδεια εκμετάλλευσης για τις επόμενες δεκαετίες, εσείς θα πάρετε κάτι ψίχουλα (σ.σ.: η Ελλάδα λαμβάνει ως μερίδιο το 20%, ενώ οι γειτονικές χώρες παίρνουν το 50%) από όλο αυτόν τον πλούτο και με τα ψιχουλάκια αυτά θα μπορέσετε να συνεχίσετε να μας αποπληρώνετε το χρέος…» (από το βιβλίο του Γερμανού χρηματιστή Dirk Muller «Σύγκρουση»).
Τώρα θέλουν τη ΔΕΗ. Πίσω από τη ΔΕΗ όμως υπάρχουν και άλλα πράγματα. Όπως είναι γνωστό, το νερό δεν είναι μόνο ένας ανανεώσιμος πόρος που αποτελεί ζωτικό στοιχείο για την επιβίωση του ανθρώπου, της πανίδας, της χλωρίδας και τη διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος εν γένει, είναι και βασικό στοιχείο της ανάπτυξης. Αναφέρομαι στις τεχνητές λίμνες, οι οποίες, εκτός από την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, είναι παράλληλα και έργα πολλαπλής ωφέλειας καθώς εξυπηρετούν ανάγκες, όπως ύδρευση, άρδευση, αντιπλημμυρική προστασία, προστασία του περιβάλλοντος και παρέχουν ευκαιρίες τουριστικής αξιοποίησης. Στις περισσότερες περιοχές όπου δημιουργούνται οι ταμιευτήρες, η μορφή του ευρύτερου χώρου αλλάζει, δημιουργώντας τοπία ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, προσφέροντας έτσι στις τοπικές κοινωνίες τη δυνατότητα τουριστικής ανάπτυξης, η οποία επιδιώκεται τώρα να παραδοθεί σε ξένους μεγαλοεπενδυτές σε συνεργασία, ενδεχομένως, με εγχώριους ομολόγους τους.
Θα το αφήσουμε αυτό να συμβεί; Στη Βολιβία δημιουργήθηκε ένα τεράστιο κίνημα που απέτρεψε την ιδιωτικοποίηση του νερού και δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την αποτίναξη της δικτατορίας και την έλευση της Αριστεράς στην εξουσία. Το ίδιο πρέπει να κάνουμε και στη χώρα μας. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε το «ξεπούλημα» της δημόσιας περιουσίας. Από τις Σκουριές στη Χαλκιδική, τη Δράμα, τη Στερεά Ελλάδα, τη Θεσσαλία και την Ήπειρο διαμορφώνεται ήδη ένα κίνημα, το οποίο παρά την αποσιώπηση των συστημικών μέσων επικοινωνίας λαμβάνει τα χαρακτηριστικά ενός ξεσηκωμού που οργανώνει την οργή εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων, πρωτίστως των νέων, των κατεστραμμένων αγροτών και μικροεπιχειρηματιών, των απλήρωτων εργαζομένων αλλά και όλων εκείνων που νοιάζονται για την τύχη του τόπου μας και του μέλλοντος των παιδιών μας. Αυτό βέβαια δεν φαίνεται. Γιατί η μη ορατότητα της αντίστασης («μαύρο» στην ΕΡΤ, κλείσιμο αντιμνημονιακών ΜΜΕ, αυταρχισμός, καταστολή) αποτελεί μια απαράγραπτη πτυχή της κυριαρχίας της καθεστηκυίας διαπλοκής και των ξένων νεοαποικιοκρατών.
Αυτή την αντίσταση πρέπει, τώρα, να φέρει στο φως η Αριστερά. Και πρέπει να την οργανώσει με αποτελεσματικό και δημιουργικό τρόπο. Ο ανταγωνισμός ανταλλακτικής και χρηστικής αξίας, η μετατροπή δηλαδή ενός δημόσιου αγαθού σε ιδιωτικό εμπόρευμα, είναι ένα από τα πεδία αντίστασης. Πρέπει να αναγκάσουμε τους παγκόσμιους και εθνικούς κερδοσκόπους να σεβαστούν τον ρυθμό και την «ώρα της Γης», να υποχρεωθούν να δεχτούν ότι το κέρδος δεν είναι πάνω από τη ζωή, ότι η φύση θέλει τον χρόνο της για να αναπαραχθεί, ότι οι δηλητηριαστές του Ασωπού, του Αμβρακικού, της Παμβώτιδας και των ποταμών μας, του Ασπρόπυργου, της Ελευσίνας, της Βοιωτίας, του Κορινθιακού, της Μεγαλόπολης, του Αγίου Δημητρίου, της Κερκίνης και όπου αλλού, είναι εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας.
Η επιδιωκόμενη οικονομική ανάκαμψη δεν μπορεί να είναι μία διαρκής κοινωνική αδικία στο όνομα του κέρδους, αδιαφορώντας αν αυτό συνεπάγεται τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων και την καταστροφή της Φύσης.
Της ΟΛΓΑΣ ΓΕΡΟΒΑΣΙΛΗ*
* Η Όλγα Γεροβασίλη είναι βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Άρτας και υποψήφια περιφερειάρχης Ηπείρου
Τι θέλουν, λοιπόν, από την Ελλάδα; Να γίνει ένα στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας για τους Έλληνες και μια πηγή πάμφθηνης ενέργειας (νερό, φυσικό αέριο, πετρέλαιο) για τους Βορειοευρωπαίους, πρωτίστως τους Γερμανούς; Ακριβώς αυτό.
Εξάλλου η πρακτική δεν είναι καινούργια. Στη Λατινική Αμερική και συγκεκριμένα στη Βολιβία ξέσπασε το 2000 ο πόλεμος του νερού. Η Βολιβία είχε καταφύγει και αυτή σε «σωτήρες» τύπου ΔΝΤ. Οι συμβουλές των τεχνοκρατών του διεθνούς οργανισμού πανομοιότυπες: «Διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις», δηλαδή ιδιωτικοποίηση και ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και πρώτα της κρατικής εταιρείας ύδρευσης. Ακολούθησαν οι ανατιμήσεις σε ό,τι σχετιζόταν με το νερό κατά 200% και 300%! Μετά από αιματηρές διαδηλώσεις, ο λαός της Βολιβίας κατάφερε να γλυτώσει το ξεπούλημα του νερού.
Την ίδια οδό ακολουθεί, δυστυχώς, και η Ελλάδα της τρόικας και των Μνημονίων. Στη χώρα μας οι ιδιωτικοποιήσεις -ΟΤΕ, Ολυμπιακή- ξεκίνησαν πριν καν σκάσει η βόμβα της κρίσης. Ακολούθησε η χρεοκοπία και οι «σωτήρες» με τα Μνημόνια που εξαθλίωσαν τον ελληνικό λαό, μεγάλωσαν την ύφεση και έδωσαν το δικαίωμα στο ξένο κεφάλαιο να μας πει: «Ίσως έχετε ακόμη μία ευκαιρία. Έχετε ένα σωρό πρώτες ύλες, όπως πετρέλαιο, αέριο… Και όπως γνωρίζετε και οι ίδιοι, δεν έχετε την τεχνογνωσία ούτε τα οικονομικά μέσα για να αξιοποιήσετε τον ορυκτό σας πλούτο. Εμείς όμως ξέρουμε μερικούς εξαιρετικούς διεθνείς ομίλους που θα ήταν πρόθυμοι… Σας προτείνουμε λοιπόν να χορηγήσετε στις εταιρείες αυτές την άδεια εκμετάλλευσης για τις επόμενες δεκαετίες, εσείς θα πάρετε κάτι ψίχουλα (σ.σ.: η Ελλάδα λαμβάνει ως μερίδιο το 20%, ενώ οι γειτονικές χώρες παίρνουν το 50%) από όλο αυτόν τον πλούτο και με τα ψιχουλάκια αυτά θα μπορέσετε να συνεχίσετε να μας αποπληρώνετε το χρέος…» (από το βιβλίο του Γερμανού χρηματιστή Dirk Muller «Σύγκρουση»).
Τώρα θέλουν τη ΔΕΗ. Πίσω από τη ΔΕΗ όμως υπάρχουν και άλλα πράγματα. Όπως είναι γνωστό, το νερό δεν είναι μόνο ένας ανανεώσιμος πόρος που αποτελεί ζωτικό στοιχείο για την επιβίωση του ανθρώπου, της πανίδας, της χλωρίδας και τη διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος εν γένει, είναι και βασικό στοιχείο της ανάπτυξης. Αναφέρομαι στις τεχνητές λίμνες, οι οποίες, εκτός από την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, είναι παράλληλα και έργα πολλαπλής ωφέλειας καθώς εξυπηρετούν ανάγκες, όπως ύδρευση, άρδευση, αντιπλημμυρική προστασία, προστασία του περιβάλλοντος και παρέχουν ευκαιρίες τουριστικής αξιοποίησης. Στις περισσότερες περιοχές όπου δημιουργούνται οι ταμιευτήρες, η μορφή του ευρύτερου χώρου αλλάζει, δημιουργώντας τοπία ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, προσφέροντας έτσι στις τοπικές κοινωνίες τη δυνατότητα τουριστικής ανάπτυξης, η οποία επιδιώκεται τώρα να παραδοθεί σε ξένους μεγαλοεπενδυτές σε συνεργασία, ενδεχομένως, με εγχώριους ομολόγους τους.
Θα το αφήσουμε αυτό να συμβεί; Στη Βολιβία δημιουργήθηκε ένα τεράστιο κίνημα που απέτρεψε την ιδιωτικοποίηση του νερού και δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την αποτίναξη της δικτατορίας και την έλευση της Αριστεράς στην εξουσία. Το ίδιο πρέπει να κάνουμε και στη χώρα μας. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε το «ξεπούλημα» της δημόσιας περιουσίας. Από τις Σκουριές στη Χαλκιδική, τη Δράμα, τη Στερεά Ελλάδα, τη Θεσσαλία και την Ήπειρο διαμορφώνεται ήδη ένα κίνημα, το οποίο παρά την αποσιώπηση των συστημικών μέσων επικοινωνίας λαμβάνει τα χαρακτηριστικά ενός ξεσηκωμού που οργανώνει την οργή εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων, πρωτίστως των νέων, των κατεστραμμένων αγροτών και μικροεπιχειρηματιών, των απλήρωτων εργαζομένων αλλά και όλων εκείνων που νοιάζονται για την τύχη του τόπου μας και του μέλλοντος των παιδιών μας. Αυτό βέβαια δεν φαίνεται. Γιατί η μη ορατότητα της αντίστασης («μαύρο» στην ΕΡΤ, κλείσιμο αντιμνημονιακών ΜΜΕ, αυταρχισμός, καταστολή) αποτελεί μια απαράγραπτη πτυχή της κυριαρχίας της καθεστηκυίας διαπλοκής και των ξένων νεοαποικιοκρατών.
Αυτή την αντίσταση πρέπει, τώρα, να φέρει στο φως η Αριστερά. Και πρέπει να την οργανώσει με αποτελεσματικό και δημιουργικό τρόπο. Ο ανταγωνισμός ανταλλακτικής και χρηστικής αξίας, η μετατροπή δηλαδή ενός δημόσιου αγαθού σε ιδιωτικό εμπόρευμα, είναι ένα από τα πεδία αντίστασης. Πρέπει να αναγκάσουμε τους παγκόσμιους και εθνικούς κερδοσκόπους να σεβαστούν τον ρυθμό και την «ώρα της Γης», να υποχρεωθούν να δεχτούν ότι το κέρδος δεν είναι πάνω από τη ζωή, ότι η φύση θέλει τον χρόνο της για να αναπαραχθεί, ότι οι δηλητηριαστές του Ασωπού, του Αμβρακικού, της Παμβώτιδας και των ποταμών μας, του Ασπρόπυργου, της Ελευσίνας, της Βοιωτίας, του Κορινθιακού, της Μεγαλόπολης, του Αγίου Δημητρίου, της Κερκίνης και όπου αλλού, είναι εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας.
Η επιδιωκόμενη οικονομική ανάκαμψη δεν μπορεί να είναι μία διαρκής κοινωνική αδικία στο όνομα του κέρδους, αδιαφορώντας αν αυτό συνεπάγεται τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων και την καταστροφή της Φύσης.
Της ΟΛΓΑΣ ΓΕΡΟΒΑΣΙΛΗ*
* Η Όλγα Γεροβασίλη είναι βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Άρτας και υποψήφια περιφερειάρχης Ηπείρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια κάτω από κάθε ανάρτηση εκφράζουν ΜΟΝΟ τις απόψεις των αναγνωστών που τις δημοσιεύουν.
O "Τηλεβόας" σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα ελληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επίσης, επειδή πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο.