Το πιο ουσιώδες σε όλα αυτά που συζητάμε δεν είναι ούτε ο μικρόκοσμος της Αριστεράς, ούτε οι δικές μας φαντασιώσεις. Το ουσιώδες είναι η κοινωνία και η αλληλένδετη σχέση της με το κόμμα και τη κυβέρνηση
Μάο Τσετούνγκ: «Όταν ο εχθρός προελαύνει, υποχωρώ. Όταν ο εχθρός στρατοπεδεύει, τον ενοχλώ. Όταν ο εχθρός εξαντλείται, τον σφυροκοπώ. Όταν ο εχθρός υποχωρεί, τον καταδιώκω».
Ξεκινάω μ’ αυτό το απόφθεγμα για να αποτυπώσω την πολεμική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε εδώ και 6 περίπου μήνες. Μια πολεμική κατάσταση που πάνω απ’ όλα χρειάζεται σχέδιο και τακτική. Το τελευταίο διάστημα και ιδίως μετά από εκείνο το βράδυ της 12ης Ιουλίου ακούγονται και γράφονται πολλές, διαφορετικές και συγκρουόμενες απόψεις. Απόψεις που ξεκινούν από μία χρήσιμη ή προβοκατόρικη κριτική στη Κυβέρνηση, στην Αριστερά, στον Τσίπρα και φτάνουν μέχρι και το ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα του Ευρωκομμουνισμού. Απόψεις που πηγαίνουν με βάση το συναίσθημα και το θυμό, απόψεις που επιθυμούν να εκπληρώσουν κρυφά όνειρα και επιδιώξεις, απόψεις που συμβαδίζουν με τη λογική και τη ψυχραιμία.
Να ξεκαθαρίσω λοιπόν εξ αρχής τη θέση μου. Όσο αριστερό πράγμα δεν είναι να υπογράφεις μνημόνια, άλλο τόσο δεν είναι αριστερό να πας και σε ένα Grexit δεδομένης της κατάστασης. Όσο πιθανό είναι να υπάρξει Αριστερή παρένθεση με Μνημόνιο, άλλο τόσο πιθανό είναι να υπάρξει και με Grexit. Εδώ έρχεται η δική μας δουλειά σε σχέση πάντα με τη κοινωνία. Γιατί το πιο ουσιώδες σε όλα αυτά που συζητάμε δεν είναι ούτε ο μικρόκοσμος της Αριστεράς, ούτε οι δικές μας φαντασιώσεις. Το ουσιώδες είναι η κοινωνία και η αλληλένδετη σχέση της με το κόμμα και τη κυβέρνηση.
Δυστυχώς λοιπόν και η Κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκαν επιεικώς αναντίστοιχοι προς τη κοινωνία. Οι ΣΣΕ και ο κατώτατος μισθός στα 751 έπρεπε να έχουν ψηφιστεί εξ αρχής. Έπρεπε παράλληλα να υπάρχει μια πιο επιθετική πολιτική απέναντι στο πλούτο και την αναδιανομή αυτού προς τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας. Δεν έγινε τίποτα απ’ αυτά. Ούτε η Κυβέρνηση εφάρμοσε, ούτε το κόμμα και η νεολαία σαν συλλογικά όργανα και διακριτά υποκείμενα πίεσαν ουσιαστικά και με παραγωγικούς όρους προς αυτή την κατεύθυνση. Εγκλωβιστήκαμε στη διαπραγμάτευση, με ένα εξ αρχής αποτυχημένο σχέδιο και στην απέναντι όχθη τον αντίπαλο έτοιμο για όλα. Κάναμε κακή ανάγνωση της κατάστασης. Χάσαμε. Συγκεκριμένα χάσαμε πολλά (Υπογραφή Μνημονίου) και κερδίσαμε ελάχιστα(Διεθνοποίηση ζητήματος, ξεβράκωμα της ηγεσίας της Ε.Ε .κλπ). Τελεία. Τώρα τι γίνεται;
Γιατί σε όλα αυτά που συζητάμε υπάρχει μια μεγάλη αλήθεια. Την οποία οφείλουμε να την αποδεχτούμε. Η κοινωνία και αυτό που ονομάζουμε Κυρίαρχος λαός και συχνά τον επικαλούμαστε δεν ήθελε και δεν θέλει επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και δεν θέλει για χίλιους δυο λόγους μέσα στους οποίους υπάρχουν ευθύνες και του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς συνολικότερα. Ακόμη, αντικειμενική αλήθεια είναι πως αν ο σ. Τσίπρας μας είχε ακούσει και είχε φύγει από τη Σύνοδο Κορυφής εκείνη την αποφράδα νύχτα και είχε παραιτηθεί προκηρύσσοντας εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ με πρόγραμμα ρήξης και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα έχανε πανηγυρικά. Το χειρότερο είναι ότι η πρώτη δύναμη που θα προέκυπτε δεδομένης της κατάστασης των υπολοίπων κομμάτων θα ήταν άγνωστη. Άρα και θα παραδίδαμε στυγνά την πρώτη ευκαιρία της Κυβέρνησης της Αριστεράς και θα ήμασταν υπεύθυνοι για τη συνολική εξαφάνιση της Αριστεράς στην Ελλάδα αλλά κυρίως θα αφήναμε τον Ελληνικό λαό στην άγνωστη μοίρα του.
Αλήθεια όμως είναι πως και τώρα κινδυνεύει εξαιτίας μας να συντριβεί η Αριστερά άρα και ο ίδιος ο λαός που ευελπιστεί και παλεύει για ένα καλύτερο μέλλον. Προφανώς και η Αριστερά δεν είναι ερωτευμένη με την διακυβέρνηση και τις καρέκλες. Εκείνοι που το λένε όμως αυτό έχουν αντιληφθεί το βάρος που έχει πέσει στις πλάτες μας; Έχουν αντιληφθεί την αξία που έχει για το λαό μια Κυβέρνηση της Αριστεράς; Τόσο σε επίπεδο κοινωνικής ευημερίας αλλά και σε επίπεδο πολιτικοποίησης και χειραφέτησης.
Πλέον ένα πράγμα είναι σίγουρο. Τώρα που ξέρουμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε πρέπει να ανασυνταχθούμε και να δώσουμε μια νέα μάχη Να αλλάξουμε όμως το πεδίο της. Το εσωτερικό της χώρας και η κοινωνία είναι η δική μας δύναμη. Γιατί παρά την ήττα που έχουμε υποστεί η πλειοψηφία του λαού μας στηρίζει. Παρά την ήττα μπορούμε να ασκήσουμε ριζοσπαστική πολιτική στο εσωτερικό χωρίς αυτό να αφορά τους δανειστές. ΜΜΕ, καταπολέμηση διαπλοκής-διαφθοράς, φορολόγηση πλούτου είναι τα τεράστια και τελευταία στοιχήματα που μας απέμειναν για να ελαφρύνουμε κάπως τη κοινωνία και να βρούμε τα δικά μας ισοδύναμα. Να μιλήσουμε στη κοινωνία ανοιχτά και με ειλικρίνεια και να την προετοιμάσουμε επιτέλους για όλα τα ενδεχόμενα που πιθανόν να προκύψουν απ’ το Φθινόπωρο. Σοβαρά όμως και συγκροτημένα. Χωρίς τοποθετήσεις τύπου να κάνουμε πλιάτσικο στην ΤτΕ και χακαρίσματα στα ΑΦΜ. Χρωστάμε σε αυτό το λαό που βάζει πλάτη και συνεχώς μας τραβάει απ το χέρι να μην προδώσουμε την ελπίδα του.
Το συνέδριο του κόμματος είναι επίσης κάτι απαραίτητο να πραγματοποιηθεί άμεσα για να τοποθετηθεί η βάση και να μιλήσουμε για όλα. Ανοιχτά, χωρίς εσωστρέφειες και μικροκομματισμούς. Το αριστερόμετρο στην άκρη. Το εσωκομματικό ξεκατίνιασμα και ο «εγωσταλεγισμός» είναι ότι πιο εύκολο. Θα αντιληφθούμε όμως το βάρος της ευθύνης μας; Θα γίνουμε επιτέλους κοινωνικά χρήσιμοι; Θα ξαναγίνουμε η φωτεινή πρωτοπορία στην Ευρώπη των λαών; Γιατί Ευρώπη των λαών υπάρχει και διαδήλωνε υπέρ μας όλο το προηγούμενο διάστημα. Αυτό να μην το ξεχάσουμε ποτέ μας. Τέλος να θυμόμαστε ότι όποιες αποφάσεις κι αν παρθούν στα συνέδρια ή στα συλλογικά μας όργανα αν δεν πείσουμε τη κοινωνία και αν δεν την έχουμε στο πλάι μας τότε θα χάσουμε για ακόμα μια φορά και τότε θα ναι οριστικά.
Gimli: ”Σίγουρος θάνατος, λίγες πιθανότητες επιτυχίας. Τι περιμένουμε λοιπόν;”
γράφει ο Κώστας Καββαδίας, μέλος της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ
Ξεκινάω μ’ αυτό το απόφθεγμα για να αποτυπώσω την πολεμική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε εδώ και 6 περίπου μήνες. Μια πολεμική κατάσταση που πάνω απ’ όλα χρειάζεται σχέδιο και τακτική. Το τελευταίο διάστημα και ιδίως μετά από εκείνο το βράδυ της 12ης Ιουλίου ακούγονται και γράφονται πολλές, διαφορετικές και συγκρουόμενες απόψεις. Απόψεις που ξεκινούν από μία χρήσιμη ή προβοκατόρικη κριτική στη Κυβέρνηση, στην Αριστερά, στον Τσίπρα και φτάνουν μέχρι και το ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα του Ευρωκομμουνισμού. Απόψεις που πηγαίνουν με βάση το συναίσθημα και το θυμό, απόψεις που επιθυμούν να εκπληρώσουν κρυφά όνειρα και επιδιώξεις, απόψεις που συμβαδίζουν με τη λογική και τη ψυχραιμία.
Να ξεκαθαρίσω λοιπόν εξ αρχής τη θέση μου. Όσο αριστερό πράγμα δεν είναι να υπογράφεις μνημόνια, άλλο τόσο δεν είναι αριστερό να πας και σε ένα Grexit δεδομένης της κατάστασης. Όσο πιθανό είναι να υπάρξει Αριστερή παρένθεση με Μνημόνιο, άλλο τόσο πιθανό είναι να υπάρξει και με Grexit. Εδώ έρχεται η δική μας δουλειά σε σχέση πάντα με τη κοινωνία. Γιατί το πιο ουσιώδες σε όλα αυτά που συζητάμε δεν είναι ούτε ο μικρόκοσμος της Αριστεράς, ούτε οι δικές μας φαντασιώσεις. Το ουσιώδες είναι η κοινωνία και η αλληλένδετη σχέση της με το κόμμα και τη κυβέρνηση.
Δυστυχώς λοιπόν και η Κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκαν επιεικώς αναντίστοιχοι προς τη κοινωνία. Οι ΣΣΕ και ο κατώτατος μισθός στα 751 έπρεπε να έχουν ψηφιστεί εξ αρχής. Έπρεπε παράλληλα να υπάρχει μια πιο επιθετική πολιτική απέναντι στο πλούτο και την αναδιανομή αυτού προς τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας. Δεν έγινε τίποτα απ’ αυτά. Ούτε η Κυβέρνηση εφάρμοσε, ούτε το κόμμα και η νεολαία σαν συλλογικά όργανα και διακριτά υποκείμενα πίεσαν ουσιαστικά και με παραγωγικούς όρους προς αυτή την κατεύθυνση. Εγκλωβιστήκαμε στη διαπραγμάτευση, με ένα εξ αρχής αποτυχημένο σχέδιο και στην απέναντι όχθη τον αντίπαλο έτοιμο για όλα. Κάναμε κακή ανάγνωση της κατάστασης. Χάσαμε. Συγκεκριμένα χάσαμε πολλά (Υπογραφή Μνημονίου) και κερδίσαμε ελάχιστα(Διεθνοποίηση ζητήματος, ξεβράκωμα της ηγεσίας της Ε.Ε .κλπ). Τελεία. Τώρα τι γίνεται;
Γιατί σε όλα αυτά που συζητάμε υπάρχει μια μεγάλη αλήθεια. Την οποία οφείλουμε να την αποδεχτούμε. Η κοινωνία και αυτό που ονομάζουμε Κυρίαρχος λαός και συχνά τον επικαλούμαστε δεν ήθελε και δεν θέλει επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και δεν θέλει για χίλιους δυο λόγους μέσα στους οποίους υπάρχουν ευθύνες και του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς συνολικότερα. Ακόμη, αντικειμενική αλήθεια είναι πως αν ο σ. Τσίπρας μας είχε ακούσει και είχε φύγει από τη Σύνοδο Κορυφής εκείνη την αποφράδα νύχτα και είχε παραιτηθεί προκηρύσσοντας εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ με πρόγραμμα ρήξης και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα έχανε πανηγυρικά. Το χειρότερο είναι ότι η πρώτη δύναμη που θα προέκυπτε δεδομένης της κατάστασης των υπολοίπων κομμάτων θα ήταν άγνωστη. Άρα και θα παραδίδαμε στυγνά την πρώτη ευκαιρία της Κυβέρνησης της Αριστεράς και θα ήμασταν υπεύθυνοι για τη συνολική εξαφάνιση της Αριστεράς στην Ελλάδα αλλά κυρίως θα αφήναμε τον Ελληνικό λαό στην άγνωστη μοίρα του.
Αλήθεια όμως είναι πως και τώρα κινδυνεύει εξαιτίας μας να συντριβεί η Αριστερά άρα και ο ίδιος ο λαός που ευελπιστεί και παλεύει για ένα καλύτερο μέλλον. Προφανώς και η Αριστερά δεν είναι ερωτευμένη με την διακυβέρνηση και τις καρέκλες. Εκείνοι που το λένε όμως αυτό έχουν αντιληφθεί το βάρος που έχει πέσει στις πλάτες μας; Έχουν αντιληφθεί την αξία που έχει για το λαό μια Κυβέρνηση της Αριστεράς; Τόσο σε επίπεδο κοινωνικής ευημερίας αλλά και σε επίπεδο πολιτικοποίησης και χειραφέτησης.
Πλέον ένα πράγμα είναι σίγουρο. Τώρα που ξέρουμε τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε πρέπει να ανασυνταχθούμε και να δώσουμε μια νέα μάχη Να αλλάξουμε όμως το πεδίο της. Το εσωτερικό της χώρας και η κοινωνία είναι η δική μας δύναμη. Γιατί παρά την ήττα που έχουμε υποστεί η πλειοψηφία του λαού μας στηρίζει. Παρά την ήττα μπορούμε να ασκήσουμε ριζοσπαστική πολιτική στο εσωτερικό χωρίς αυτό να αφορά τους δανειστές. ΜΜΕ, καταπολέμηση διαπλοκής-διαφθοράς, φορολόγηση πλούτου είναι τα τεράστια και τελευταία στοιχήματα που μας απέμειναν για να ελαφρύνουμε κάπως τη κοινωνία και να βρούμε τα δικά μας ισοδύναμα. Να μιλήσουμε στη κοινωνία ανοιχτά και με ειλικρίνεια και να την προετοιμάσουμε επιτέλους για όλα τα ενδεχόμενα που πιθανόν να προκύψουν απ’ το Φθινόπωρο. Σοβαρά όμως και συγκροτημένα. Χωρίς τοποθετήσεις τύπου να κάνουμε πλιάτσικο στην ΤτΕ και χακαρίσματα στα ΑΦΜ. Χρωστάμε σε αυτό το λαό που βάζει πλάτη και συνεχώς μας τραβάει απ το χέρι να μην προδώσουμε την ελπίδα του.
Το συνέδριο του κόμματος είναι επίσης κάτι απαραίτητο να πραγματοποιηθεί άμεσα για να τοποθετηθεί η βάση και να μιλήσουμε για όλα. Ανοιχτά, χωρίς εσωστρέφειες και μικροκομματισμούς. Το αριστερόμετρο στην άκρη. Το εσωκομματικό ξεκατίνιασμα και ο «εγωσταλεγισμός» είναι ότι πιο εύκολο. Θα αντιληφθούμε όμως το βάρος της ευθύνης μας; Θα γίνουμε επιτέλους κοινωνικά χρήσιμοι; Θα ξαναγίνουμε η φωτεινή πρωτοπορία στην Ευρώπη των λαών; Γιατί Ευρώπη των λαών υπάρχει και διαδήλωνε υπέρ μας όλο το προηγούμενο διάστημα. Αυτό να μην το ξεχάσουμε ποτέ μας. Τέλος να θυμόμαστε ότι όποιες αποφάσεις κι αν παρθούν στα συνέδρια ή στα συλλογικά μας όργανα αν δεν πείσουμε τη κοινωνία και αν δεν την έχουμε στο πλάι μας τότε θα χάσουμε για ακόμα μια φορά και τότε θα ναι οριστικά.
Gimli: ”Σίγουρος θάνατος, λίγες πιθανότητες επιτυχίας. Τι περιμένουμε λοιπόν;”
γράφει ο Κώστας Καββαδίας, μέλος της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια κάτω από κάθε ανάρτηση εκφράζουν ΜΟΝΟ τις απόψεις των αναγνωστών που τις δημοσιεύουν.
O "Τηλεβόας" σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά προτιμά τα ελληνικά και όχι τα greeklish, το χιούμορ και όχι τις ύβρεις.
Επίσης, επειδή πιστεύει στη δύναμη του διαλόγου, αλλά όχι στην εμπαθή και στείρα αντιπαράθεση μόνο για το θεαθήναι, διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια που είναι υπέρ το δέον υβριστικά ή άσχετα με το άρθρο.