Τα ψέματα τελειώνουν και ο κ. Μητσοτάκης δεν αισθάνεται άνετα. Γνωρίζει ότι η υποκρισία δεν αρκεί για να διατηρηθεί στην εξουσία. Δεν αρκεί καν η πρωτοφανής στήριξή του από τη συντριπτική πλειοψηφία των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Για αυτό τον λόγο επιστρέφει σε αυταρχικές, καθεστωτικές μεθόδους διακυβέρνησης. Μετά από την εικόνα του υπουργού των απολύσεων, αρχίζει να φιλοτεχνεί ένα άλλο, ακόμα σκοτεινότερο πορτρέτο
Η ακροδεξιά στροφή της κυβέρνησης δεν αποτελεί στα αλήθεια στροφή. Είναι συνέχεια της προσπάθειάς της να υλοποιήσει το πραγματικό πρόγραμμά της με κάθε τρόπο. Όταν αυτή η προσπάθεια προσκρούει σε αντιδράσεις, αποκαλύπτει το αληθινό της πρόσωπο. Αυτό που επιμελώς κρύβεται, αλλά εύκολα αποκαλύπτεται κάθε φορά που ο κ. Μητσοτάκης καταδιώκεται από τους εσωκομματικούς του εφιάλτες. Αυτούς φροντίζει να παρακάμπτει προσπερνώντας τους από εκεί που δεν περίμεναν. Από δεξιά. Τότε το προσφυγικό ζήτημα ξαναγίνεται μεταναστευτικό, τότε ξεχνάει την κλιματική αλλαγή, τότε θυμάται τις Πρέσπες.
Είμαστε τρεις μήνες μετά τις εκλογές. Το προεκλογικό τσουνάμι ανάπτυξης λόγω των επερχόμενων επενδύσεων δεν έχει συντρίψει ακόμα τις Κασσάνδρες που αμφέβαλλαν για τις εξαγγελίες της ΝΔ. Οι μειώσεις των φορολογικών συντελεστών αναιρούνται από την μείωση των εκπτώσεων φόρου. Η μείωση του ΕΝΦΙΑ ακολουθείται από ένα νέο σύστημα αντικειμενικών αξιών του οποίου τα αποτελέσματα αναμένονται. Οι Πρέσπες από προδοσία έγιναν συμφωνία η οποία θα πρέπει να τηρηθεί απαρέγκλιτα. Όλα αυτά επιβεβαιώνουν απλώς την υποκρισία του κ. Μητσοτάκη πάνω στην οποία στηρίχθηκε η κατάληψη της καρέκλας του πρωθυπουργού.
Και μιας και τα κατάφερε, κάνει ότι μπορεί για να παραμείνει. Πώς; Τα ψέματα πάντως τελειώνουν. Αυτό που δεν τελειώνει ωστόσο είναι η κάλυψή τους από ένα ολιγοπώλιο στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αν μάλιστα κάποιος δε ζει σε αυτή τη χώρα και παρακολουθεί απλά τις περιγραφές του τελευταίου χρονικού διαστήματος από αυτό το σύστημα, θα νιώσει ότι βρίσκεται στη γη της επαγγελίας. Εκεί που η διερεύνηση διεθνών σκανδάλων αντιμετωπίζεται ως σκευωρία. Εκεί που ξηλώνονται τα εργασιακά δικαιώματα και διώκονται όλοι όσοι δεν παραδίδουν γη και ύδωρ στο νέο καθεστώς. Εκεί που η εικονική πραγματικότητα ονομάζεται κανονικότητα.
Μια κανονικότητα στην οποία ο πρωθυπουργός επιλέγει να στρέφεται κατά του συνδικαλιστικού κινήματος γιατί αυτό δεν αποδέχεται την κατάργησή του παρά τις φιλότιμες προσπάθειες στελεχών που πρόσκεινται στο κόμμα του. Μια κανονικότητα στην οποία η κυβέρνηση απαξιώνει δημόσιες επιχειρήσεις όπως η ΔΕΗ ή τα ΕΛΠΕ τις οποίες όμως προορίζει για πούλημα. Ή μήπως ξεπούλημα;
Εκεί που δημιουργείται ένα καθεστώς υπό τον απόλυτο έλεγχο του πρωθυπουργού μέσω μιας υδροκέφαλης προεδρίας της κυβέρνησης, η οποία απαρτίζεται από μια καλοπληρωμένη στρατιά μετακλητών υπαλλήλων, οι οποίοι αμείβονται ανεξάρτητα των προσόντων τους. Και όπου αυτή η δομή δεν θα μπορεί να παρέμβει, δεν πειράζει: θα παρεμβαίνουν τα κλιμάκια της ΕΥΠ, τα οποία δια νόμου μπορούν να βρίσκονται και να δρουν στη διοίκηση. Να δρουν υπό τις οδηγίες ενός διοικητή χωρίς αναγνωρισμένα τυπικά προσόντα, αλλά με υπερδεκαετή προϋπηρεσία! Και όλοι μαζί υπό τις διαταγές ενός υπερσυγκεντρωτικού μηχανισμού. Και όταν αυτά δεν εξασφαλίζουν τον απόλυτο έλεγχο του κράτους, έρχονται παλιές και δοκιμασμένες εμφυλιοπολεμικές ιδέες όπως αυτή για τη συγκρότηση εθνοφυλακής με πρόσχημα το προσφυγικό.
Ο κ. Μητσοτάκης δεν αισθάνεται άνετα. Γνωρίζει ότι η υποκρισία δεν αρκεί για να διατηρηθεί στην εξουσία. Δεν αρκεί καν η πρωτοφανής στήριξή του από τη συντριπτική πλειοψηφία των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Για αυτό τον λόγο επιστρέφει σε αυταρχικές, καθεστωτικές μεθόδους διακυβέρνησης. Ενεργοποιεί τα πλέον συντηρητικά αντανακλαστικά μιας ταλαιπωρημένης κοινωνίας απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό. Απέναντι στις απεργιακές κινητοποιήσεις αντιπαρατάσσει τον κοινωνικό αυτοματισμό. Στα αλήθεια ήθελε να κρυφτεί πίσω από την εικόνα του μεταρρυθμιστή. Η πραγματικότητα της άσκησης της εξουσίας του τον προδίδει. Μετά από την εικόνα του υπουργού των απολύσεων, αρχίζει να φιλοτεχνεί ένα άλλο, ακόμα σκοτεινότερο πορτρέτο.
Άρθρο της Όλγας Γεροβασίλη στην Κυριακάτικη Kontranews
Η ακροδεξιά στροφή της κυβέρνησης δεν αποτελεί στα αλήθεια στροφή. Είναι συνέχεια της προσπάθειάς της να υλοποιήσει το πραγματικό πρόγραμμά της με κάθε τρόπο. Όταν αυτή η προσπάθεια προσκρούει σε αντιδράσεις, αποκαλύπτει το αληθινό της πρόσωπο. Αυτό που επιμελώς κρύβεται, αλλά εύκολα αποκαλύπτεται κάθε φορά που ο κ. Μητσοτάκης καταδιώκεται από τους εσωκομματικούς του εφιάλτες. Αυτούς φροντίζει να παρακάμπτει προσπερνώντας τους από εκεί που δεν περίμεναν. Από δεξιά. Τότε το προσφυγικό ζήτημα ξαναγίνεται μεταναστευτικό, τότε ξεχνάει την κλιματική αλλαγή, τότε θυμάται τις Πρέσπες.
Είμαστε τρεις μήνες μετά τις εκλογές. Το προεκλογικό τσουνάμι ανάπτυξης λόγω των επερχόμενων επενδύσεων δεν έχει συντρίψει ακόμα τις Κασσάνδρες που αμφέβαλλαν για τις εξαγγελίες της ΝΔ. Οι μειώσεις των φορολογικών συντελεστών αναιρούνται από την μείωση των εκπτώσεων φόρου. Η μείωση του ΕΝΦΙΑ ακολουθείται από ένα νέο σύστημα αντικειμενικών αξιών του οποίου τα αποτελέσματα αναμένονται. Οι Πρέσπες από προδοσία έγιναν συμφωνία η οποία θα πρέπει να τηρηθεί απαρέγκλιτα. Όλα αυτά επιβεβαιώνουν απλώς την υποκρισία του κ. Μητσοτάκη πάνω στην οποία στηρίχθηκε η κατάληψη της καρέκλας του πρωθυπουργού.
Και μιας και τα κατάφερε, κάνει ότι μπορεί για να παραμείνει. Πώς; Τα ψέματα πάντως τελειώνουν. Αυτό που δεν τελειώνει ωστόσο είναι η κάλυψή τους από ένα ολιγοπώλιο στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αν μάλιστα κάποιος δε ζει σε αυτή τη χώρα και παρακολουθεί απλά τις περιγραφές του τελευταίου χρονικού διαστήματος από αυτό το σύστημα, θα νιώσει ότι βρίσκεται στη γη της επαγγελίας. Εκεί που η διερεύνηση διεθνών σκανδάλων αντιμετωπίζεται ως σκευωρία. Εκεί που ξηλώνονται τα εργασιακά δικαιώματα και διώκονται όλοι όσοι δεν παραδίδουν γη και ύδωρ στο νέο καθεστώς. Εκεί που η εικονική πραγματικότητα ονομάζεται κανονικότητα.
Μια κανονικότητα στην οποία ο πρωθυπουργός επιλέγει να στρέφεται κατά του συνδικαλιστικού κινήματος γιατί αυτό δεν αποδέχεται την κατάργησή του παρά τις φιλότιμες προσπάθειες στελεχών που πρόσκεινται στο κόμμα του. Μια κανονικότητα στην οποία η κυβέρνηση απαξιώνει δημόσιες επιχειρήσεις όπως η ΔΕΗ ή τα ΕΛΠΕ τις οποίες όμως προορίζει για πούλημα. Ή μήπως ξεπούλημα;
Εκεί που δημιουργείται ένα καθεστώς υπό τον απόλυτο έλεγχο του πρωθυπουργού μέσω μιας υδροκέφαλης προεδρίας της κυβέρνησης, η οποία απαρτίζεται από μια καλοπληρωμένη στρατιά μετακλητών υπαλλήλων, οι οποίοι αμείβονται ανεξάρτητα των προσόντων τους. Και όπου αυτή η δομή δεν θα μπορεί να παρέμβει, δεν πειράζει: θα παρεμβαίνουν τα κλιμάκια της ΕΥΠ, τα οποία δια νόμου μπορούν να βρίσκονται και να δρουν στη διοίκηση. Να δρουν υπό τις οδηγίες ενός διοικητή χωρίς αναγνωρισμένα τυπικά προσόντα, αλλά με υπερδεκαετή προϋπηρεσία! Και όλοι μαζί υπό τις διαταγές ενός υπερσυγκεντρωτικού μηχανισμού. Και όταν αυτά δεν εξασφαλίζουν τον απόλυτο έλεγχο του κράτους, έρχονται παλιές και δοκιμασμένες εμφυλιοπολεμικές ιδέες όπως αυτή για τη συγκρότηση εθνοφυλακής με πρόσχημα το προσφυγικό.
Ο κ. Μητσοτάκης δεν αισθάνεται άνετα. Γνωρίζει ότι η υποκρισία δεν αρκεί για να διατηρηθεί στην εξουσία. Δεν αρκεί καν η πρωτοφανής στήριξή του από τη συντριπτική πλειοψηφία των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Για αυτό τον λόγο επιστρέφει σε αυταρχικές, καθεστωτικές μεθόδους διακυβέρνησης. Ενεργοποιεί τα πλέον συντηρητικά αντανακλαστικά μιας ταλαιπωρημένης κοινωνίας απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό. Απέναντι στις απεργιακές κινητοποιήσεις αντιπαρατάσσει τον κοινωνικό αυτοματισμό. Στα αλήθεια ήθελε να κρυφτεί πίσω από την εικόνα του μεταρρυθμιστή. Η πραγματικότητα της άσκησης της εξουσίας του τον προδίδει. Μετά από την εικόνα του υπουργού των απολύσεων, αρχίζει να φιλοτεχνεί ένα άλλο, ακόμα σκοτεινότερο πορτρέτο.
Άρθρο της Όλγας Γεροβασίλη στην Κυριακάτικη Kontranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια κάτω από κάθε ανάρτηση εκφράζουν ΜΟΝΟ τις απόψεις των αναγνωστών που τις δημοσιεύουν.
O "Τηλεβόας" σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα ελληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επίσης, επειδή πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο.