Και στο θέμα του κατώτατου μισθού και των εργασιακών δικαιωμάτων φάνηκε ότι είναι η μέρα με τη νύκτα...
Ο ένας κόσμος λέει:
“Το 2012 ο κατώτατος και ο υποκατώτατος μισθός υφίστανται μείωση 22% και 32% αντίστοιχα. Εν μέσω ενός πρωτοφανούς κρεσέντο αυταρχισμού, τον Φεβρουάριο του 2012, η συγκυβέρνηση Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ καθορίζει τον βασικό μεικτό μισθό στα 586,08 ευρώ και στα 510,95 ευρώ για τους νέους κάτω των 25 ετών. Σήμερα, κάνουμε το πρώτο βήμα για την επαναφορά του κατώτατου μισθού σε αξιοπρεπή επίπεδα, χωρίς ηλικιακές διακρίσεις, έχοντας ήδη επεκτείνει επτά κλαδικές συμβάσεις εργασίας.
Η θέση απλή: Δεν υπάρχει ανάπτυξη χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη, δεν υπάρχει δημοκρατία χωρίς εργασία με δικαιώματα για όλες και όλους”. Με αυτό το μήνυμα υποδέχθηκε χθες ο υφυπουργός Εργασίας Νάσος Ηλιόπουλος την τροπολογία για την εκκίνηση της διαδικασίας διαμόρφωσης του κατώτατου μισθού και ημερομισθίου.
Ο άλλος κόσμος έλεγε:
“Το να αυξηθούν οι αποδοχές ενός εργαζόμενου που πληρώνεται με τον κατώτερο μισθό θα αποβεί επικίνδυνο για το ασφαλιστικό σύστημα” υποστήριζε τον Μάιο του 2014 ο τότε υπουργός Εργασίας Γιάννης Βρούτσης, που την ίδια μάλιστα ημέρα περνούσε από τη Βουλή τροπολογία που χάριζε στον Όμιλο Νεωρίου ιδιοκτησίας Ταβουλάρη, χρέη στο ΙΚΑ ύψους 7.500.000 ευρώ!
Ήταν η εποχή που τα ασφαλιστικά ταμεία κινδύνευαν από ενδεχόμενη αύξηση του κατώτατου μισθού, αλλά είχαν την άνεση και τη διακριτική ευχέρεια να χαρίζουν εκατομμύρια σε επιχειρηματίες που διατηρούσαν πολιτικές και προσωπικές φιλίες με τον τότε πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά.
Ήταν η εποχή που η αλησμόνητη εκείνη συγκυβέρνηση παρουσίαζε τον κατώτατο μισθό ως αίτιο απώλειας θέσεων εργασίας και νομοθετούσε για μια μελλοντική και αόριστη αύξησή του βάσει, όμως, της “αγοράς” και μιας πιθανής γενναιοδωρίας των εργοδοτών και όχι των αναγκών του κόσμου της εργασίας.
Ήταν η εποχή που η συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου νομοθετούσε κατ’ εντολή των εργοδοτικών οργανώσεων, θυσιάζοντας τα πάντα στον βωμό της κερδοφορίας, και κάποιοι αλληλοκαρφώνονταν στην Αθήνα για το ποιος ήταν βασιλικότερος των δανειστών.
Η λυσσαλέα προσπάθεια της πάλαι ποτέ “τρόικας εσωτερικού” να μείνει ο κόσμος της εργασίας εγκλωβισμένος στις πρακτικές εκείνης της εποχής απέτυχε και το μόνο που απομένει πλέον είναι η σταδιακή διαμόρφωση ενός συστήματος σεβασμού και προστασίας των εργαζομένων από τη σχεδιαζόμενη αντεπίθεση του νεοφιλελευθερισμού που καιροφυλακτεί ακονίζοντας τα δόντια του.
γράφει ο Πέτρος Κατσάκος
Ο ένας κόσμος λέει:
“Το 2012 ο κατώτατος και ο υποκατώτατος μισθός υφίστανται μείωση 22% και 32% αντίστοιχα. Εν μέσω ενός πρωτοφανούς κρεσέντο αυταρχισμού, τον Φεβρουάριο του 2012, η συγκυβέρνηση Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ καθορίζει τον βασικό μεικτό μισθό στα 586,08 ευρώ και στα 510,95 ευρώ για τους νέους κάτω των 25 ετών. Σήμερα, κάνουμε το πρώτο βήμα για την επαναφορά του κατώτατου μισθού σε αξιοπρεπή επίπεδα, χωρίς ηλικιακές διακρίσεις, έχοντας ήδη επεκτείνει επτά κλαδικές συμβάσεις εργασίας.
Η θέση απλή: Δεν υπάρχει ανάπτυξη χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη, δεν υπάρχει δημοκρατία χωρίς εργασία με δικαιώματα για όλες και όλους”. Με αυτό το μήνυμα υποδέχθηκε χθες ο υφυπουργός Εργασίας Νάσος Ηλιόπουλος την τροπολογία για την εκκίνηση της διαδικασίας διαμόρφωσης του κατώτατου μισθού και ημερομισθίου.
Ο άλλος κόσμος έλεγε:
“Το να αυξηθούν οι αποδοχές ενός εργαζόμενου που πληρώνεται με τον κατώτερο μισθό θα αποβεί επικίνδυνο για το ασφαλιστικό σύστημα” υποστήριζε τον Μάιο του 2014 ο τότε υπουργός Εργασίας Γιάννης Βρούτσης, που την ίδια μάλιστα ημέρα περνούσε από τη Βουλή τροπολογία που χάριζε στον Όμιλο Νεωρίου ιδιοκτησίας Ταβουλάρη, χρέη στο ΙΚΑ ύψους 7.500.000 ευρώ!
Ήταν η εποχή που τα ασφαλιστικά ταμεία κινδύνευαν από ενδεχόμενη αύξηση του κατώτατου μισθού, αλλά είχαν την άνεση και τη διακριτική ευχέρεια να χαρίζουν εκατομμύρια σε επιχειρηματίες που διατηρούσαν πολιτικές και προσωπικές φιλίες με τον τότε πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά.
Ήταν η εποχή που η αλησμόνητη εκείνη συγκυβέρνηση παρουσίαζε τον κατώτατο μισθό ως αίτιο απώλειας θέσεων εργασίας και νομοθετούσε για μια μελλοντική και αόριστη αύξησή του βάσει, όμως, της “αγοράς” και μιας πιθανής γενναιοδωρίας των εργοδοτών και όχι των αναγκών του κόσμου της εργασίας.
Ήταν η εποχή που η συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου νομοθετούσε κατ’ εντολή των εργοδοτικών οργανώσεων, θυσιάζοντας τα πάντα στον βωμό της κερδοφορίας, και κάποιοι αλληλοκαρφώνονταν στην Αθήνα για το ποιος ήταν βασιλικότερος των δανειστών.
Η λυσσαλέα προσπάθεια της πάλαι ποτέ “τρόικας εσωτερικού” να μείνει ο κόσμος της εργασίας εγκλωβισμένος στις πρακτικές εκείνης της εποχής απέτυχε και το μόνο που απομένει πλέον είναι η σταδιακή διαμόρφωση ενός συστήματος σεβασμού και προστασίας των εργαζομένων από τη σχεδιαζόμενη αντεπίθεση του νεοφιλελευθερισμού που καιροφυλακτεί ακονίζοντας τα δόντια του.
γράφει ο Πέτρος Κατσάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια κάτω από κάθε ανάρτηση εκφράζουν ΜΟΝΟ τις απόψεις των αναγνωστών που τις δημοσιεύουν.
O "Τηλεβόας" σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα ελληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επίσης, επειδή πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο.